Allemaal kleine krullebolletjes!

Jambo!

En jawel, we hebben een dongel! Die het nog doet ook! Met heeeeeeeeeel veel geduld kan ik mijn mailtjes checken, beantwoorden en zelfs een verhaal plaatsen op deze site. Foto's uploaden gaat helaas niet lukken. En dat is echt enorm jammer, want ik ben deze week begonnen op de kraamafdeling, Matirnity Ward (labour ward)genoemd. Ik zie elke dag snoezige baby's en heb mn camera al er helemaal mee volgeschoten.

Mijn verhalen worden veeeeel te lang want heb ook zoveel om te vertellen. Ik laat vorige week achterwege en begin meteen met mijn ervaringenoponze nieuwe werkplek.

* 21 maart 2011
Eerste dag op Maternity. Verzamelen in het zusterhok, daaropvolgend het ochtendgebed en dan door naar de afdeling. De eerste dingen die gedaan moeten worden zijn de overdracht en het delen en aftekenen van de medicatie. De afdeling is groter dan de Female Ward. Er is nog een aangrenzend gebouw waar de ICU zit en de Labour ward. Dit een een kleiner gebouw waar ook minder patienten liggen. Op deze afdeling liggen de patienten met een complicatie tijdens of na de zwangerschap en moeten dus extra in de gaten worden gehouden. De bedden zijn onwijs smerig en vaak ook kapot. De kussens/matrassen waar de zwangere vrouwen op liggen ruiken onaangenaam en zijn kapot en versleten aan alle kanten. Hup een Kanga erop
en ze zijn klaar voor de bevalling. Vrouwen nemen hun eigen doeken mee om in en op de bevallen. Dat is vaak ook het enige wat ze dan bij zich hebben. Geen schone kleren, toiletspullen, noem maar op. Er is zelfs geen familielid bij wanneer een vrouw op het punt staat een kind te baren. Ze zijn allemaal stil en zuchten of puffen niet eens. Wanneer ze onverhoopt toch een geluid produceren krijgen ze een tik op hun hoofd. Vrouwen zijn echt wel van het sterke geslacht. Mannen zijn hier watjes! Wanneer wij vertellen dat we in Nederland gewoon 8 uur of langer op een dag moeten werken en dan nog moeten koken, schoonmaken etc. geloven ze er geen snars van. En al helemaal niet als we dan zeggen dat er zelfs mannen zijn die koken en het huishouden doen. Haha! Onmogelijk in hun ogen.
De verpleegkundigen op deze afdeling weten wel van aanpakken. Moet er iets gebeuren, ze staan op en doen het! Wat goed om te zien! Onderzoeken worden gedaan en uitslagen netjes gerapporteerd. Dat is een hele verandering vegeleken met Female Ward. De eerste dagen zullen we het merendeel meekijken en vooral als bijen achter de kont met honing aan lopen. Maar ik hoop dat we het snel oppikken en zelfstandig rond kunnen gaan.Ook op deze afdeling is steriel werken niet hun sterkste punt. Het is niet dat ze niet weten hoe ze steriel of aspetisch te werk moeten gaan, maar vaak zijn de benodigheden en het gereedschap gewoonweg niet aanwezig om daaraan te voldoen. Infuusnaalden worden zo 4 keer achter elkaar gebruikt. Welliswaar bij dezelfde patient gelukkig, maar in Holland is dat allang uit den boze.
Vandaag een meisje van net 18 jaar op de afdeling. Haar eerste zwangerschap. Doodsbenauwd en angstig ligt ze dan op een vies oud verroest bedje te rillen en te wachten. Niemand praat met haar of zorgt dat ze het warm krijgt. Haar moeder kwam af en toe een kijkje nemen maar was dan ook gauw weer verdwenen. Ook lag er een vrouw met waarschijnlijk een tweeling in haar buik. Ik heb in ieder gevaléén hartje horen kloppen. Ze plaatsen dan een soort houten trechter op de buik waar je je oor tegenaan kan plaatsen en wanneer je op de juiste plek zit, het hartje hoort kloppen. Het ziet er heel middeleeuws uit, maarWAUW dat was echt mooi om te horen. En ook om die enorme buik te voelen waar al die voetjes en armpjes in rond drijven. Heb vandaag meerdere babyhartjes horen kloppen. En een heleboel baby's bij hun moeder gezien. De afdeling bestaan uit room A tot en met room F. Oftewel de hele afdeling, zo'n 36 vrouwen met bijna allemaal zo'n schattige kleinekrullebol in hun bed. Wat hebben sommige baby's al een volle bos met kroes haar!

* 22 maart 2011
De eerste bevalling gezien! Om 8 uur vanmorgen kwamen we op de afdeling voor de overdracht. De labour ward lag helemal vol. Er waren gisteravond, vannacht en
vonmorgen in totaal 4 baby's geboren. Waaronder de vrouw met de tweeling van gisteren (pas 34 weken zwanger)Ontzettend schattig! We zijn een rondje over de afdeling gelopen, maar direct weer terug gegaan naar labour ward. We wisten dat er nog 1 vrouw lag die op het punt stond een baby te krijgen. En dat wilden we natuurlijk niet missen. De vrouw had al volledige ontsluiting en de vliezen waren al gebroken. Nu was het wachten op de rest. En dat ging snel. Binnen ander half uur was de baby er. Tijdens de bevalling stond ik aan het voeteneinde van het bed en had volledig beeld. Zat er met mn neus bovenop. Ik kreeg een schort aan en moest mn handschoenen aantrekken. Ze wilden dat ik ging assisteren. Ohjee! Hoe moet dat?! Gelukkig was Willem erbij en heeft samen met Toppy de bevalling begeleid. Ik heb alles goed kunnen observeren. Wat een ervaring! De vrouw was helemaal alleen en kreeg bevelen van de nurse. De vrouw zuchtte enkele keren, maar dat werd niet gewaardeerd. Ze moest niet zo zeuren, maar persen. Ik zal verder niet in details treden van wat ik heb gezien, gehoord of geroken. Maar ik kan wel zeggen dat bloed, vruchtwater en ontlasting geen lekkere geur verspreid. Maar goed, dat hoort er allemaal bij en ik vond het allang mooi om te zien dat het kindje zonder complicaties ter wereld is gekomen. Het is een kerngezond jongetje. Met een blanke huid. Mooi om te zien hoe baby's later bijkleuren. Het meest merkwaardige wat ik heb gezien vandaag was, dat toen de baby er eindelijk was, het op de buik van de moeder werd gelegd, maar de moeder er helemaal niet naar omkeek. Ze lag met haar armen achter haar hoofd gevouwen en keek schuin naar achteren, zo ver mogelijk weg-kijkend van het kind. De vrouw heeft nu 5 kinderen en het leek wel alsof deze bevalling pure noodzaak voor haar was, waar ze ook absoluut geen plezier of vreugde aan beleefde. In Nederland is het kind (meestal) ontzettend gewenst en ben je enorm blij als hij/zij er eindelijk is. Hier heb ik dat nog niet terug gezien. Vrouwen lijken haast wel depressief. De baby's liggen bij kun moeder in bed maar er
wordt niet naar gekeken, laat staan geknuffeld, voor gezongen of gekust. Dat is wel een heel erg groot verschil met Nederland. Karin en ik waren vandaag zo vaak mogelijk bij de kleine schatjes. Ik wilde ze de hele tijd oppakken en knuffelen. De meeste tijd heb ik me in kunnen houden, want we worden raar aangekeken als we die baby's zo vertroetelen. Nu ik zelf een bevalling van dichtbij heb ervaren kan ik zeggen dat het me totaal niet heeft afgeschrikt. Dus, mam, verwacht maar een stuk of kleinkinderen van mij!
Opmerkelijk: - Vrouwen hebben een grote emmer naast hun bed staan waar ze hun behoefte in kunnen doen. Geen scherm eromheen, gewoon door de knieen en goed mikken. Diezelfde emmer wordt ook gebruikt als afval emmer. Dus alle gebruikte handschoenen, watjes, verpakkingsmaterialen en zelfs de placenta worden daar in gedeponeerd. Later op de dag wordt de emmer erbij gepakt en de inhoud gesorteerd. Afval gaat dan in een andere emmer (die staat buiten) en de urine en ontlasting word ergens anders weggegooid. Waar de placenta heen gaat ben ik nog niet achter. De emmer kan in ieder geval niet te lang buiten staan, want dan kan het zijn dat de honden de inhoud (lees: placenta) opeten. Karin keek mij aan en zei meteen: 'Denk maar niet dat ik die emmers eind van de dag ga uimesten!' Groot gelijk. Het is ook te vies voor woorden. En onvoortelbaar inefficient. Thomas, jij PP-er zal wel trots zijn op deze vrouwen!

* 23 maart 2011
We komen de afdeling op en er staan een vrouw op het punt te bevallen. Wij snel de handschoenen aan en kijken. Twee zuchten een een puf en de baby was er. Een meisje! Vanmiddag zijn we langer gebleven om nog een bevalling mee te maken, maar helaas het duurde wat langer dan gepland. Er lagen twee vrouwen, een vrouw is 20 jaar en de andere 17. Zo jong nog. Beide moeten bevallen van hun 1e kind en duurt vaak wat langer. We zijn twee uur langer gebleven maar het vorderde niet al te snel duszijn we maar gegaan.Vandaag ook een paar keer bij de prematuurtjes binnen gelopen. Ik verwonder me telkens weer als ik zie dat ze nog in leven zijn.

