Opgeblazen zeekomkommer

Marhaban lieve allemaal!

Bedankt voor jullie reacties, vind ik super leuk om te lezen!
Vandaag is het tijd voor weer een nieuw verhaaltje, have fun!

Tripje naar Masada en Ein Gedi. Om vier uur in de ochtend vertrekken we vanuit Bethlehem. Het is anderhalf uur rijden naar Masada. Vanaf daar met zn allen de berg op. Meine güte wat een zware, lange, maar heerlijke tocht. Heb de hele week spierpijn gehad en mijn kuiten lijken wel luchtbalonnen. We waren weer met een multicultureel, en gezellig groepje van 15 vrijwilligers. Uiteindelijk boven aangekomen was het een prachtig uitzicht. Bovenop de berg was vroeger een dorp gevestigd, alleen ruienes waren er nog te zien. Na twee minuten ronddwalen hadden we het snel gezien. Ruines vind ik gewoon niet erg interressant. Toen de hele toch weer naar beneden. Tegen half acht weer terug in het busje, op naar een natuurreservaat. Dit moet een heel mooi park zijn met allerlei bijzondere planten en dieren én spectaculaire watervallen. Je snapt, we waren dan ook enorm benieuwd. Alles in dit land en helemaal hier in Masada is dor en zo ver je kan kijken, je ziet alleen maar zand en rotsen. Vol verwachting entreegeld betaald (kregen korting omdat we deden alsof we bij de kinderen waren van een Amerikaans stel die met een gids de tour gingen volgen). Eenmaal binnen zagen we welgeteld één groene plant, een cactus welteverstaan. Verder veel marmot beesten, die ik overigens ook in Afrika overal tegen kwam. Die beesten stinken! En daarnaast een aantal hertjes, die zich zonder problemen boven in de boom manouvreerden. Mooi gezicht. Dan nu op zoek naar de waterval. Inmiddels was het kwik al heel wat graden gestegen en vonden we dat we wel wat verkoeling verdiend hadden. Na een aantal slechtdoorgaande paden vol obstakels zagen we de waterval! De waterval was een meter of vier hoog. Rondom de waterval was veel groen te zien. Ik had mijn bikini nog niet aan, dan maar pootje baden. Simon en Sergey waren oververhit en hebben een 'duik' gemaakt. Het water stond zo hoog als mijn knieen ongeveer. Dat was even een lekkere verkoeling. We hadden een uur gepland in hert reservaat, meer dan genoeg, we hadden het snel gezien. Op naar de dode zee! We reden naar het plaatsje Ein Gedi. Daar konden we gratis naar het strand. Nouja strand, het was niet echt een strand te noemen. Rotsen en zoutkristallen tot aan de waterrand. Weer een hele tour over rotsen en scherpe stenen, dit keer om bij het water te komen. Snel en onhandig, met zon handoekje om mn middel, heb ik me omgekleed. En Hoppa het water in. Helaas, zo gemakkelijk ging dat niet. Ik dacht gracieus het water in te flaneren, maar dat ging toch even wat anders dan gedacht. Ik had ik erg veel moeite om boven water te blijven. Met volle moed probeerde ik op mijn buik te zwemmen. Maar mijn benen, billen en rug bleven omhoog gedrukt worden. Ik leek wel een blije hond die overenthousiast het baasje wilt inponeren! Shit en nu? Ik hoorde iedereen al lachen, dan maar snel op mn rug draaien, dat ging een stuk beter. Zonder moeite bleef ik drijven! Heel gekke gewaarwording. Lekker met de armen achter mijn hoofd gevouwen en benen gestrekt een aantal minuten gerelaxed. Toen op zoek naar de populaire moddelpoelen. Ik had wel zin in een babyzacht huidje. Een aantal meter verderop zagen we een plekje. Maar hoe komen we daar? Na mijn wilde eerste kennismaking met de dode zee durfde ik niet meer op mijn buik te zwemmen. Vlinderslag op de rug bleek de beste methode. Met veel pijn en moeite kwamen we aan bij de modderpoel. Wat een lucht! Zwavel en verrotte eieren. Smeren we dit goedje op ons lichaam? Alles proberen in het leven, dus dit ook. En ach, na een tijdje raak je ook nog aan de geur gewend. Enkele minuten later waren er getranspormeerd van witte engeltjes naar zwarte negerrinnen. Inmiddels was het 44 graden en we droogden in een rap tempo op. Terug het water in en afspoelen. Niet veel later vertrok de bus alweer. Dus nog opschieten ook. Iedereen was helemaal kapot van de lange dag. Eind van de middag, twaals uur later,waren we terug in Bethlehem. Het was een lang, maar lekker dagje. Ik ga zeker nog eens terug naar de dode zee. Maar ga dan welwat voorzichtiger het water in. Het zag er ten eerste niet zo charmant uit, maar de volgende dag waren mijn ogen zo opgezwollen, ik denk door het zoute water en de brandende zon, dat ik wel een opgeblazen zeekomkommer leek! Trok gelukkig wel weer weg hoor.

Het werk op de afdeling gaat zo z'n gangetje. Ik zie veel nieuwe dingen en begrijp de patienten steeds een stukje meer. Die Arabische lessen werpen zijn vruchten af. Ik vind mijn weg nu aardig en kan me eindelijk op mijn manier nuttig maken. NIet zoals ik in eerste instantie gedacht had, de technieken zijn welgevorderd en eigenlijk is alles aanwezig. Ik probeer nu gewoon fijn samen te werken met mijn collega's en dan subtiel aanwijzingen te geven over hoe wij het in Nederland (m.i. beter) doen. Ik probeer niet te veel te vergelijken, want het tempo en de mentaliteit van de Palestijnse inwoners is totaal niet te vergelijken met de Europeese stijl van werken. Ik begin er langzaam aan te wennen. Deze afdeling ligt me wel, mensen komen binnen met indrukwekkende botbreuken, of interne bloedingen. Er word snel gehandeld, ze knappen op en dan mogen ze weer naar huis. Er is weer plaats voor een nieuwe patient. Omdat de taalbarriere toch nog een rol speelt tijdens het werk, is dit ideaal werk voor me. Ik kan technisch bezig zijn en veel 'moois' zien. Jammer dat ik nu niet kan laten zien dat we in Nederland ook naar het psychische en maatschappelijke aspect kijken. Dat wordt op deze afdeling vergeten of gewoon genegeerd. Het demente patientje van 88 jaar vind ik dan ook bijzonder interresant. Jammer dat ik er geen woord van versta wat ze zegt!

