Marhaban lieve allemaal!

Bedankt voor jullie reacties, vind ik super leuk om te lezen!
Vandaag is het tijd voor weer een nieuw verhaaltje, have fun!

Tripje naar Masada en Ein Gedi. Om vier uur in de ochtend vertrekken we vanuit Bethlehem. Het is anderhalf uur rijden naar Masada. Vanaf daar met zn allen de berg op. Meine güte wat een zware, lange, maar heerlijke tocht. Heb de hele week spierpijn gehad en mijn kuiten lijken wel luchtbalonnen. We waren weer met een multicultureel, en gezellig groepje van 15 vrijwilligers. Uiteindelijk boven aangekomen was het een prachtig uitzicht. Bovenop de berg was vroeger een dorp gevestigd, alleen ruienes waren er nog te zien. Na twee minuten ronddwalen hadden we het snel gezien. Ruines vind ik gewoon niet erg interressant. Toen de hele toch weer naar beneden. Tegen half acht weer terug in het busje, op naar een natuurreservaat. Dit moet een heel mooi park zijn met allerlei bijzondere planten en dieren én spectaculaire watervallen. Je snapt, we waren dan ook enorm benieuwd. Alles in dit land en helemaal hier in Masada is dor en zo ver je kan kijken, je ziet alleen maar zand en rotsen. Vol verwachting entreegeld betaald (kregen korting omdat we deden alsof we bij de kinderen waren van een Amerikaans stel die met een gids de tour gingen volgen). Eenmaal binnen zagen we welgeteld één groene plant, een cactus welteverstaan. Verder veel marmot beesten, die ik overigens ook in Afrika overal tegen kwam. Die beesten stinken! En daarnaast een aantal hertjes, die zich zonder problemen boven in de boom manouvreerden. Mooi gezicht. Dan nu op zoek naar de waterval. Inmiddels was het kwik al heel wat graden gestegen en vonden we dat we wel wat verkoeling verdiend hadden. Na een aantal slechtdoorgaande paden vol obstakels zagen we de waterval! De waterval was een meter of vier hoog. Rondom de waterval was veel groen te zien. Ik had mijn bikini nog niet aan, dan maar pootje baden. Simon en Sergey waren oververhit en hebben een 'duik' gemaakt. Het water stond zo hoog als mijn knieen ongeveer. Dat was even een lekkere verkoeling. We hadden een uur gepland in hert reservaat, meer dan genoeg, we hadden het snel gezien. Op naar de dode zee! We reden naar het plaatsje Ein Gedi. Daar konden we gratis naar het strand. Nouja strand, het was niet echt een strand te noemen. Rotsen en zoutkristallen tot aan de waterrand. Weer een hele tour over rotsen en scherpe stenen, dit keer om bij het water te komen. Snel en onhandig, met zon handoekje om mn middel, heb ik me omgekleed. En Hoppa het water in. Helaas, zo gemakkelijk ging dat niet. Ik dacht gracieus het water in te flaneren, maar dat ging toch even wat anders dan gedacht. Ik had ik erg veel moeite om boven water te blijven. Met volle moed probeerde ik op mijn buik te zwemmen. Maar mijn benen, billen en rug bleven omhoog gedrukt worden. Ik leek wel een blije hond die overenthousiast het baasje wilt inponeren! Shit en nu? Ik hoorde iedereen al lachen, dan maar snel op mn rug draaien, dat ging een stuk beter. Zonder moeite bleef ik drijven! Heel gekke gewaarwording. Lekker met de armen achter mijn hoofd gevouwen en benen gestrekt een aantal minuten gerelaxed. Toen op zoek naar de populaire moddelpoelen. Ik had wel zin in een babyzacht huidje. Een aantal meter verderop zagen we een plekje. Maar hoe komen we daar? Na mijn wilde eerste kennismaking met de dode zee durfde ik niet meer op mijn buik te zwemmen. Vlinderslag op de rug bleek de beste methode. Met veel pijn en moeite kwamen we aan bij de modderpoel. Wat een lucht! Zwavel en verrotte eieren. Smeren we dit goedje op ons lichaam? Alles proberen in het leven, dus dit ook. En ach, na een tijdje raak je ook nog aan de geur gewend. Enkele minuten later waren er getranspormeerd van witte engeltjes naar zwarte negerrinnen. Inmiddels was het 44 graden en we droogden in een rap tempo op. Terug het water in en afspoelen. Niet veel later vertrok de bus alweer. Dus nog opschieten ook. Iedereen was helemaal kapot van de lange dag. Eind van de middag, twaals uur later,waren we terug in Bethlehem. Het was een lang, maar lekker dagje. Ik ga zeker nog eens terug naar de dode zee. Maar ga dan welwat voorzichtiger het water in. Het zag er ten eerste niet zo charmant uit, maar de volgende dag waren mijn ogen zo opgezwollen, ik denk door het zoute water en de brandende zon, dat ik wel een opgeblazen zeekomkommer leek! Trok gelukkig wel weer weg hoor.