Vanavond ga ik met Danique en Willem hardlopen. Ja teamgenootjes van D1, bereid je maar voor op een strak afgetrainde Marloes over 7 weken! 2-3 keer per week werken wij ons een uur lang in het zweet. En ik haaat hardlopen! Vooral in deze hitte, maar ik doe het toch, wat een doorzettingsvermogen haha.

Spiet mien donders, het is toch een aardig verhaal geworden. Hopelijk lezen jullie het met evenveel plezier als dat ik het heb meegemaakt.

Tot snel!

Xus Marloes

Female Ward

Daar ben ik weer!De co-assistenten hebben een dongel bemachtigd in Mwanza waar ik nu gebruikvan kan maken in Sumve zelf! Dit weekend schaffenwe er zelf eentje aan. Dan kunnen we in ons eigen huuske internetten. Wat een luxe!

De eerste twee weken werken op de vrouwenafeling zit erop. Het was zwaar, maar reuze interessant. Volgende week beginnen we op de kinderafdeling. Leuk leuk!

Hieronder de eerste week samengevat. Hopelijk kan ik volgende week watvaker mijn mail checken enfoto's uploaden.

En wat een geweldige reacties op mijn vorige verhaal.Maar houd u vast, er komt nog veel meer!:

* 7 maart 2011
Eeste dag aan het werk in Sumve Hospital. We mochten kiezen waar we zouden gaan werken. Sebastian ontving ons in zijn office. Ik was wel heel benieuwd naar de female ward en zijn meteen daar begonnen voor de 1e week. Het was geen probleem om met zn 2en daar te komen kijken/helpen. Om half 8 verzamellen alle zuster is het zusterslokaal. Daar moet iedereen zijn/haar naam noteren als teken van aanwezigheid. Patron Sebastian verteld de bijzonderheden van de dag en zegt een gebed, waarop iedereen hem aanvult in het gebed. We mochten mee met sister Sosola. Aardige vrouw, ze liet ons de afdeling zien en vertelde hoe de
dagdeling is. Eerst draagt de nachtdienst mondeling bijzonderheden over aan de dagdienst. Daarna gingen we met de nachtdienst alle patienten nog eens persoonlijk langs. Van 8 tot 10 zijn we bezig geweest met spullen klaar zetten, medicijnen aanreiken, 3 keer heen en weer lopen naar de sterilisatieruimte, waarvan 2x onnodig (efficient werken kennen ze niet) en naar het washok voor dekens. Patienten wassen, of ontbijt delen wordt hier niet gedaan door de verpleging. familie van de patient zorgt voor diegene. Zij wassen de zieke, kopen en koken zelf het eten en geven de medicatie. De verpleging tekent de medicatie alleen af. De familie moet zorgen dat de patient de medicatie inneemt. Verpleging blijft niet kijken of de medicatie daadwerkelijk is ingenomen. En dan wordt er ook nog niet eens consequent medicatie afgetekent. Soms zijn er zo 4 dagen niet afgetekend. En niemand die daar moeilijk over doet of het uberhaupt ziet! De medicatielijsten zijn erg onoverzichtelijk ingedeeld. Wanneer de arts nieuwe medicatie voorschrijft vervalt de oude lijst en is de nieuwe lijst van toepassing. Best onlogisch als je bedekt dat de arts geen STOP teken achter de oude medicatie zet en alles onder elkaar beschreven staat. Om 10uur kwam de arts de ronde doen. Wij keken mee. De arts is een bijzondere man met seksitische trekjes. De beste man is 62 jaar, ongehuwd en vind mij reuze interessant. Hij wil met me trouwen en probeert mij verliefd om hem te laten worden (zegt hij). Na keer op keer vriendelijk te worden afgewezen probeert hij het toch nog weer. Met een big smile op zijn gezicht zegt hij dan: Iek hoeu voan juou. Heeft Karin hem geleerd. Haha bedankt! Bij de tweede patient tijdens de ronde mochten Karin en ik de diagnose stellen. Wat nu dan weer dachten we.. Het was een 16 jarig meisje van de secundairy school die Engels kon praten dus wij konden de anamnese in het Engels doen. Pats Boem wordt je in het diepe gegooit. Als verpleegkundige is dat niet onze taak maar ik vond het wel leuk. De uiteindelijke vermoedelijke diagnose was obstipatie. Dit bleek juist te zijn en er werd een klysma georganiseerd. Zo makkelijk is het, of wordt er in ieder geval gedaan. Niks geen observatie van de voortgang, hupsakee een klysma of antibioticakuurtje zal misschien wel helpen. Het was ons meerdere keren onduidelijk waarom de arts bepaalde behandelingen voorschreef. De patient heeft koorts en heeft buikpijn, misschien is het malaria, nee de test was negatief, oke dan maar meteen een lumbaalpunctie want misschien is het wel meningitis. De patient hoest al enkele dagen, luisteren naar de longen, de linkerkant klinkt vol. Waarschijnlijk vocht. Oke regel een OK en zorg dat er een pleurapunctie wordt gedaan. Ik vind het nogal rigoreus. Patient had nog geen antibiotica of iets gehad. Verder lagen er zo'n 15 andere patienten verdeeld over room a t/m f. De meest schikbarende patient was gisterenavond binnengebracht in room f. Namen van patienten gebruiken ze niet. Het is patient F1 (room F, bed 1), alsof het voorwerpen zijn. Patient op room F was die avond ervoor binnen gebracht met een ernstige hoofdwond en wonden aan handen en armen. Op haar hoofd had ze een enorme bult en wel 10 hechtingen. Haar hand was ingepakt in verband, bleek dat ze een diepe wond aan haar duim had van 4 cm. Na doorvragen hoe het gekomen is, werd me verteld dat deze mevrouw door haar echtgenoot is mishandeld met een mes omdat ze water aan een andere man gaf. Schokkend! De echtgenoot nam aan dat ze vreemdging met hem. De andere man is diezelfde avond opgenomen op de male ward met ernstige verwondingen. Verder lagen er vrouwen met Malaria, HIV, AIDS, verdenking op TB, vrouwen na een blinde
darm operatie, schimmelinfectie over het hele lichaam (Isolation room). Familieleden en zelfs patienten zitten op de grond naast het bed. Stoelen hebben ze hier niet op de afdeling. Er staan 3 stoelen bij het zusterskantoor. Ze praten hier niet patient vriendelijk, ze praten in de gebiedende wijs met een frons op hun voorhoofd. Wanneer de arts een patient wil onderzoeken en er is familie in dezelfde ruimte dan zegt de arts: 'Ga weg' in plaats van: 'Graag wil ik deze patient onderzoeken, maar we hebben geen gordijnen rond het bed om privacy te creeren, dus zou u deze ruimte willen verlaten?' Vandaag ook de co-assistenten ontmoet, Danique en Willem-Jan. Erg aardig zo de eerste indruk. Danique werkt haar eerste week ook op Female ward. Ze werd enorm voor de leeuwen gegooid haar eerste dag. Ze moest onder toezicht van de arts, al meteen de visite zelfstandig lopen en medicatie, onderzoeken ed voorschrijven voor de patienten met ziektebeelden die zelden voorkomen in Nederland. Ze sloeg zich er goed doorheen. - Patienten liggen op vieze oude matrassen, vaak zonder matrashoes of kussen. Vrouwen gebruiken hun Kanga (doek met prints) als deken, kussen en/of molton.
- Patienten stinken een uur in de wind. Naar zweet en andere niet nader te onmschrijven geuren.
- Zuster Bahati heeft ons tijdens de visite geholpen. Erg aardige vrouw die alleen maar goeds verteld over Meedy en Dirk. Erg enthousiast verteld ze over de veranderingen die ze hebben gemaakt in het ziekenhuis. We moesten haar de hartelijke groeten doen. Zuster Bahati werkt het hardst van alle zuster die we vandaag hebben gezien. Veel zitten er op de stoel voor zich uit te staren terwijl de infuusflessen leeg, wonden niet verzorgd zijn of feaces voor kweek moet worden weg gebracht. Ze zitten erbij en kijken ernaar. Mensen liggen doodziek op bed, familie werkt zich helemaal te barsten om iets eten voor hun dierbare familielid bij elkaar te sprokkelen, moeten daarnaast ook nog alle lichamelijk verzorging uitvoeren en verantwoordelijkheid nemen voor medicatie inname. En ondertussen zitten de zusters rustig te kijken hoe een 85-jarige patient het uitschreeuwt van de pijn aan haar decubituswond op de billen terwijl haar dochter met alle macht haar probeert te draaien op een keihard, smerig matras, zonder glijzeil of enig ander hulpmiddel.