Maandag zijn er nieuwe Belgische studenten gearriveerd. Zij doen vrijwilligers werk voor drie weken en worden dan afgewisseld met nieuwe studenten. Vier ervan zijn laastste jaars verpleegkundigen, twee ergotherapeuten en twee fysiotherapeuten. Ze spreken Frans en nauwelijks Engels. Kan ik mooi aan mijn super slechte Franse taal werken. Ook Caroline ontmoet, een vrijwillgster van dezelfde organisatie als ik. We gingen uit eten met Somi en Caroline. Leuke plek in Beit Jala. Organische 'boerderij'. Ja die hebben ze hier ook, was heerlijk! Caroline komt uit Frankrijk, 28 jaar. Werkt als assistent in een school voor moeilijk opvoedbare kinderen. Erg zwaar zegt ze zelf. Kinderen luisteren niet, lopen in en uit de klas wanneer ze er zin in hebben. Kinderen uit andere klassen komen binnen en komen erbij zitten, gaan dan weer weg alsof het de normaaltse zaak van de wereld is. Dan klinkt mijn werk toch veel simpeler.

Verder gaat ook alles goed in mijn gastgezin, de twee oudtantes zijn 'm gepeerd en het wordt wat stiller in huis. Jammer, ik mocht ze wel. Verder veel feestjes gehad, met oa dezelfde Duitse vrijwilligers waarover ik vertelde in mn laatste verhaal. Deze weekenden maken mijn soms verschikkelijk saaie werkweek weer goed. Morgen gaan we met een clubje naar Tel Aviv. Heb er zin in, moet daar prachtig en warm zijn. Heb een enorm vakantiegevoel. Maar om te feesten ben ik hier natuurlijk niet alleen, ben nu elke dag bezig met een kwaliteitsbevorderingssverslag voor het ziekenhuis. Hopelijk hebben ze er wat aan.

Hier is het herfst! Het eerste regenbuitje meegemaakt. Welgeteld 2 minuten lang kleine regendruppels!

Jala Bye!

Liefs Maria (Dat is deze week mijn naam)

Jubelende Joden

Hii Habibties!

Ga er maar even goed voor zitten want mijn tweede verhaal is online!

Wist u datjes:

- Op de nieuwe afdeling word ik nu Malox genoemd. (Middel tegen maagpijn en darmproblemen, fijn hoor)
-De Isrealiers in elkopzicht macht uitoefenen op de Palestijnen. Een gemiddeld gezin in Palestina heeft ongeveer 80 liter water per dag tot zijn beschikking, in de zomer soms zelfs minder. Een zelfde gezin in Israel heeft per dag 350 (!) liter tot zijn beschikking. Oneerlijk. Water moet dusworden gespaard. Opletten met tanden poetsen, kraan dicht. Niet te lang douchen, kort de handen wassen, effectief de afwas doen etc. Mooie groene gazonnetjes en bloemetjeszul je hier niet zien.
- Granaatappels zorgen voor obstipatie. Fijn dat ze me dat na een week lang elke dag granaatappel te eten, me dat nu pas vertellen!
- Ze erg enthousiast zijn over mijn thuisfront (geskyped), vooral de grote enge hond en mijn knappe familie en vriendje maken indruk.
- Lucky de waakhond ligt al jaren vast aan een ketting om de duiven en konijnen te bewaken. Deze hebben ze voor de verkoop en om op te eten. Dat wij konijnen hebben om te knuffelen is vreemd!
- The Voice Arabic gezien. HAHA. Audities met alleen oude arabische liederen. Kan er niet aan wennen, ze zingen alsof ze telkens op het punt staan in huilen uit te barsten.
- Martine stuurt me voor de grap plaatjes van naakte negers. Christine ziet dit en schrikt zich het apelazerus. Kussen in het openbaar is niet toegestaan, samenwonen mag pas na het trouwen en handje vast houden is eigenlijk al te veel van het goede. Christine durft me niet meer aan te kijken, hoe leg ik dit uit?!

Dagje Taybeh.
- Veel nieuwe mensen ontmoet. O.a. uit Zweden, Denemarken, US, UK, Rusland en Frankrijk. Met zn 20-en in een bus richting Taybeh. Daar aangekomen de brouwerij van Taybeh gezien. Biertje gedronken, Amber bier. Je kon kiezen uit Gold, dark of Amber. Omdat het een Oktoberfeest is vond ik dat er natuurlijk wel een biertje geproefd moest worden. En ondanks dat ik nooit bier drink, was dit koude Taybeh biertje in de hete, maar prachtige omgeving erg goed te drinken! Toen met een gids een hike gemaakt van drie uur. Op onverharde wegen door dalen en over bergen, over rotsen en door grotten. Ik vond het super. De natuur is kaal, maar erg mooi. Veel olijfbomen en berggeiten gezien. Op een ezel gereden.
Het feest zelf was een oud regeringsgebouw wat nu wordt gebruikt als kinder-speelplaats en opvang. Het was niet groot, maar erg gezellig aangekleed. Binnen in een hal waren er allerlei lekkerneijen en souvenirs te koop. Nergens in Palestina is er een soortgelijk feest. In Palestina wordt er nauwelijks alcohol genuttigd. Maar in dit dorp zijn ze Christelijk en brouwen hun eigen bier. Reden genoeg voor een jaarlijks feestje. Er speelden erg goede bands! Toot Ard was mijn favoriet. Ook traditionele dansen werden er met veel enthousiasme opgevoerd. Leuk om eens te zien. Maar de punk/rock band en Arabische raps vond ik toch veel meer interresant. Om 11 uur in de ochtend vertrokken en 11 uur weer in centrum Bethlehem. Inmiddels heb ik het nummer van een betrouwbare taxichauffeur, een vriend van de familie Salman. Samen met jongen uit UK de taxi gedeeld. Hij werkt opeen refugeeskamp in Bethlehem. Hij schrijft artikelen voor de UN. Woensdag samen met een andere vrijwilliger, een Rus, gaan we een kijkje nemen.