Het werk op de afdeling gaat zo z'n gangetje. Ik zie veel nieuwe dingen en begrijp de patienten steeds een stukje meer. Die Arabische lessen werpen zijn vruchten af. Ik vind mijn weg nu aardig en kan me eindelijk op mijn manier nuttig maken. NIet zoals ik in eerste instantie gedacht had, de technieken zijn welgevorderd en eigenlijk is alles aanwezig. Ik probeer nu gewoon fijn samen te werken met mijn collega's en dan subtiel aanwijzingen te geven over hoe wij het in Nederland (m.i. beter) doen. Ik probeer niet te veel te vergelijken, want het tempo en de mentaliteit van de Palestijnse inwoners is totaal niet te vergelijken met de Europeese stijl van werken. Ik begin er langzaam aan te wennen. Deze afdeling ligt me wel, mensen komen binnen met indrukwekkende botbreuken, of interne bloedingen. Er word snel gehandeld, ze knappen op en dan mogen ze weer naar huis. Er is weer plaats voor een nieuwe patient. Omdat de taalbarriere toch nog een rol speelt tijdens het werk, is dit ideaal werk voor me. Ik kan technisch bezig zijn en veel 'moois' zien. Jammer dat ik nu niet kan laten zien dat we in Nederland ook naar het psychische en maatschappelijke aspect kijken. Dat wordt op deze afdeling vergeten of gewoon genegeerd. Het demente patientje van 88 jaar vind ik dan ook bijzonder interresant. Jammer dat ik er geen woord van versta wat ze zegt!

Maandag zijn er nieuwe Belgische studenten gearriveerd. Zij doen vrijwilligers werk voor drie weken en worden dan afgewisseld met nieuwe studenten. Vier ervan zijn laastste jaars verpleegkundigen, twee ergotherapeuten en twee fysiotherapeuten. Ze spreken Frans en nauwelijks Engels. Kan ik mooi aan mijn super slechte Franse taal werken. Ook Caroline ontmoet, een vrijwillgster van dezelfde organisatie als ik. We gingen uit eten met Somi en Caroline. Leuke plek in Beit Jala. Organische 'boerderij'. Ja die hebben ze hier ook, was heerlijk! Caroline komt uit Frankrijk, 28 jaar. Werkt als assistent in een school voor moeilijk opvoedbare kinderen. Erg zwaar zegt ze zelf. Kinderen luisteren niet, lopen in en uit de klas wanneer ze er zin in hebben. Kinderen uit andere klassen komen binnen en komen erbij zitten, gaan dan weer weg alsof het de normaaltse zaak van de wereld is. Dan klinkt mijn werk toch veel simpeler.

Verder gaat ook alles goed in mijn gastgezin, de twee oudtantes zijn 'm gepeerd en het wordt wat stiller in huis. Jammer, ik mocht ze wel. Verder veel feestjes gehad, met oa dezelfde Duitse vrijwilligers waarover ik vertelde in mn laatste verhaal. Deze weekenden maken mijn soms verschikkelijk saaie werkweek weer goed. Morgen gaan we met een clubje naar Tel Aviv. Heb er zin in, moet daar prachtig en warm zijn. Heb een enorm vakantiegevoel. Maar om te feesten ben ik hier natuurlijk niet alleen, ben nu elke dag bezig met een kwaliteitsbevorderingssverslag voor het ziekenhuis. Hopelijk hebben ze er wat aan.

Hier is het herfst! Het eerste regenbuitje meegemaakt. Welgeteld 2 minuten lang kleine regendruppels!

Jala Bye!

Liefs Maria (Dat is deze week mijn naam)