* 8 maart 2011
Tweede dag op female ward. Meegelopen met Siter Jane (Jeenie). Jonge vrouw van 26 die het hardste werkt van alle zusters. En dat zegt niets. Het enige wat we vandaag in 7 uur hebben gedaan is medicatie ronddelen, patient naar rontgen gebracht. catheter ingebracht en de overdracht aan de late dienst gedaan. Zuster Sosola zat rond een uur of 10 in de ochtend achter de pc te paciencen. En de rest van het personeel was verdwenen. Wij waren nog niet klaar met medicatie uitdelen en er moest nog een hele hoop gedaan worden maar wij waren de enige die rond liepen. Het is ons na twee dagen nog onduidelijk hoe het werk wordt verdeeld. Volgens mij wordt er niets verdeeld. Wij zijn meer dan 2 uur bezig geweest met medicatie aanreiken en de medicatielijst ontcijferen in de tussentijd gebeurt er niets. Patienten zitten op de grond naast het bed of buiten. Wanneer de patient incontinent is van urine of feaces wordt er een Kanka omgedaan. Wanneer deze vies is wordt de kanga uitgewassen en opnieuw omgedaan. Een pens met werk wat de familieleden allemaal doen.Orders die de artsen gisteren hebben uitgeschreven zijn nog steeds niet gedaan omdat ze het vergeten zijn of gewoon geen zin hadden om te doen. Een patient zou voor een vaginaal onderzoek naar de operating thearter worden gebracht, gisteren al, is niet gebeurt. Karin kon zich nog herinneren dat deze patient een onderzoek zou krijgen en was benieuwd naar de uitslag. Deze was er dus niet omdat ze niet hadden gelezen dat er een onderzoek plaats zou vinden. Niemand is er dan ook verbaasd over of voelt zich aangesproken. Het is niet gebeurt oke, punt. Er wrodt geen actie ondernomen oi, niets. Op de balie liggen overal boeken en mappen met informatie. In een van die mappen staan de orders van de arts beschreven tussen al het andere wat er die dag voorgevallen is. Erg onoverzichtelijk dus. Maar daar houden ze van hier. Medicatielijsten zijn zo onoverzichtelijk dat medicatie gemakkelijk dubbel kan worden gegeven of helemaal niet.
Jane zet uit eigen initiatief stop tekens achter medicatie of verandert zo de dosis zonder overleg met arts. Hier kan dat allemaal. Ik had wel het idee dat ze er verstand van had, maar om zomaar allerlei medicatie te stoppen of te veranderen vind ik best gevaarlijk. Bij een patient was al 3 dagen geen antibiotica gegeven. 'Oh it happends all the time' kregen we als antwoord. Op de vraag of ze er ooit iets van zegt tegen collega's zegt ze nee. Dat heeft geen effect
want ze zullen nooit zeggen dat het hun fout was. Mijn mond viel open. Patienten krijgen zo drie dagen niet de medicatie die ze nodig hebben en niemand die er iets aan doet, of uberhaupt probeert te doen. Ook al zouden we heel graag verandering zien, ik heb ik de gaten dat de mentaliteit van de mensen in tegen werkt. Het is onbegonnen werk om dat binnen een paar weken te veranderen. Het enige wat wij op dit moment kunnen doen is elke ochtend de medicatie ronde zelf doen zodat we er zeker van zijn dat de patienten in eider geval 5 dagen achter elkaar de juiste medicatie binnen krijgen. En daarbij hopen dat we met onze consequente houding andere inspireren om hetzelfde te doen. Ik hoop het. .
Om een rontgenfoto te maken werd ze naar een ander gebouw gereden waar het bijna middeleeuwse apparaat staat. De familie moest mee om de vrouw van het bed op een ander bed on het apparaat te tillen, verpleging doet niets! De vrouw heeft een grote decubitus wond op haar linker heup/stuit. toen ze van haar bed op het andere bed getilt werd kon ik het gestuntel niet aanzien. Die vrouw leed enorme pijn aan haar lichaam en zonder enig hulpmiddel word ze van het ene keiharde en vieze bed naar het ander 'gegooid'.
Hierkrijgt elke patient 1 catheter en 1 catherzak voor de hele periode dat ze er opgenomen liggen. Mede doordat er weinig tot geen voorraad is, de atributen erg kostbaar zijn en de patienten hier zelf stuk voor stukvoor moeten betalen.
Verder gezien: - Wond aan de navel zo 10cm lengte. Moest worden gespoeld. Had niemand zin in. Na aandringen van ons toch gebeurt. Jane werd wat kortaf en had
weinig zin om ons nog meer te doen.
- vrouw werd binnen gebracht door een barmhartige samaritaan. Leek een meisje van 16, bleek 35 te zijn. Ze had Hiv/aids in stadium 3 en ernstige malaria. Ze
heeft geen familie en is onderweg gevonden door mensen die haar naar het ziekenhuis hebben gebracht. Ik vraag me af hoe ze nu aan eten, schone lakens,
kleren en geld kont voor de opname.
- De vrouw die door haar man met een mes werd mishandeld kreeg tijdens bezoekuur visite van.. haar man! Wat een vreemde situatie. Ik voelde me helemaal niet
gemakkelijk. Zij keken er niet van op.
- Keloiid aan borstbeen van vrouw. Litteken van 20 cm. Mooie schone wond, netjes gehecht. Er is een gazen tekort in het hele ziekenhuis omdat er te weinig
elektriciteit in de gazenfabriek is. Deze vrouw heeft een schone droge wond die wij aan de lucht zouden drogen. Zij kreeg er dubbel gaas op en dure leukpor.
- Meisje kreeg IV antibiotica. Haar infuus aan de hand zat verstopt, na enkele keren proberen lukte het niet om er de medicatie doorheen te krijgen. Dan maar
gewoon even snel in de vene prikken. 3-4 keer probeerde jane een geschikte ader te vinden in dezelfde arm. Het meisje kromp ineen van de pijn, maar de naald bleef
draaien en prikken in haar arm. Uiteindelijk is het niet gelukt. Ik weet niet eens of de arts hiervan op de hoogte is geteld. De rest van de dag is er niet
meer naar haar omgekeken.
- Patienten zorgen zelf voor hun potje met ontlasting voor analyse. Ze moeten zelf de ontlasting dmv van een miniscuul spateltje in een nog minisculer potje ziet
te krijgen. En moeten deze ook nog zelf afgeven aan de balie waar de zusters zitten te kletsen en te patiencen.
- Einde van de dienst. Bijzonderheden worden genoteerd. Om te kijken hoe ik zou reageren vroegen ze mij de overdracht te schrijven in het engels. Ik verstond
in eerste instantie niet wat ze zei. Later zei ze: Oh well she can't write. Op een heel sarcastische manier. Daar had ik geen zin in. De laatste paar uur
Was siter Jane op de teentjes getrapt omdat wij vonden dat de wond aan de navel ook van binnen moest worden gespoeld, maar hier had ze geen zin in, evenals
het verwisselen van de catheter, inbrengen van de sonde en medicatie die zij was vergeten waar wij haar aan moeste herinneren. Ze had het helemaal met ons
gevraag en bemoeizucht gehad. En ik dacht, ik laat me nu niet kennen ook. Jane gooide het grote overdrachtsboek voor me neer en ging met haar armen over elkaar
naast me zitten. Ondertussen had ze hierover veel lol met de andere zusters in het Kiswahili (er stonden nog 5 andere zusters bij). Ik begon met schrijven en het
werd steeds stiller om mee heen. Verbwaasd en en tikje verwonderd keken ze me aan. Ik vroeg of ze nog aanvullingen hadden en een enkele antwoorde braaf. Dat
hadden ze niet verwacht. Haha en ik lachte in mezelf.