In het ziekenhuis:
Laatste dag van introductieweek op kinderafdeling. Ging al een stuk beter, raak gewend aan het tempo. Werkbespreking met alle disciplines bijgewoond. Lastig in het Arabisch! Voor mij vertellen ze in gebrekkig engels al hun bevindingen. Artsen zijn erg behulpzaam en staan zichtbaar op een lijn met alle medewerkers in het ziekenhuis. Hiearchie bestaat hier niet. Schoonmakers hebben bij wijze van spreken nog inbreng in het beleid.
Feestje van een patientje. Deze jongen kwam na een ernstig auto ongeluk binnen op de ER. De jongen blijft weken in coma. Maar na maanden van intensieve training en therapie op oa de kinderrehabilitatieafdeling loopt deze jongen van 5 jaar weer kip lekker rond. Hij is bijna helemaal hersteld. Alleen een linker spastisch handje blijft onveranderd. Doordat dit een ongelofelijk verhaal is en als een soort van wonder wordt gezien, wordt er als verrassing een feest voor hem, Ibrahim, georganiseerd. Ik denk dan aan mooie versieringen, muziek, taart en spelletjes voor de kinderen. Maar nee, in de kelder is een een soort speech van de directeur en de kinderen van de kinderafdeling worden achter in de zaal gedropt. Voorin wordt er taart uitgedeeld, wat binnen 2 min. naar binnen wordt gewerkt, de kinderen staan er verloren in hun rolstoeltjes bij. Medewerkers komen ineens uit alle uithoeken om ook een hapje mee te eten. Niet veel later, als iedereen de taart naar binnen heeft geschrokt, sjokken ze weer naar hun werkplek. Naar de kinderen word nog steeds niet omgekeken. Ik sta ar tussen acht kinderen in een rolstoel en kijk verbaasd naar dit tafereel. Bijna iedereen is nu weg en ik ben alleen met acht kinderen in een rolstoel in een kelder in een ziekenhuis.. Vreemd! Dan wordt ik vol agressie aangesproken en naar boven gecommandeerd. Zo goed en kwaad als het gaat probeer ik alle kids in de lift te krijgen. Lukt niet helemaal.. Er blijven er een paar in de kelder.. Iemand anders haalt ze met de tweede liftronde op, gelukkig. Terug op de afdeling worden de kids aan een ronde tafel gedropt en krijgen ze een koekje toegeworpen. Met papiertje en al. Terwijl ik de kids help met eten (bijna allemaal hebben ze een coordinatie- en slikprobleem) zie ik mijn collega's op de gang de rest van de koekjes en taart opeten. Dan komt er en dramatherapeut, zij zet een muziekje op, als wijze van entertainment en voegt zich bij de rest op de gang. Het liedje is afgelopen, de dramatherapeut neemt haar radio mee en de kinderen worden zonder pardon in bed gegooid en moeten stil zijn. Einde feestje.

12 oktober+ Klaagmuur
Heb gewerkt tot 13.00. Van 13.00 tot 15.00 Arabische les van Somi. Krijg het onder de knie!
15.30 opgehaald door Sergey (vriend uit Rusland) + taxi chauffeur. Worden afgezet bij bus 21, we gaan naar Jerusalem. Bij de grensovergang worden we gecontroleerd door militairen met grote geweren. Ze komen met zn drieen de bus in en iedereen moet hun paspoort laten zien. alles is oke, we kunnen doorrijden. Ik vond het indrukwekkend, van grote geweren recht in je gezicht wordt ik toch wel nerveus.
Op vrijdag begint de sjabbat voor de Joden. Dit houdt in dat de Joden zich moeten onthouden van alle arbeid. Heden ten dage betekent dit bijvoorbeeld dat men geen gas aansteekt en ook geen elektriciteit aanzet. Tijdens de sjabbat wordt dan ook geen auto gereden, worden geen elektrische apparaten gebruik etc. Voor het aan- en uitzetten van elektrisch licht wordt soms een dienst verleend door een (niet joodse) buurman! De sjabbat begint op vrijdagavond met zonsondergang en eindigt ongeveer 25 uur later, op zaterdagavond wanneer het volledig donker is.

Dit betekend ook dat alle winkels in de stad gesloten zijn. Jerusalem is een geweldige en moderne winkelstad met alle bekende winkels die we in Europa ook kennen. Maar helaas, ontspannen shoppen zat er voor mij even niet in. Het werd daarentegen een educatief avondje. Sergey heeft me van alles in Jerusalem laten zien. Hij heeft er zelfs een aantal maanden Hebreeuws gestudeerd en weet alle ins en out van de stad. Hij is en soort wandelende geschiedenisboek die alle jaartallen tot de datum precies weet en een hoop kan vertellen over de gebouwen en bijbehorende verhalen over religies. Na de trip was ik een stuk wijzer.
Alle Joden gaan tussen16.00u en17.00u naar de klaagmuur om daar het begin van de Sjabbat aan te kondigen d.m.v. gebeden en zang. Allemaal staan ze in hun typische Joodse kledij tot pruik aan toe richting de muur te bidden. Het hele plein was stampersvol met toeristen en Joden. Bijzondere combi om mee te maken. Het plein is gescheiden in twee gedeeltes, de kant voor vrouwen, den de kant voor mannen. Natuurlijk heb ik aan de vrouwenkant de muur ook aangeraakt en mijn dromen/ wensen in de muur gestopt. Op het moment dat ik tussen de jubelende en jammerende mensenmassa stond voelde me alsof ik een sekte was beland. Ik heb weinig met religie, maar waardeer en respecteer iedereen die dat wel heeft. Toch kon ik het niet laten te denken dat bij deze mensen hun hele leven in teken staat om te dienden voor een hogere macht, die helemaal niet te zien is. Ze bidden tegen een muur! En natuurlijk weet ik dat het veel meer betekend dan dat, maar een rare gewaarwording is het zeker. Na deze bijzondere ervaring zijn we op zoek gegaan naar eten. Uiteindelijk vonden we een klein cafeetje waar we Arabische koffie met kardamon hebben gedronken en kipshoarma met humus (humus is niet mijn ding..) hebben gegeten. Jerusalem is net als Bethlehem, enorm gastvrij. Al lijk de rest in geen enkel opzicht op elkaar. Bethlehem is arm en oud, Jerusalem is prachtig opgeknapt en straalt rijkdom uit. Maar de sfeer is in beide steden heel fijn. Ook hier in Jerusalem merk je dat je als toerist/vrijwilliger erg wordt gewaardeerd. In de tijd dat ik hier ben heb ik me nog nergens onveilig gevoeld, ook niet als ik alleen in een donkere straat loop.
Ik raakte in gesprek met een oud poezenvrouwtje, ze gaf de poezen rondom het cafe brokjes. En al na een paar minuten gaf ze mij haar adres en was ik uitgenodigd om een keer bij haar te komen eten. Wat een gastvrijheid! Waarschijnlijk zie ik haar nooit meer, maar ik zal haar zeker een kaartje vanuit Holland sturen als ik terug ben.

Tegen 9uur terug in Bethlehem. We zijn via via uitgenodigd op een feestje in Beit Jala van een Duitse jongen, al kennen we hem helemaal niet. Sergey heeft via internet een Palestijnse jongen ontmoet en met hem afgesproken vanavond in Beit Sahour, hij gaat ook mee. We weten niet hoe hij eruit ziet maar krijgen een telefoontje waar we moeten zijn met als plan dat hij ons ophaalt. Niet veel later ariveert hij in een snelle sportauto, met nog een vriend. We schudden elkaar de hand en de gastvrijheid straalt er bij deze generatie ook weer van af. En ook al zit ik een vreemde auto, in Palestina, met drie vreemde jongens ik voel me direct om mijn gemak. Op naar het feestje. Maar eerst langs de slijterij voor wat drank. Natuurlijk wilt onze beste vriend, de Rus, Vodka. Na een paar flessen en chips te hebben ingeslagen kunnen we verder. Onderweg verteld Sare (de jongen die de Rus kent van internet) dat hij wiet heeft gekocht. De jongens reageren enthousiast, ik iets minder. Dat vinden ze raar, ik kom toch uit Amsterdam! Er staat een gevangenisstraf op het bezitten en/of gebruiken van wiet in Palestina, zo'n vier tot acht jaar. Eenmaal op plaats van bestemming veel nieuwe mensen ontmoet, voornamelijk Duitse vrijwilligers van de Thalita-(German)school. Er waren ook veel Palestijnse gasten. Waaronder een advocaat en een rechter. BIjna iedereen gaat hier naar de Universiteit en probeert iets goed van het leven te maken. De advocaat, Mahmoud, nodigt mij uit om bij zijn familie te komen eten in Hebron. Hij is heel oprecht en ik merk dat hij heel trots is op zijn cultuur en me dit in volle overtuiging wilt laten zien. Dit feestje is een geweldige ervaring. Op het begin van de avond kende in vrijwel niemand, toen het feestje ten einde liep, was ik met iedereen bevriend. Iedereen is erg vrij en gezellig op een positieve manier. Muziek was gevarrieerd, van Hardrock tot aan de traditionele Palestijnse dansen. Zelfs serieuse Sergey leerde ons de typische Russische dans waarbij je gehurkt met je billen zowat de grond raakt en met je benen het plafond. Zeer waarschijnlijk speelde de invloed van de wiet en Vodkaeen grote rol. Heb hard gelachen in ieder geval.

Zo, jullie zijn weer een avondje zoet met mijn verhaaltje! Met mij gaatdus alles goed, al kan ik het niet laten om af te tellen tot ik weer terug ben in Hollanda! Nog 6 weken :)

Ik denk aan jullie in het regenachtige kikkerlandje! Hier elke dag zon.

Xus Marloes

Habibti!

Sjalom allemaal!

Inmiddels ben ik gearriveerd in Bethlehem! En heb het al naar mijn zin. Op dit moment zit ik in het gastgezin van de familie Salman. Bestaande uit dochter, twee zoons, moeder, schoondochter, kleinkind en twee oudtantes. Erg gezellig dus! Ik werd met open armen ontvangen en de gastvrijheid straalt ervan af! Ze zorgen er echt voor dat ik mij op mijn gemak voel. Ik heb een eigen kamer. Prachtig gedecordeerd met typische printen en tierelantijnen. Het huis staat in de westbank, in disctrict C. Wat inhoud dat dit Palestijns grondgebied is, wat door Israelische militaren wordt bewaakt. Voor de familie Salman of voor mij heeft dit geen consequenties. Af en toe zie je een soldaat langs wandelen met een geweer om zijn nek, en er staat een hoge betonnen muur die langs het huis loopt en het district afbakend. Foto's van de familie heb ik nog niet mogen maken, want ze willen eerst de haren in de krul hebben. Bijna heel de dag lopen ze in pyjama, wanneer ze vertrekken worden de meest chique kleren uit de kast getrokken. Deze familie is niet arm, wel erg beperkt invrijheid zoals alleburgers inPalestina.

Op het vliegveld in Tel Aviv werg ik aangehouden door de duane. Bij de laatste paspoort controle werd ik streng ondervraagd, ze wilde alles weten. Waar ik naar toe ging, voor hoe lang, waarom, wie ik in Palestina ken, wat ik allemaal wilde gaan zien, waar ik verbleef, hoeveel geld ik wilde gaan uitgeven, wat ik maandelijks verdien.. Ik kreeg het aardig warm! Somi had me voorbereid op het feit dat er vragen konden worden gesteld en samen hadden we een alibi opgesteld. Ik mocht onder geen beding zeggen dat ik aan het werk ging Bethlehem. Volgens de Israeliers is dat verboden. Echter ik mag het land wel in als toerist. Mijn alibi: Ik zou zogenaamd bij Somi logeren en ik kreeg een nep adres mee.Het vuur werd me aardig aan de schenen gelegd. Bij de vraag naar mijn salaris kreeg ze grote ogen en wilde mijn beroep weten. Toen ik antwoordde met 'Nurse' lachtte ze vriendelijk en kon ik doorlopen. Bijzondere eerste ontmoeting met Israel/Palestina

In Tel Aviv werd ik opgewacht door Somi, mijn contactpersoon van ProjectAbroad in Israel/Palestina. Via skype heb ik haar al meerdere maken gesproken, in het echt bleek ze net zo aardigte zijn, gelukkig. In eerste instantie is Isreal/Palestina precies wat ik ervan verwachtte. Zelfs om middernacht was het er drukkend warm. De stad is groot en overal zijn mensen. Toch is het er redelijk schoon en zijn de mensen beleefd en zien er verzorgd uit. Vanaf Tel Aviv zijn we met de Taxi naar het huis van de familie Salman gereden. Zo'n driekwartier rijden.
Om vanaf Israel in Palestina te komen is geen probleem. Bij de grensovergang stonden enkele soldaten en betonnen huisjes. Wij mochten zonder controle doorrijden. De wegen zijn best oke.