* 9 maart 2011
Derde dag op female ward. Het begint te wennen, dit ritme, half 7 opstaan ontbijten en op naar het ziekenhuis. Daar je naam noteren voor aan aanwezigheid met
daaropvolgend een gebed. Vandaag meegelopen met Sjem, een jongeman van rond de 20. Wij hebben zelfstandig de medicatie uitgezet en rondgedeeld en hij contro-
leerde of het correct was. Ze zijn hier zo laks dat wij ze erop moeten wijzen dat handelingen niet (goed) zijn uitgevoerd. De ene zegt dat het niet hoeft
en de ander weer van wel. Het staat vaak ook heel onduidelijk genoteerd. De co-assistent, Danique, en wij willen hier verandering in brengen. Vanaf vandaag
schrijft ze op wat er moet gebeuren en plakt het papier op de voorkant van het dossier. Er bestaat geen verpleegkundig rapportageblad en we kunnen nergens
onze vitale functie gegevens kwijt. Als er opdracht is gegeven om 2x daags de RR te meten wordt het niet gedaan omdat het nergens terug te vinden is.
Vanmorgen was het dossier van een patient van room D kwijt. Zij heeft de hele dag (onbewust) geen medicatie gekregen. Als er geen dossier is, is er ook geen
patient. Op dit moment liggen er 20 patienten verdeeld over 7 ruimtes. Eén verpleegkundige is aan het werk (+ karin en ik) en nog zitten de verpleegkundigen
op hun billen een cumputterspel te spelen, vandaag was het spel met de pinguin heel populair.
- Twee nieuwe opnamen, opname op E2, severe Malaria, hiv/aids. Infuus heeft Karin geprikt. Na de tweede keer prikken was het raak. Volgende keer mocht ik
het proberen. Ben benieuwd.
- Glucoseapparaat was kapot. Hele ziekenhuis afgezocht naar een goed werkend exemplaar. Bij childrens ward er een gevonden. Ze vroegen wanneer wij daar eens
kwamen werken. Voorlopig wil ik nog wel even op deze afdeling blijven. Ik krijg nu net een beetje de slag te pakken en dingen worden me nu meer en meer
duidelijk.
- Vrouw die door man is mishandeld is vannacht stiekum naar de mannenafdeling geslopen om daar een rendez vous te houden met haar (waarschijnlijke) minaar.
Ze kreeg goed om de oren door twee verpleegkundigen vanmorgen. Het wijsende vingertje werd getrokken en harde woorden vlogen in het rond. De patient leek zich
er niets van aan te trekken. Ik zou in de boks schijten als ze zo tegen mij praten!
Ook heeft ze thuis een baby'tje die nog gevoed word door haar borstvoeding. Echter is haar echtgenoot op wraak uit en houdt voor
straf het kindje thuis. Reactie hierop is dat de borsten van de patient gaan zwellen omdat er niet gezoogd wordt. Ze wordt nu gepusht om zelf te kolven, dit
doet haar veel pijn en ik twijfel of ze dit zal doen. Nu we vanmiddag alleen op de afdeling waren en ik alleen bij de patienten bezig was. merkte ik dat ik ze niet duidelijk kon maken dat ze niet bang hoeven te
zijn of dat het onderzoek geen pijn zou doen iod. De kleine simpele dingen waardoor een patient gerustgesteld word kan ik niet duidelijk maken. Ik praat dan
maar wat in het Engels, Nederlands en Swahili door elkaar om toch maar hopelijk geruststellend over de komen. De vrouw die gisteren is binnengebracht was bij
kennis maar nog erg zwak (diagnose malaria en AIDS.) Er werd vandag 3 x opnieuw een infuus ingebracht. Ze was erg bang en wilde slaan en bijten. Ze was met
haar linker arm vastgebonden en haar hand en onderarm begonnen oedeem te vertonen. Iedereen laat haar zo liggen en proberen haar niet te kalmeren op een
andere manier. Toen ik de temperatuur bij haar wilde opnemen (onder oksel) werd ze angstig en werd wild. Ik kon haar niet rustig krijgen. Op dat moment wilde
ik dat ik gewoon tegen haar kon zeggen dat het geen pijn zou doen. Ik zei telkens: 'Hapana muauvie' wat betekend: Nee pijn. Maar veel effect had dat niet.
Maar ik durfde het ook niet aan om verder te gaan, als ze me zou bijten of anders zou verwonden ben ik de pineut.
- We zijn uitgenodigd om bij de co's morgen te komen eten. Mama Helana kookt vis. Na een week vegetarisch eten kijk ik er naar uit. Vandaag rijst met kool
en een spinazie prutje gegeten. Na een vermoeiende dag erg lekker.

* 10 maart
Samen met Karin de medictieronde gedaan. We kregen de complimenten van de arts. Op elke infuus hangt nu een briefje met wat er gegeven wordt of is gegeven, de
hoeveelste dosis dit is en hoevel en nu nog moeten volgen. Omdat de medicatielijsten (drugs sheets) niet consequent worden afgetekend kan er nooit met 100%
zekerheid worden gezegd of de juiste medicatie is gegeven. We zullen alle zuster niet zo ver krijgen de lijst af te tekenen, maar met zo'n kleine aanpassing
als een briefje in het zicht hangen schept een hoop duidelijkheid.

* 11 maart 2011
Laatste dag voor het weekend. Twee nieuwe opnames. Patienten worden naar binnen gebracht en blijven midden in het gangpad staan terwijl de verpleging blijft
zitten waar ze zitten. Er wordt geen bed opgemaakt, dossier doorgenomen of overdracht gedaan, niets. Na een tijdje, half uurtje ofzo, komt er eens iemand in
actie en geeft de opdracht om de patient ergens neer te leggen. Met de grootste onverschilligheid wordt de doodzieke patient van de brancard op het vieze
matras gerold en blijft zo liggen. Als het familie bij is, zorgen zij ervoor dat de patient wat comfortabeler komt te liggen en anders heeft de patient pech.
Er is 1 patient op de afdeling die verstoten is door de familie. Het vrouwtje is ernstig ondervoed, heeft Severe Malaria, AIDS en is nauwelijks bij
buwustzijn. Zonder familie krijgt ze geen eten, schone kleren of een schoon gewassen lichaam. Karin en ik trekken ons dat enorm aan en hebben haar geprobeerd
te wassen. Er is een gazen tekort in het hele ziekenhuis en heel Tanzania. Operaties kunnen daardoor voorlopig niet worden uitgevoerd. Toen we de vrouw
wilden gaan wassen, was het eerst een hele zoektoch naar zeep, schoon water en washandjes. De eerste twee hebben we gevonden, maar washandjes kennen ze hier
niet. Sister Jane kwam met een oplossing. Ze kwam aan met een rol... GAAS! We mochten deze vrouw dus wassen met stukken gaas, terwijl operaties niet worden
uitgevoerd door gaas-tekort! Ongelofelijk. Ook ongelofelijk is wat er voor viezigheid van die huid afkwam. Hele plakaten smeer en huidschilfers. Ik zal verder
niet in detail treden wat we nog meer zijn tegengekomen.
Om 16.00uur zijn we met een busje richting Mwanza gereden. Karin, Danique, Willem en ik. We konden makkelijk mee werd er gezegd. Dat betekend hier heel wat
anders zijn we nu achter. We mochten in de kattenbak tussen de dode dieren, olievaten en met stinkende afrikanen op schoot. Het was een lange rit. Eenmaal
aangekomen in Mwanza hebben we ingecheckt in het Lake Hotel. Voor 20.000 per kamer (2pers) konden we blijven slapen en ontbijten. Dat is 5 euro pp. Lekker
goedkoop dus. Alleen jammer dat we een kamer hadden met een lekkende wasbak, kapotte toiletbak en glassplinters in het bed. Met als gevolg dat we telkens uit-
gleden in de badkamer, het een hels kabaal was wanneer we de wc hadden gebruikt en ik sneetjes in mn billen heb van de glasstukjes! Maar verder wel heerlijk
kunnen slapen.

Verder gaat alles prima hier.Ben benieuwd hoe het in Holland gaat. Tot snel!

Foto's volgen! Ze zijn geweldig!

Eindelijk online!

Karibu! (welkom)

Eindelijk weer op internet! We werden lekker gemaakt dat er intenet in Sumve (sumcot) zou zijn, maar helaas, er waren problemen met de financien oid. Shit dus! We zullen nu elke weekendnaar Mwanzamoetenom te kunnen internetten. (het gaat btw enorm traaaaaaaaaaaaaaag. Pff vermoeiend.) Maar dat is niet eens zo erg want we zittenop dit moment heerlijk relax in hetTilapia hotel met prachtig uitzicht op Victoria Lake. Wat een luxe na twee weken werken, alleenmaar thee drinken, rijst eten en zitten op houten krakkemikkige stoeltjes.

Bedankt voor alle reacties! Fijn om te lezen dat iedereen zo meeleefd. Met mij gaat het super!Maar het is nog steeds enorm wennen. We zijn hier nu twee weken, waarvan 1 werkende weekin het ziekenhuis. En ondanks de verschikkelijke momenten die we ook al hebben meegemaaktvliegt de tijd toch wel voorbij.
De co-asistenten zijn vorige week geariveerd. Willem en Danique. Heel erg fijn om nog wat Mzungu's (blanken) in de buurt te hebben. En vooral dat er een kerel bij is geeft een veilig gevoel.We worden heel anders benaderd als er een blanke man bij is. En nee, hij is niet vrijgezel Martine! Ik zeg tegen iedereen dat ik getrouwd ben want anders kom je niet van ze af! De dokter van de afdeling heeft zichzelf al benoemd totmijn 'husband'. Nu is hij bezig, zoals hij dat zelf omschrijft, mij verliefd om hem te laten worden. Haha ik lach me rot. De beste man in 62!

Ik kan niet alles vertellen dus zal hieronder kort alle hoogtepunten beschrijven.