Eerste dag in het ziekenhuis. Uniform gekregen, de gaten zitten erin. Mensen zijn er oprecht vriendelijk. Kinderafdeling; kinderen zijn lichamelijk gehandicapt. Twee liggen er zwaar gewond in coma en worden 24uur per dag verzorgd door familie/verpleegkundigen. Er zijn genoeg atributen en hulpmiddelen voor de kinderen. Het ziekenhuis krijgt geld gesponsord vanuit allerlei landen. Genoeg geld om kinderen een rolstoel en therapie aan te bieden. Het is hier goed geregeld. De kinderen krijgen dagelijks therapie. allerlei disciplines zijn er werkzaam op de afdeling, ergotherapeut, sociaal werkster, fysiotherapeut en een optrimist. Kinderen verblijven in het ziekenhuis totdat ze zodanig zijn opgeknapt dat ze thuis kunnen worden verzorgd. De meeste kinderen worden d.m.v. outreaches naar het ziekennhuis gebracht. Deze kinderen wonen zodanig ver weg dat ze het ziekenhuis niet kunnen bereiken, of ouders zijn zo arm dat ze de reis naar het ziekenhuis niet kunnen betalen. Er wordt de hele week voor de kinderen gezorgd en om het weekend gaan ze naar huis als het mogelijk is. Op dit moment is er een blind kindje wat moet leren te lopen, twee kinderen die door een (RCA; road car asccident) gehandicapt zijn geraakt, twee kinderen met zuurstof tekort tijdens de geboorte en een meisje met een waterhoofd (hydrocefalus). Gemiddelde leeftijd is 5 jaar.

De verpleegkundigen zijn net als in Tanzania erg traag. Ze lopen liever geen stap te veel. De afdeling waar ik vandaag begonnen ben ismeer een kinderopvang dan een verpleekundige afdeling. Van onderbezetting is er zeker geen sprake. Op de5/6 kinderen zullen er 4/5 verpleegkundigen aanwezig zijn. Op dit moment zijn de kinderen zo goed opgeknapt dat er niet veel crisis is. Voor de meeste kinderen is het wachten op ontslag. Ze moeten nog net een beetje meer opknappen, maar dan zullen ze naar huis mogen. Het valt me op de de kinderen weinig aandacht krijgen. Er wordt wel met ze gepraat, maar op een commanderende toon. Ze worden niet opgepakt of mee gespeeld. De verpleegkundigen zijn druk met powernaps en koffiehalen. Luiers verschonen vinden ze veel werk en doen ze liever niet. Deja vú met Sumve Hosptial. Ik merk dat ik niet snel meer van dingen opkijk. In Afrika was alles erger. Toch zijn er, na wat ik na2 dagen kan zeggen, een hoop dingendie kunnen worden verbeterd. Vooral deacurratie en effectiviteitvan de zusters kan worden opgeschroefd.
Opmerkelijk: In het rehalbilitatieziekenhuis heeft elke patient een beperking, geestelijk en/of lichamelijk. Maar er zijn ook collega's werkzaam met een handicap. Bijvoorbeeld: De directrice van het outreachprogramm: Rima, is blind maar gaat mee naar elk outreach bezoek ook de fysiotherapeut is blindmaar is elke dag effectief werkzaam op de afdeling én er is een verpleegkundige die haar werk doet vanuit een rolstoel.

Rose is een erg aardige spontane energieke vrouw. Ze is nieuwsgierig naar Holland en wilvan alles leren. Het eerste Arabische gerecht heb ik al op dag 1 geleerd te koken. Ook is ze erg behulpzaam in het leren van de Arabische taal. Spreken lukt aardig, al vergeet ik de woorden snel. Ik blijf oefenen! Schrijven is een ander verhaal, dat is echt onmogelijk! Elk woord heeft een eigen teken. Ze werken niet met letters. Ze praten hier veel met 'g' en 'sch'. Nederlanders hebben daar geen problemen mee, en dat vinden ze maar al te mooi. Van de Hollandse taal snappen ze niks. Mijn naam is probleematisch om te onthouden. Christine (de dochter) heeft de betekenins van mijn naam even gegoogled. Nu wordt ik Marie-Louise genoemd, want dat bijkt de voorganger van 'Marloes' te zijn. Rose noemt me gewoon 'habibti', wat schatje betekend.

Ik hoopte op een kort bericht, maar er gebeurt hier zoveel, en ontmoet zoveel mensenmet verhalen!
Het aankomende weekend is er een Oktoberfeest in de buurt. Daar ben ik wel nieuwsgierig naar. Bier en feesten in Palestina is haast onmogelijk. Ik houd jullie op de hoogte!

Hopelijk gaat het ook goed in Holland!

Liefs uit Beit Jala (Bethlehem)

Palestina

Maandag is het zo ver!

Dan vertrek ik richting Israel/Palestina om daar de komende maanden te gaan werken in een rehabilitatiekliniek: Bethlehem Arab Society for Rehabilitation (BASR. In Betlehem, de hoofdstad van Palestina is de kliniek gevestigd. Betlehem, dat klinkt nogal duf zou je zeggen, maar als ik insiders moet geloven staat me daar heel wat te wachten. Niet alleen door de aanhoudende conflicten die er spelen tussen Israel en Palestina, waardoor het best eens spannend kan zijn om er te verblijven, maar ook door de mensen die er wonen en leven. En hun daarbijbehorende gebruiken en levensstijl. De mensen spreken er Arabisch (dat moet ik trouwens nog heel hard oefenen!). Ik kom net terug van een paar dagen Antwerpen. Daar verbleven we in een buurt met extreem othodoxe Joden. Die ga ik ook in Israel/Palestina tegenkomen. Dat maakt me wel nieuwsgierig. Wat een bijzondere mensen! Een ander woord om deze mensen te omschrijven weet ik even niet. Maar ik kan je wel vertellen dat we onze ogen enorm hebben uitgekeken. Wellicht spreek ik hier heel anders over een paar maanden!
Een beetje spannend vind ik het wel. Volgens de vrijwilligersorganisatie waarmee ik reis, ben ik de eerste Nederlandse vrijwillger die in de kliniek komt te werken. En daarnaast ook de eerste verpleegkundige die in deze kliniek wordt geplaatst. Ik hoop in ieder geval dat ik iets kan bijbrengen en nuttig werk kan doen. Palestina is een heel andere wereld, álles is anders. En ik ga het beleven!

Via deze site ben ik te volgen. Reacties vind ik leuk en dus zeer welkom!

Liefs Marloes

Nog even een leuk feitje:
- In Palestina is het nu 28 tot 33 graden!

De laatste weken alweer!

Habari, daar ben ik weer!

We hebben een tijdje zonder stroom en internet gezeten, vandaar het lateberichtje!

Excusus voor eventuele typfouten, ik typ een eind weg en lees het niet meer na voordat het op de site komt.

Onze laatste week in het ziekenhuis zit erop. Nu beginnen de Safaris en we hebben ook weer een leuk feestje van de bisschop! Hieronder een stukje van mijn verhaal van de laatste weken:

* 11 april 2011
Ben kapot! Het is heet vandaag en krijg er hoofdpijn van. Na de werkdag ga ik mee voor een presentatie over paliatieve zorg. Een non doet de presentatie. Het eerst half uur promoot ze medicijnen voor de aandoening Burkitt lympfoon. Daarna moeten we allemaal gaan staan en met onze vuisten de lucht in slaan. Daarna met de voeten op de grond stampen en dan alles 3 keer herhalen. Zo, nu zouden we niet meer in slaap vallen tijdens de tweede helft van de presentatie. We krijgen een flesje soda aangeboden, gelukkig want ik val om van vermoeidheid en hitte. Een powerpoint geeft weer waneer er paliatieve zorg moet worden gegeven, waarom, hoe etc. Iederen luistert aandachtig. Het hele palliatieve zorgverlenen wordt hier niet tot nauwelijks gegeven. Mensen hebben veel vragen die wij vanzelfsprekend vinden. Om 4 uur is het afgelopen. Ik ga naar bed! Vandaag ook niet rennen. Ik baal ervan.. Woendag extra hard mn best doen.

* 12 april 2011
Twee bevallingen geasisteerd.
Outreach bevestigd, morgen gaat het zeker door!
Veel heen en weer gelopen om medicijnen op te halen, lab-uitslagen ophalen etc. Infuusje geprikt. Supervisors van Mwanza komen langs en iedereen is een beetje gespannen. Er worden serieuze gesprekken gevoerd en assesments gehouden. We krijgen te horen dat de wazungu (blanken) heel goed werk leveren. Jeuhj, goed voor ons!

13 april 2011
Vandaag zijn we op out-reach geweest. Was leuk! Om kwart over 9 vertrokken we in een jeep naar een dorpje 5km verderop. Bij een schooltje stopten we en werd er een klas ontruimt om plaats voor ons te maken. Na een paar minuten wachten kwamen overal vandaan moeders met kinderen. Ze kwamen het lokaaltje binnen en gaven dan een kaartje af waar op bij wordt gehouden hoevaak ze en welke vaccinaties ze hebben gehaald. Kinderen hier worden ingeent tegen DTP, mazelen, tetanus wanneer de moeder zwanger is, en er werd een soort mantoux test gedaan. Ook kregen ze vit. A in een vies klein rode capsule die boven de mond van het kind uitgeknepen werd.Er werd niet gewogen. T was leuk om te doen, maar vaccineren op kleine baby's is toch wel een beetje griezelig, zo'n kleine beentje waar je, in vergelijking, een enorme naald insteekt.. Ging allemaal goed en kreeg op een gegeven momentde smaak goed te pakken. Ik heb alle kindjes een armbandje op knipje gegeven. Ze waren er maar al te blij mee. De zusters die met ons meegingen vonden de fel gekleurde knipjes zo mooi dat ze ze zelf wilden houden. Om half 1 was iedereen langs geweest en hebben we onzespullen, een doos vol spuitjes, een koelbox met vaccinatiemiddelen en een naaldencontainer ingepakt en zijn weer richting Sumve gereden.
- We werdenuitgenodigd door een collega van de Female Ward, ze heet: Bahati. Een leuke verpleegkundige van een 58jaar die samen met 2 andere vpks in een simpel huisje tegenover het ziekenhuis woont. Ze had uitgebreid gekookt! Spinazie, bananenprutje (smaakte naar aardappel) en kleine zoute visjes genaamdDaga. Onmundig zout allemaal. We werden zon beetje verplicht 3 keer op te scheppen, we wilden niet onbeleefd zijn maar hebben na 2x opscheppen bedankt. Mn buik zit nog steeds bomvol. We voelen ons altijd een beetje opgelaten als we worden uitgenodigt en er veel is gekookt. Ze hebben zelf al zo weinig. Achter
het huis heeft ze een groot veld waar ze zelf alle groente en fruit kweekt, (de Shamba). Wat een werk zeg!
- Verder is het hier ontzettend heet, niet te geloven. Ik smelt!