1 maart:
Onze Kasim scheurde als een malle over de weg en was ook niet van plan om vaart te minderen, zelf niet voor de kleine kinderen of de mensen die bepakt en bezakt met een hele lading op een fiets met lekke banden over de rot weg probeert te manouvreren. Nee, iedereen wijkt voor de auto. En als ze dat niet doen, dan drukt Kasim op zijn toeter en toetert zo hard dat ze van schrik wel de berm in vallen of duiken. Wij zouden zeggen: 'Wat een ASO'. Zijhebben ontzag voor de mensen die in een auto rijden en maken soms zelf een buiging wanneer we passeren. Uiteindelijk, na 1,5 uur komen we aan bij Sumve Hospital. Wat groot! Heel het dorpje Sumve is groter dan gedacht. Overal staan hutjes met rieten daken en lopen er geiten over de straat. De koeien zijn mager, ik vraag me af of ze uberhaupt wel melk geven. Mensen zijn schuchter en durven ons niet aan te kijken. Sommige vinden het juist bere interessant en komen met veel enthousisme op ons afgelopen om ons welkom te heten. Het handschudden gaat hier ook anders. Eerst geef je een hand (rechts) en pak je elkaars duim en dan schud je weer de hand. Heel bijzonder. De eerste dag hebben we een heleboel mensen ontmoet. Inwoners van Sumve, maar ook een hele hoop mensen uit het ziekenhuis. Sister Rita heeft ons rondgeleid.Wat een leuke tante is dat. Zuster Rita is een verpleegster-non en weet van aanpakken. Sumve hospital heeft meerdere afdelingen op een groot oppervlakte. Patienten lopen buiten rond of liggen op een verroest bedje en versleten matras. Ik heb medelijden met ze. De kinderen zijn bang voor ons en duiken weg. Ook oudere patienten komen liever niet bij ons in de buurt. De gebouwen zijn oud en vies. Alles is open en er hangen verdacht weinig muggennetten. Bedden staan naast elkaar en ze kennen geen tot weinig privacy. Er werd een
lumbaalpunctie punctie gedaan bij een doodzieke patient. De patient ernaast, ook zo ziek als een hond werd met een paar onvriendelijke woorden naar buiten gebonjourd. Zonder ondersteuning of hulp van wie dan ook. We waren nog geen dag op plek van bestemming en we mochten al aan het werk. Wij waren enorm enthousiast en namen de uitnodiging om bij de OK te kijken van harte aan. Ook ontmoette we onze huishoudster, mama Lucia. Ze spreekt heel gebrekkig Engels. Het is lastig communiceren met haar. Wij denken dat ze er ook soms
misbruik van maakt. Ze doet alsof ze ons niet snapt, maar ondertussen kookt ze veel te veel voor ons tweeën zodat ze haar kinderen thuis het overgebleven voedsel kan geven. Heel slim. Nu laten wij haar de booschappen opschrijven die ze gehaald heeft en hoeveel de kosten zijn, zodat wij kunnen zien waar het geld blijft. De eerste nacht was wel oke.Ik was zo vermoeid dat ik wel aardig geslapen heb. Er zijn een boel geluiden te horen in de avond. Zingende mensen, krijsende mensen, vogels die zingen, krekels, de wind, voetstappen om het huis. Toch wel eng. Ons huis is beveiligd met tralies en sloten. Dus ze kunnen er niet gemakkelijk in. Mijn hoofd zat helemaal vol de eerste dag. Alleen de reis was al een belevenis op zich, maar dan de indrukken van Sumve, de inwoners en het ziekenhuis. Pfff vermoeiend maar wel geweldig om mee te maken. Ik laat het allemaal over me heen komen en ben blij dat ik hier eindelijk ben.

2 maart:
Na het ontbijt snel naar het ziekenhuis voor onze eerste echte operatie. Spannend! Wat moeten we ons erbij voorstellen? De patron (soort hoofd van de afdeling)liet ons een lumbaalpunctie zien (6 keer mis prikken) Ik werd er misselijk van. Ik vond het zo ontzetend zielig voor de zieke
patient. Er werd niet verteld wat er ging gebeuren of wat ze moest doen. Haar hoofd werd naar beneden geduwt en de naald zo in haar rug gestoken. Bah, kippenvel kreeg ik ervan.Wat zijn ze hier hardhandig. Ze prikken zo een keer of 6 en draaien de naald (10cm lang) alle kanten op. En de patient geeft geen kik! Na veel pijn en moeite werd er wat liquor afgetapt. Dit werd gecontroleerd op Meningitis. De uitslag was negatief. Later kwamen we aan bij de operating theatre, daar troffen we de dokter van gisteren. Hij vond het leuk dat we er waren en we mochten meteen onze schoenen uitdoen en van die witte operatie klompen (4 maten tegroot, boeit niet!) aandoen. Toen werden we rondgeleid. Er is een Eye operating room (minor) en een Major operating room. Handen werden geschud met wel 10 verschillende mensen.. verpleegkundigen, student verpleegkundigen, dokters en een anesthesist. Erg vriendelijk allemaal. Toen werden we in een prachtig groen/grijze jurkje gehezen. De operatieoutfit. Niet echt steriel, zo uit een stoffige kast. Daarbij krgen we een groen mond kapje en hoofddoekje van katoen. Er stonden 4 operaties gepland. De tweede operatie was een prostaatectomie. De patient komt binnen, word op de operatietafel gekieperd en er wordt niet echt vriendelijk gezegd wat hij moet doen. De man moest gaan zitten en voorover bukken, zijn rug werd ontsmet en steriel gemaakt voor een lumbale verdoving. Weer werd er een keer of 6 geprikt voordat de anesthesist op de juiste plek in de ruggengraat zat. De man vloog bij elke punctie rechtop maar werd net zo hardhandig weer voorover geduwt. Tenenkrommend. Ik had het zo met die man te doen.. Dan de operatie zelf. Dat ging ook niet heel soepeltjes. De prostaatwordt handmatig stukje voor stukje afgepeld, en niet heel zachtig, maar met grote halen en hard gedruk. Door en gat in de blaas te maken kunnen ze met de hand bij de urethra waar de prostaat ligt. De volgende patient had een sepsis doordat de blaaswand na een prostaatectomie niet goed is dicht gehecht. De patient was meer dood dan levend en Karin en ik zaten in spanning te kijken hoe het af zou lopen. De artsen waren bijzonder kalm en zagen het niet echt als kritieke toestand. Dat de bloeddruk gevaarlijk laag was, hadden ze niet eens in de gaten. Het buikvlies was aan aan het irriteren en de blindedarm werd uit voorzorg verwijdert, daarbij werd al het geinfecteerde prut uit de buikwand gespoeld en de blaaswand netjes aan elkaar gehecht. Klaar operatie! Meine gute.. De darmen van de patient hingen uit het lichaam, helemaal rood en geirriteerd, ramen stonden open, vliegen kwamen binnen, en de artsen waren een lolletje aan het maken. Ik vond het bizar. De patient heeft het nog overleefd ook, gelukkig. Privacy... kennen ze niet. Net als empathie. Hopelijk brengen wij ze dat nog eenbeetje bij. De artsen willen het beste voor hun patienten, ze brengen het alleen niet heel subtiel. En de patienten luisteren wel. Zij weten dat de arts gelijk heeft en doen alles wat hen op wordt gedragen. De patienten zijn zo bang voor wat er komen gaat, hierin worden ze totaal niet begeleid. Grooot verschil met Nederland.Steriel, dat kan je de operatiekamers in Sumve ook niet noemen, al vinden ze zelf van wel. De steriele instrumenten worden in het kantoor/de kantine op de grond gezet en in de bak gedaan. Ook de gaasjes die worden gebruikt tijdens de operatie zijn steriel gemaakt. Dit gebeurt door ze in een metalen bak te doen die word verwarmt tot een bepaald aantal graden. De gaasjes zijn vantevoren gemaakt door de nurses en artsen in de kantine. Ze worden daar geknipt en gevouwen. Voor elke operatie gebeurt dit, elke dag. De operatiekamers zijn oud en verroest. Overal afgebladderd verf aan de muur en (oude bloed)vlekken op de grond.Roest en vuil aan elke poot en op elk werkblad. Foto's komen nog!

3 maart:
We gaan een dag naar Mwanza. Op zoek naar de busjes die ons er heen kunnen brengen voor 2000TSH (ong. 1,3 euro). De weg naar Mwanza is ongeveer 55 km. Waarvan de helft over een hobbelig zandweggetje. Ik zag er al tegenop om tussen alle zwetende en stinkende mensen in een veel te vol gepropte bus 1,5uur naar Mwanza te rijden. Gelukkig en geheel toevallig kwamen we onze held Kasim tegen. Hij ging ook naar Mwanza! YES we konden met hem meerijden is zijn toch ietsje meer conmfortabele busje. Maar eerst moesten we nog wat mensen ophalen die ook naar Mwanza gingen. Via een miljoen omwegen en tig keer stoppen en wachten was iedereen in de auto. De dokter die ons uitnodigde om de operaties bij te wonen, en nog vijf andere medewerkers van het ziekenhuis. Toch nog tjokvol in het busje. Maar
ik vond het allang prima, ik kon zitten. Twee voorin, 3 midden in en drie achterin. Helaas zatern er mensen in de bus die zo enorm stonken dat Karin en er haast onpasselijke van werden. Karin zat naast een zuster die waarschijnlijk nog nooit haar mooie zwarte met wit gespikkelde jurk had gewassen. Wij hoopten maar dat ze niet te veel bewegingen zou maken waardoor de stank zijn uitweg vond in onze neus. Heel veel mensen stinken hier, of ruiken in ieder geval heel apart. Of ze nooit hun kleren wassen, of die geur in de porien zit. Ik weet het niet, het is in ieder geval soms niet te harden. Na een paar uur rondlopen in Mwanza centrum;Pff het was warm, we hadden dorst en we werden chagrijnig. Maar mijn laptop, fototoestel en telefoon waren bijna leeg en ik kon niet zomaar de stekker in het contact van het huisje steken anders zou er misschien een te hoge voltage komen en waren mij apparaten kapot, dat wil ik niet riskeren. Dus toch nog op zoek naar een wereldstekker.Na wat gezeur van mijn kant toch maar Mwanza weer ingelopen, op weg naar de andere kant van stad. Wie komen we onderweg tegen?! Jawel, onze reddende engel Kasim. En zuser Rita! Wat was ik opgelucht, zij spreken tenminste een goed woordje engels.. dat scheelt een hele hoop. Kasim wees onsde weg naar de juiste winkel en hielp ons met de prijs. We konden ook nog wel hun mee terug rijden naar Sumve. Haleluja! Onderweg nog wortels en een watermeloengekocht voor totaal 3500TSH (ong. 2,3euro). De terugweg mochten we in de achterbak zitten. Zat best lekker na een hele dag in de hitte lopen. Onderweg stopten we bij een busstation met marktjes eromheen. Ik ging even op zoek naar een Vodakaart om mijn mobiel op te waarderen. Wist ik veel wat ik moest hebben, hoe ik dat moest zeggen in het Kiswahili en hoeveel dat ging kosten.. Ik stond volgens mij best voor lul en mensen vonden het maar al te grappig. Ik kon er zelf ook wel om lachen, maar had mijn Vodakaartje nog steeds niet. Zuster Rita schoot te hulp. Ze gingen op pad, en met een paar ferme passen en zelfverzekerde bevelingen had ik binnen no-time mijn kaartje in mijn bezit. Haha, hulde aan de non.