14 april 2011
Drukke dag op labour ward. Op alle verlosbedden ligt een vrouw te bevallen. Twee keer geholpen met de bevalling en navelstreng doorgeknipt. Twee van de vrouwen zijn voor de 1e keer zwanger, prime gravida en hebben het erg zwaar. Het duurt lang. Bij vrouw 1, eigenlijk meisje (17jaar) gaat het uiteindelijk wat sneller. Ze krijgt niet te missen opmerkingen naar haar hoofd geslingerd, ze moet harder persen en zich niet aanstellen. Het hoofdje van de baby ligt met het gezichtje omhoog, naar het os pubis. Daardoor was het erg lastig voor de moeder om goed te persen, er was minder ruimte dan wanneer het kindje met het gezicht naar beneden ligt. De baby komt eruit en heeft een langwerpig hoofdje en ziet blauw, reageert niet tot nauwelijks op pijn prikkels en huilt ook niet. Er wordt eerste hulp geboden in de vorm van neus en mond uitzuigen, extra zuurstof met een maskertje in de mond en neus blazen en er wordt een zuurstofmaskertje in de kleine neusgaatjes gestopt. Het kindje begint zachtjes te huilen. Goed teken, ze ademt uit zichzelf. Het is een jongetje. Hij blijft nog een poosje onder
de warmte lamp en aan de zuurstof liggen. Niet veel later bevalt vrouw 2 van een kindje die niet wilt ademen/huilen. Ook dit kindje, een jongetje, heeft hulp nodig. Hij is er erger aan toe en er
wordt dextrose gegeven. Later tillen ze het kindje bij de voetjes omhoog en wrijven ze hard over de rug. Iets een geluidje komt er uit de longetjes. Ik mag de neus en mond uitzuigen, heel voorzichtig duw ik het slangetje in een van de neusgaten. Ik krijg instructies dat het slangetje er verder in moet. Ik denk bij mezelf, nóg verder?? Het slangetje zit inmiddels al zo'n 10cm in de neus. Niet lang daarna begint het kindje te roggelen en haalt maakt kleine piepgeluidjes, de voeten van de baby worden opgetilt en Siter Kabira slaat met een platte hand hard tegen de voetzooltjes. De baby begint iets harder te huilen. Dan slaat ze nog eens, en nog eens. Op een gegeven moment huilt de baby harder en houd het slaan op. Die longentjes doen het nu wel..
Vrouw bevalt in goot!! Wij, Karin en ik zijn druk aan het werk op de labour ward en zien Bill binnenkomen met een klein pakketje in zijn handen.. Het is eenklein babytje die evengroot is als mijn hand. Het leeft nog.Waar komt dat vandaan? We moeten hem volgen. Snel trekken we onze handschoenen aan en lopen in snelle pas anchter Bill aan naar buiten. Wat we daar aantreffen is bijna niet te geloven.. Wat blijkt nu: In de ochtend is er een meisje op de afdeling geweest omdat ze vaginale bloeding had. Werd niet veel op uit gedaan en ze werd naar huis gestuurd. Eind van de middag is ze naar de poli in het ziekenhuis gebracht omdat de bloeding heviger werd. Zij verwezen haar door naar de labour/maternity ward. Lopends gaat ze die richting op. De weg van de poli naar de afdeling is zo'n 100m. Langs het pad, een weggetje gestort van beton loopt een goot van zo'n 50cm doorsnee. Door het hele ziekenhuis lopen deze paden en verbinden de afdelingen met elkaar. Langs beide zijde loopt zo'n goot. Om water af te voeren van de dakgoten, enandere dingen die er eigenlijk niet voor bedoeld zijn zoals ontlasting en afval. De vrouw komt halverwege tot stilstand en merkt dat het kindje komt, het is
veel te vroeg om te bevallen en ze besluit nog een stukje door te lopen om de afdeling te halen. Dat lukt haar niet.. Tegen de tijd dat er een vpk hulp komt bieden ligt het prematuur babytje al in de goot, met daarnaast een hoop bloed, de placenta en een geschrokken en aangedane moeder.. Het is nog een jong meisje, 22 jaar. Bill is het eerst bij de moeder en zorgt voor de baby , het leeft nog. Hij neemt het kindje mee naar binnen waar wij worden gevraagd te helpen.
Ik help de moeder overeind en pak alle met bloed besmeurde spullen op. In de tussentijd heeft Karin een grote bak gepakt waar alles in kan. De moeder wordt naar binnen gestuurd, geen rolstoel, of arm wordt er aangeboden, gewoon lopends met het bloed nog langs haar benen sijpelend.. Ik sta met handen vol vieze doeken, klemmetjes en scharen en kijk het allemaal geschrokken aan. Het enige wat ik uit kan brengen is: Oh mijn god! De vrouw wordt binnen op een bed gelegd en niet meer naar om gekeken. Het kleine babytje ligt onder de warmte lamp en krijgt een naar verhouding, enorm zuurstof slangetje in zijn inieminieneusgaatjes gedrukt. Als alles wat we op dat moment kunnen is gedaan voor het kindje, mag ik de goot gaan schoon maken. Met een metalen bekkentje schep ikhet inmiddels gestolde bloed op en gooi het in een emmer. Alles gaat in een groot gat achter de labour ward. Wanneer ik de deksel optil komt er een onbeschrijfelijke vieze geur uit. Snel kieper is de placenta en de rest in het gat.
Ik kan het maar niet geloven. Vanmorgen werd ze weggestuurd omdat het niet ernstig wed gevonden en nu is ze bevallen, in een vieze goot!!! En zeer waarschijnlijk zal het kindje niet overleven. 5 maanden is nog veel te jong en nog maar net levenvatbaar. Met water word de rest
weggespoeld. Een eindje verderop zitten patienten in dezelfde goot en springen op wanneer ze zien wat er langs komt. Een uurtje later zie ik dezelfde patienten weer in de goot zitten, elkaars haren te doen, alsof er niets aan de hand is. Het kindje leeft nog ongeveer 1.5 uur. Ik kijk elke vrije minuut naar het kleine pramatuurtje om te checken of de borstkas nog beweegt. Als ik zie dat de magere borstkan nog op en neer gaat slaak ik een zucht van opluchting. Totdat ik om het hoekje kom kijken en een weinig beweging zie. Ik blijf kijken en raak dedunne armpjes aan om een reactie op de wekken. Nog een klein zuchtje komt er uit het kleine mondje. Dan is het stil.. Dat was dus haar laatste adem.. Wat nu?? Ik roep er iemand bij die concludeerd dat het kindje inderdaad is overleden. De hele dag nog geen arts gezien, nu ook niet. Achteraf komt Bill eraan en vertelddat hij iets is vergeten. Het kindje had glucose moeten krijgen en twee soorten antibiotica. Dat is nu te laat. Dit was in Nederland nooit ongemerkt voorbij gegaan en zou er haast een ontslag aan zijn broek hebben gehangen door nalatigheid. Karin heeft de zorg voor demoeder op zich genomen. De moeder heeft het kindje nog eventjes vastgehouden toen het leefde, en nu vlak nadat het gestorven is dringt Karin erop aan dat de moeder het kindje nog even ziet om afscheid te nemen. Onze collega lachen er een beetje om en vinden het een raar idee. Toch het kindje gepakt en aan de moeder laten zien. Ze is ontroerd maar raakt het kindje niet aan.. Vader en rest van de familieleden zijn nergens te bekennen. Ik heb het er wel even moeilijk mee.Na het korte vreemde afscheid wordt een klein opgevouwen pakketje met daarin het mini-lichaampje op de plank in de spoelkeuken gelegd, onder een viezeplank met daarop een uitlekkende po.