4 maart:
Met Lucia naar de markt in Sumve. We voelden ons daar niet op ons gemak. We werden als indringers gezien. We mochten geen foto's maken van de waterput, die ook nog eens door Nederland, onze school, was gefinancierd! Prijzen werden hoger dan normaal met ons in de buurt. Volgende keer gaat ze maar weer mooi alleen. De terugweg naar ons huis kwamenwe een meneer tegen waar we netjes goedendag tegen zeiden. Hij praatte Engels terug! Das leuk, wij gingen een praatje maken. Hij bleek een leraar te zijn op de basisschool van Sumve en nodigde ons uit in zijn huis. Klein maar fijn huis. Met slingers van piepschuim verpakkingspmateriaal en een tafelkleed met paarse konijnen en eieren erop van Pasen. Toch best gezellig.Bezoekje gebracht aan de secundairy school (middelbaar onderwijs) voor meisjes. Het stond niet in onze planning om er heen te gaan. Maar er stonden zo'n 20 kinderen voor een dicht hek naar ons te zwaaien en te roepen. Wij werden nieuwsgierig. Op mijn aandringen zijn we er toch maarheen gelopen. Wat goed dat we dat hebben gedaan! Het was overweldigend om daar rond te lopen. Kinderen wilden onze namen weten, onze haren voelen, en onze witte huid aanraken. Wat een beleving! We werden verwelkomd door de bewaker van het terrein. Hij sprak gebrekkig Engels. Een meisje moest hard lachen om zijn versprekingen. KABATS hij sloeg met zn knokkel tegen haar borst, later nog eens tegen haar hoofd. Dat ging echt heel hard. Ik denk dat de man zich beledigd voelde.. Eenmaal binnen werden we hartelijk ontvangen door de directeur van de school. Die we blijkbaar al eerder ontmoet hadden de eerste kennismakingsdag in het ziekenhuis. Karin en in herkende hem allebei niet. Alle mensen lijken hier ook ontzettend op elkaar! Het is heel bijzonder als blanken het schoolterrein betreden. We werden toegeproken en ontvangen alsof we lid waren van een koningklijke familie! Ook was het blijkbaar heel bijzonder om in het hokje van de directeur te komen want een leraar van de school kwam heel eerbiedig binnen en moest in eerste instantie blijven staan. De leraar heeft ons rondgeleid over het terrein. Het was er groot! De school heeft plek voor 600 meisjes. Ze wonen 6 maanden op het schoolterrein en gaan dan voor 6 weken naar huis. Op school slapen ze opgekropt met ong. 40 meiden in een gebouw, in stapelbedden. De school heeft verschillende lokalen zoals de library, labratory, en ong. 10 gewone leslokalen met krijtborden. De borden stonden volgeschreven met woorden en lastige rekensommen. Een meisje probeerde mij wiskunde uit te leggen.. Ik begreep er niets van! Later bleek dat dat meisje in de 'slimste' klas zat. Ze wil later dokter worden. Ik hoop dat ze de kans krijgt om door de leren. In dit land gaat dat niet zo gemakkelijk als bij ons. School is duur en vaak onbetaalbaar voor gezinnen. Kinderen gaan naar schooltot de leeftijd van 12 jaar. Het merendeel gaat na de basisschool thuis aan het werk om geld te verdienen voor hun familie. (vandaar al die kindjes aan de kant van de weg) De meisjes op de secundairy school koken, wassen, maken schoon en studeren elke dag. Daar de gewoonste zaak van de wereld, ik zou er niet aan moeten denken om met 599 andere meiden op één terrein te verblijven een half jaar lang! In grote ketels wordt het eten bereidt, nouja eten, het is meer een rijstdrapje (ik heb er foto's van). Er is daar geen elektriciteit of stromend water. Er zijn grote reservoirs met regenwater en diepe waterputten. Het is elke dag hard werken in de hitte om iets te eten of een beker drinken te maken. De wc's zijn laatst vernieuwd. Van een klein stinkend hokje met gat in de vloer naar een iets groter stinkendhokje met ietsje groter gat in de vloer. Wij zouden er doodongelukkig zijn.Het zijn allemaal ontzettend aardige en lieve mensen. We gaan snel nog een kijkje nemen, maar dan voorbereid met presentjes om uit te delen.

5 maart:
Francis (technicus van het ziekenhuis) op bezoek geweest. Vertelde over het gezang en geschreeuw dat we elke avond horen. Blijkt een kerk achter ons huis te zijn opgericht waar ze heel actief en intensief hun god eren. Hij vond het maar niets aan zijn uitdrukking te zien. Francis is RK. Verder vandaag rustig gelezen, aanklooien. Wassen. De eerste regenbui!! Wat ruikt dat lekker, de temperatuur daalde sterk. Heb een lange broek en lange mouwen aangedaan. Lekker. Rondje lopen op zoek naar waar nog meer lawaai vandaan komt. Blijkt een groot veld achter ons huisje daar spelen ze volleybal, de mannen. Foto's van kinderen gemaakt. Te LIEFF. Onze bewaker ontmoet. Ernest. Geeft een veilig gevoel dat er daadwerkelijk iemand rondloopt om alles te checken.Vandaag een dode geit op de kop aan een boom zien hangen. Van een afstandje gezien hoe ze het lieve diertje doormidden sneden..

6 maart:
07:00uur opstaan. 08:00uur begint de kerk dienst. Op eigen initiatief een kijkje gaan nemen. Een dokter van de operatiekamer had ons uitgenodigt en zou ons ophalen die ochtend. Hij kwam niet, wij zijn toen alleen gegaan. Onderweg kwamen we de basisschoolleraar tegen die ons een plekje aanwees in de kerk. De kerkdienst was in eenwoord prachtig! De kerk was helemaal vol, ongeveer 500 mensen waren er binnen. Er zaten kinderen van de meisjes school, oudere mensen, jonge mensen, baby's. De mannen en vrouwen zaten gescheiden. Baby hingen op de rug en waren dood stil, bijzonder om te zien. Ook de kleine kinderen bleven stil op hun plek zitten en zaten met grote ogen te kijken en te luisteren naar het gezang. Ze waren allemaal in hun mooiste kleren uitgedost. Schoenen waren gepoets en allemaal een jurk aan. Wat voor hun goede zondagse kleren zijn, gooien wij thuis weg. Er liep een vrouw met zwart gelakte sandalen, de ene sandaal was haar te groot en de ander veelste klein, maar het waren waarschijnlijk haar mooiste, of misschien wel haar enige paar schoenen. Er liep een klein jochie door de kerk met een veel te grote broek die hij dan telkens met twee handen omhoog moest hijsen. Vrouwen dragen jurken met drukke gekleurde prints met daarover en totaal niet bijpassende kleuren omslag- en hoofddoeken. Of ze hadden een jurk van glimmend materiaal met strikjes en plooien aan alle kanten. Toen iedereen binnen was kwam er een stoet van kinderen in uniform binnen. Twee jongens vooraan hielden een groot kruis vast.
Meisjes in een lijn erachteraan. Allemaal liepen ze op de maat en zongen ze in canon een lied. Ik heb nog nooit zoiets moois gehoord in de kerk. De klanken weergalmden door de ruimte. Karin zat snotterend en totaal ontroerd naast me.

7-11 maart 1e werkweek. (zie volgend verhaal). Te veel om nu te beschrijven!!

WIST JE DAT:

- Er hier een vogel rondvliegt die niet zingt of tjierlpt, maar M'kundu roept!
- We hier geen koelkast hebben en dus alles in poedervorm of vers in huis hebben.
- Er 's nachts mensen rond ons huis lopen en aan de deuren rammelen.
- De kinderen hier alleen kleren dragen met scheuren en gaten erin.
- Wij dagenlijks huwelijksaanzoeken krijgen.
- Wij douchen met een teiltje regenwater.
- Ik immens grote kakkerlakken op mijn slaapkamer en badkamer heb zitten.
- Er ook joekels van bijen achter het huis vliegen (Annebeth ik geloof je nu!)
- Ik overal kleine lieve briefjes tussen mn spullen vind. (Thnx sis!)
- Alle bedden naast dat ze vuil en verroest zijn, er ook geen werkende rem op zit en de hoog/laagfunctie al jaren geleden is vergaan.
- Het hier regenseisoen is en het 's nachts met bakken uit de hemel komt vallen.
- Mijn naam 'Malussi', speeksel betekent in het Ugandees?! Lekker is dat.
- Ik na één dag al kats verbrand ben.
- Wij al dagen rijst met wortel eten.
- Ik graag nu al thuis kom om al mn verhalen te vertellen.
- Jullie dan nog maar 8 weken hoeven te wachten.

1e berichtje vanuit Tanzania!

Hallo allemaal!

Ik leef nog! Wat een reis om hier alleen al hier te komen. Ik weet niet waar ik beginnen moet.. Zoveel gezien en gedaan. Zondagnacht vertrokken richting Dusseldorf, van daaruit naar schiphol gevlogen, Toen vanaf schiphol naar Nairobie, een vlucht van 8uur. Toen was ik al onder de indruk. Dat vliegtuig was grooooot! Een dubbeldekkersvliegtuig, nog nooit gezien. Dat was al een hele belevenis om mee te reizen. Ik als boerinneke uut een klein dorp ben ook niks gewend! Op Nairobie hebben we 12 uur moeten wachten op de volgende vlucht. Gatverdamme, dat was echt balen. De nacht duurde onwijs lang, we hebben geprobeerd te slapen op een houten bankje die net te smal en te klein was om op te ligen. Niet erg comfortabel. Eenmaal op Narobie aangekomen mochten we met een klein propellor vliegtuigje (50 pers.) richting Mwanza. WAUW wat een uitzicht. Vliegveld Mwanza is erg klein.Een (1) landings/optsijgbaan. En wanneer het vliegtuig niet op tijd de lucht in is beland je in het water! Op google earth is dat goed te zien. Tijdens de reis een boel mensen ontmoet. Iedereen is er hartelijk en we zijn al wel 5 keer uitgenodigd bij verschilende mensen thuis. Op Mwanza werden we opgehaald door de chauffeur van Sumve Hospital. Een uur te laat kwam hij aan rijden.. Haha typisch! Wij konden er wel om lachen. We werden daar ook nogaangeklampt door een klein jochie. Hij had grote zielig-kijkendebruine ogen en overal vlekken op zijn lichaam, Hij sprak een klein beetje Engels. Hij vroeg ons om geld. De eerste ontmoeting met de arme lokale bevolking, Ik vond het heftig..Maar dat was nog niets vergeleken wat we in het ziekenhuis aan zoudentreffen!
Maar eerstmoesten we nogbij het ziekenhuis zien te komen. Mwanza is geen stad zoals wij dat kennen. Het is er een chaos!Ze rijden hier links, overal zijn zebrapaden, mensen toeteren omniets, rijden op brommers (allemaal welmet helm op!)en er lopen overal waar je maar kijkt kinderen. Toen we de stad zonder kleerscheurendoor waren gekomen reden we nog een stukje op de verharde weg, later veranderde dit in een zandweg. Niet een gewone zwandweg, maar een weg met rotsen, kuilen, hobbels, geiten, koeien en rare enge grote vogels met een vieze lel onder de snavel. Ze hebben er ook drempels! Ik lachte me rot, drempels op een zandweg! Onze chauffeur was een echte schumacher, hij scheurde over de weg, en manouvreerde moeiteloos overal omheen. Het viel me op dat er overal mensen lopen langs de weg, met een fiets of een mand op hun hoofd, kinderen rennen overal en nergens. Ik keek mijn ogen uit! Het was geweldig om te zien. De mensen hier wonen echt in hutjes zo klein als een bij ons 1 slaapkamer is.

Ons huisje in Sumve is eenvoudig maarredelijk groot. Foto's zet ik er later op. We hebben een huishoudster, mama Lucia, zij doet alles voor ons. Lief vrouwtje, alleen niet te verstaan. Ze verstaat geen woord Engels en wij nauwelijks Swahili. Erg lastig dus.

Ik heb nog veel meer te lullen, maarik houd het kort.
het ziekenhuis is groter dan verwacht, alles is schoon en groot. De eerste dag hebben we een rondleiding gekregen en mochten we meteen 4 operaties bijwonen. Dat was gaaf! De operatiekamer is niet anders dan een gewonen kamer. Ramen staan open en er vliegen beestjes binnen. Ongelofelijk!
Operatie 1: Liesbreuk
Operatie 2: Prostaatverwijdering
Operatie 3: Verwijderen van aambeien
Operatie 4: Geperforeerde blaas tgv prostaatverwijdering.

Dit is nog maar een klein gedeelte van wat ik allemaal te vertellen en gezien heb.

Ik moet nog enorm wennen aan de Afrikaanse mensen en de warmte, tot nu toe gaat het prima en vermaak ik me geweldig.

Pap, mam jullie zullen je ogen uit kijken hier! Tot snel.

1e berichtje vanuit Tanzania!

Hallo allemaal!

Ik leef nog! Wat een reis om hier alleen al hier te komen. Ik weet niet waar ik beginnen moet.. Zoveel gezien en gedaan. Zondagnacht vertrokken richting Dusseldorf, van daaruit naar schiphol gevlogen, Toen vanaf schiphol naar Nairobie, een vlucht van 8uur. Toen was ik al onder de indruk. Dat vliegtuig was grooooot! Een dubbeldekkersvliegtuig, nog nooit gezien. Dat was al een hele belevenis om mee te reizen. Ik als boerinneke uut een klein dorp ben ook niks gewend! Op Nairobie hebben we 12 uur moeten wachten op de volgende vlucht. Gatverdamme, dat was echt balen. De nacht duurde onwijs lang, we hebben geprobeerd te slapen op een houten bankje die net te smal en te klein was om op te ligen. Niet erg comfortabel. Eenmaal op Narobie aangekomen mochten we met een klein propellor vliegtuigje (50 pers.) richting Mwanza. WAUW wat een uitzicht. Vliegveld Mwanza is erg klein.Een (1) landings/optsijgbaan. En wanneer het vliegtuig niet op tijd de lucht in is beland je in het water! Op google earth is dat goed te zien. Tijdens de reis een boel mensen ontmoet. Iedereen is er hartelijk en we zijn al wel 5 keer uitgenodigd bij verschilende mensen thuis. Op Mwanza werden we opgehaald door de chauffeur van Sumve Hospital. Een uur te laat kwam hij aan rijden.. Haha typisch! Wij konden er wel om lachen. We werden daar ook nogaangeklampt door een klein jochie. Hij had grote zielig-kijkendebruine ogen en overal vlekken op zijn lichaam, Hij sprak een klein beetje Engels. Hij vroeg ons om geld. De eerste ontmoeting met de arme lokale bevolking, Ik vond het heftig..Maar dat was nog niets vergeleken wat we in het ziekenhuis aan zoudentreffen!
Maar eerstmoesten we nogbij het ziekenhuis zien te komen. Mwanza is geen stad zoals wij dat kennen. Het is er een chaos!Ze rijden hier links, overal zijn zebrapaden, mensen toeteren omniets, rijden op brommers (allemaal welmet helm op!)en er lopen overal waar je maar kijkt kinderen. Toen we de stad zonder kleerscheurendoor waren gekomen reden we nog een stukje op de verharde weg, later veranderde dit in een zandweg. Niet een gewone zwandweg, maar een weg met rotsen, kuilen, hobbels, geiten, koeien en rare enge grote vogels met een vieze lel onder de snavel. Ze hebben er ook drempels! Ik lachte me rot, drempels op een zandweg! Onze chauffeur was een echte schumacher, hij scheurde over de weg, en manouvreerde moeiteloos overal omheen. Het viel me op dat er overal mensen lopen langs de weg, met een fiets of een mand op hun hoofd, kinderen rennen overal en nergens. Ik keek mijn ogen uit! Het was geweldig om te zien. De mensen hier wonen echt in hutjes zo klein als een bij ons 1 slaapkamer is.

Ons huisje in Sumve is eenvoudig maarredelijk groot. Foto's zet ik er later op. We hebben een huishoudster, mama Lucia, zij doet alles voor ons. Lief vrouwtje, alleen niet te verstaan. Ze verstaat geen woord Engels en wij nauwelijks Swahili. Erg lastig dus.

Ik heb nog veel meer te lullen, maarik houd het kort.
het ziekenhuis is groter dan verwacht, alles is schoon en groot. De eerste dag hebben we een rondleiding gekregen en mochten we meteen 4 operaties bijwonen. Dat was gaaf! De operatiekamer is niet anders dan een gewonen kamer. Ramen staan open en er vliegen beestjes binnen. Ongelofelijk!
Operatie 1: Liesbreuk
Operatie 2: Prostaatverwijdering
Operatie 3: Verwijderen van aambeien
Operatie 4: Geperforeerde blaas tgv prostaatverwijdering.

Dit is nog maar een klein gedeelte van wat ik allemaal te vertellen en gezien heb.

Ik moet nog enorm wennen aan de Afrikaanse mensen en de warmte, tot nu toe gaat het prima en vermaak ik me geweldig.

Pap, mam jullie zullen je ogen uit kijken hier! Tot snel.

1e berichtje vanuit Tanzania!

Hallo allemaal!

Ik leef nog! Wat een reis om hier alleen al hier te komen. Ik weet niet waar ik beginnen moet.. Zoveel gezien en gedaan. Zondagnacht vertrokken richting Dusseldorf, van daaruit naar schiphol gevlogen, Toen vanaf schiphol naar Nairobie, een vlucht van 8uur. Toen was ik al onder de indruk. Dat vliegtuig was grooooot! Een dubbeldekkersvliegtuig, nog nooit gezien. Dat was al een hele belevenis om mee te reizen. Ik als boerinneke uut een klein dorp ben ook niks gewend! Op Nairobie hebben we 12 uur moeten wachten op de volgende vlucht. Gatverdamme, dat was echt balen. De nacht duurde onwijs lang, we hebben geprobeerd te slapen op een houten bankje die net te smal en te klein was om op te ligen. Niet erg comfortabel. Eenmaal op Narobie aangekomen mochten we met een klein propellor vliegtuigje (50 pers.) richting Mwanza. WAUW wat een uitzicht. Vliegveld Mwanza is erg klein.Een (1) landings/optsijgbaan. En wanneer het vliegtuig niet op tijd de lucht in is beland je in het water! Op google earth is dat goed te zien. Tijdens de reis een boel mensen ontmoet. Iedereen is er hartelijk en we zijn al wel 5 keer uitgenodigd bij verschilende mensen thuis. Op Mwanza werden we opgehaald door de chauffeur van Sumve Hospital. Een uur te laat kwam hij aan rijden.. Haha typisch! Wij konden er wel om lachen. We werden daar ook nogaangeklampt door een klein jochie. Hij had grote zielig-kijkendebruine ogen en overal vlekken op zijn lichaam, Hij sprak een klein beetje Engels. Hij vroeg ons om geld. De eerste ontmoeting met de arme lokale bevolking, Ik vond het heftig..Maar dat was nog niets vergeleken wat we in het ziekenhuis aan zoudentreffen!
Maar eerstmoesten we nogbij het ziekenhuis zien te komen. Mwanza is geen stad zoals wij dat kennen. Het is er een chaos!Ze rijden hier links, overal zijn zebrapaden, mensen toeteren omniets, rijden op brommers (allemaal welmet helm op!)en er lopen overal waar je maar kijkt kinderen. Toen we de stad zonder kleerscheurendoor waren gekomen reden we nog een stukje op de verharde weg, later veranderde dit in een zandweg. Niet een gewone zwandweg, maar een weg met rotsen, kuilen, hobbels, geiten, koeien en rare enge grote vogels met een vieze lel onder de snavel. Ze hebben er ook drempels! Ik lachte me rot, drempels op een zandweg! Onze chauffeur was een echte schumacher, hij scheurde over de weg, en manouvreerde moeiteloos overal omheen. Het viel me op dat er overal mensen lopen langs de weg, met een fiets of een mand op hun hoofd, kinderen rennen overal en nergens. Ik keek mijn ogen uit! Het was geweldig om te zien. De mensen hier wonen echt in hutjes zo klein als een bij ons 1 slaapkamer is.

Ons huisje in Sumve is eenvoudig maarredelijk groot. Foto's zet ik er later op. We hebben een huishoudster, mama Lucia, zij doet alles voor ons. Lief vrouwtje, alleen niet te verstaan. Ze verstaat geen woord Engels en wij nauwelijks Swahili. Erg lastig dus.

Ik heb nog veel meer te lullen, maarik houd het kort.
het ziekenhuis is groter dan verwacht, alles is schoon en groot. De eerste dag hebben we een rondleiding gekregen en mochten we meteen 4 operaties bijwonen. Dat was gaaf! De operatiekamer is niet anders dan een gewonen kamer. Ramen staan open en er vliegen beestjes binnen. Ongelofelijk!
Operatie 1: Liesbreuk
Operatie 2: Prostaatverwijdering
Operatie 3: Verwijderen van aambeien
Operatie 4: Geperforeerde blaas tgv prostaatverwijdering.

Dit is nog maar een klein gedeelte van wat ik allemaal te vertellen en gezien heb.

Ik moet nog enorm wennen aan de Afrikaanse mensen en de warmte, tot nu toe gaat het prima en vermaak ik me geweldig.

Pap, mam jullie zullen je ogen uit kijken hier! Tot snel.

1e berichtje vanuit Tanzania!

Hallo allemaal!

Ik leef nog! Wat een reis om hier alleen al hier te komen. Ik weet niet waar ik beginnen moet.. Zoveel gezien en gedaan. Zondagnacht vertrokken richting Dusseldorf, van daaruit naar schiphol gevlogen, Toen vanaf schiphol naar Nairobie, een vlucht van 8uur. Toen was ik al onder de indruk. Dat vliegtuig was grooooot! Een dubbeldekkersvliegtuig, nog nooit gezien. Dat was al een hele belevenis om mee te reizen. Ik als boerinneke uut een klein dorp ben ook niks gewend! Op Nairobie hebben we 12 uur moeten wachten op de volgende vlucht. Gatverdamme, dat was echt balen. De nacht duurde onwijs lang, we hebben geprobeerd te slapen op een houten bankje die net te smal en te klein was om op te ligen. Niet erg comfortabel. Eenmaal op Narobie aangekomen mochten we met een klein propellor vliegtuigje (50 pers.) richting Mwanza. WAUW wat een uitzicht. Vliegveld Mwanza is erg klein.Een (1) landings/optsijgbaan. En wanneer het vliegtuig niet op tijd de lucht in is beland je in het water! Op google earth is dat goed te zien. Tijdens de reis een boel mensen ontmoet. Iedereen is er hartelijk en we zijn al wel 5 keer uitgenodigd bij verschilende mensen thuis. Op Mwanza werden we opgehaald door de chauffeur van Sumve Hospital. Een uur te laat kwam hij aan rijden.. Haha typisch! Wij konden er wel om lachen. We werden daar ook nogaangeklampt door een klein jochie. Hij had grote zielig-kijkendebruine ogen en overal vlekken op zijn lichaam, Hij sprak een klein beetje Engels. Hij vroeg ons om geld. De eerste ontmoeting met de arme lokale bevolking, Ik vond het heftig..Maar dat was nog niets vergeleken wat we in het ziekenhuis aan zoudentreffen!
Maar eerstmoesten we nogbij het ziekenhuis zien te komen. Mwanza is geen stad zoals wij dat kennen. Het is er een chaos!Ze rijden hier links, overal zijn zebrapaden, mensen toeteren omniets, rijden op brommers (allemaal welmet helm op!)en er lopen overal waar je maar kijkt kinderen. Toen we de stad zonder kleerscheurendoor waren gekomen reden we nog een stukje op de verharde weg, later veranderde dit in een zandweg. Niet een gewone zwandweg, maar een weg met rotsen, kuilen, hobbels, geiten, koeien en rare enge grote vogels met een vieze lel onder de snavel. Ze hebben er ook drempels! Ik lachte me rot, drempels op een zandweg! Onze chauffeur was een echte schumacher, hij scheurde over de weg, en manouvreerde moeiteloos overal omheen. Het viel me op dat er overal mensen lopen langs de weg, met een fiets of een mand op hun hoofd, kinderen rennen overal en nergens. Ik keek mijn ogen uit! Het was geweldig om te zien. De mensen hier wonen echt in hutjes zo klein als een bij ons 1 slaapkamer is.

Ons huisje in Sumve is eenvoudig maarredelijk groot. Foto's zet ik er later op. We hebben een huishoudster, mama Lucia, zij doet alles voor ons. Lief vrouwtje, alleen niet te verstaan. Ze verstaat geen woord Engels en wij nauwelijks Swahili. Erg lastig dus.

Ik heb nog veel meer te lullen, maarik houd het kort.
het ziekenhuis is groter dan verwacht, alles is schoon en groot. De eerste dag hebben we een rondleiding gekregen en mochten we meteen 4 operaties bijwonen. Dat was gaaf! De operatiekamer is niet anders dan een gewonen kamer. Ramen staan open en er vliegen beestjes binnen. Ongelofelijk!
Operatie 1: Liesbreuk
Operatie 2: Prostaatverwijdering
Operatie 3: Verwijderen van aambeien
Operatie 4: Geperforeerde blaas tgv prostaatverwijdering.

Dit is nog maar een klein gedeelte van wat ik allemaal te vertellen en gezien heb.

Ik moet nog enorm wennen aan de Afrikaanse mensen en de warmte, tot nu toe gaat het prima en vermaak ik me geweldig.

Pap, mam jullie zullen je ogen uit kijken hier! Tot snel.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Marloes