* 15 april 2011
Operatie aan baarmoeder gezien. Enorme vleesboom in baarmoeder en buitenbaarmoederlijks zwangerschap. Als deze vrouw niet zo'n enorm grote vleesboom had
gehad, dan was ze overleden aan de buitenbaarmoederlijk zwangerschap. De druk van de vleesboom heeft de bloeding beperkt.
- Tijdens de operatie vraagt de arts om iets aan mij. Ik sta samen met Karin als enige onsteriel en mogen dus dingen pakken en aangeven. Ik begrijp niet watde arts zegt achter zijn dikke kartoenen mondkapje en kijk hem niet-begrijpend aan. Hij wijst, met zijn bebloede klemmetjes naar een paar drums op de tafel achter mij. Ik hoor hem iets zeggen van gaas. Met een steriele tang pak ik een gaasje uit de tommel maar hoor een hoop protest. Dat was niet goed. In de tussentijd ligt de operatie stil en kijkt iedereen mij verachtingsvol aan. Ik haal mijn schouders op en zeg dat ik er geen woord van versta. Nog bozer en op haast militaire manier wodt ik toegesproken. Er ligt een gaasje naast de trommels, die wijs ik aan, ja die bedoelt hij. En nu? Ik loop naar de chirurg toe en wil hem het gaasje aangeven. Weer een boze blik en en onverstaanbare woorden. Ik begrijp er geen snars van! Ik kijk Karin aan en zij haalt ook haar schouders op. Dan zegt de operatie assistent iets over water over de gaasjes. Ik loop de deur door en houd de gaasjes onder de lopende kraan, nog steeds geen idee waarom en wat ik aan het doen ben. Ik kom terug met druipend natte gaasjes in mijn hand. De chirurg doet en stap van de operatie tafel vandaan en wijst naar zijn voorhoofd waar pareltjes van zweet naar beneden druppelen. Oh! Hij wilt dat ik zijn voorhoofd afdep!! Ik moet er hard omlachen en zeg dat hij dat ook gewoon had kunnen zeggen in plaats van omslachtig van alles aanwijzen. Ik dep zijn voorhoofd onhandig af, waardoor zijn bril bijna van zijn hoofd, in het grote gapende gat in de buik van de patient valt. Net op tijd schuif ik de bril terug zijn neus op. Ik geloof niet dat ik toen een heel goede indruk heb achtergelaten. Niet veel later sta ik bij het hoofdeinde van de patient en praat met de anesthestist. De infuuspaal staat links van mij en dondert ineens en stuk naar beneden. Het draaidopje waarmee de stang omhoog en omlaag te verstellen is, heeft het begeven. De anesthesist wijst naar de overkant van de tafel richting een grote kast met allerlei spullen erin zoals hechtdraad en katheterzakken. Ik loop er naar toe en vraag wat hij bedoelt. Hij zegt niets en wijst allen driftig mijn kant op. Weer begrijp ik niet wat er bedoelt wordt! De woorden die hij uitspreekt zijn totaal niet verstaanbaar en ik wordt er niet wijzer van. Na zeker een aantal minuten heen en weer gewijs, gemoppel en een inmiddels geiriteerde anesthesist, zegt Karin,misschien bedoelt hij de infuusstandaard die naast de kast staat. En ja hoor, ik moest de standaard pakken en naar zijn kant brengen en de infuuszakken overhangen. Pff wat doen ze toch moeilijk. Ze gaan ervan uit dat ik hun gedachten kan lezen. Achteraf kan ik er hard om lachen maar op dat moment voelde ik me zo stom als wat. Tijdens de hele operatie werd er van alles uitgelegd, heel interessant en mooi om te zien. Tussendoor komt het gepsrek op een of andere manier altijd terrecht op mannen en trouwen. Ik vertelde dan mijn vader en moeder hier komen om alleseens met eigen ogen te zien. Oh dat is mooi zegt een van de oudste artsen in de zaal. Dan kan ik ze gelijk persoonlijk om je hand vragen. Ik denk dat je wel 20 koeien waard bent. Haha! Met een glimlach vertel ik dat we thuis een boerderij hebben met ongeveer 70 melkkoeien en dat ik wel wat meer waard ben dan dat. De artsen zijn eventjes stil maar beginnen dan hard te lachen. Ze komen tot de conclusie dat het dus niet zo gemakkelijk zal zijn om een mzungu aan de haak te slaan. De sfeer is helemaal omgeslagen en wordt haast gezellig op de operatiekamer. De operatie is goed gegaan en de vrouw gaat naar de ICU (intensive care unit) om te herstellen. Het was nog een heel gedoe om toestemming van de vrouw en haar man te krijgen voor de operatie. De vrouw is 33jaar en kinderloos. Ze wil nog heel graag kinderen schenken aan haar man en wilt dus haar baarmoeder behouden. Dit is helaas geen optie. De vleesboom is zo groot dat haar buik hard en dik is. Ze zou doodgaan als de operatie niet werd gedaan. De man is er het meest op tegen en krijgt dan ook een preek van de artsen. Dan stemmen ze alsnog in voor de operatie. Gelukkig maar want vanbinnen was het een stuk ernstiger dan in eerste instantie werd gedacht. Door de buitenbaarmoederlijke zwangerschap bloedde de vrouw hevig, maar de druk van de vleesboom heeft de bloeding
gestelpt. Alles wat er tijdens de operatie is verwijdert word later met de hand uitgezocht en in een lege kartonnen doos gedaan. De man van de patient wordt erbijgeroepen en de arts laat de doos met bloederige inhoud zien. De man schrik zich rot. De arts geeft weer een lange preek op onvriendelijke toon en de man van de patient lijkt erg onder de indruk. Later vraag ik na wat er nu precies is gezegd. De man heeft een lesje gekregen en en werd beschuldigd van het bijna vermoorden van zijn vrouw omdat hij de operatie weigerde. Het is een triest verhaal. Wanneer de vrouw geen kinderen kan schenken aan de man, dan komt het geregeld voor dat de man, de vrouw aan de kant zet voor een meer vruchtbaar exemplaar. Ook kan de vrouw uit de familie worden verstoten. Oneerlijke wereld.

Het weekend zijn we in Sumve gebleven. We hadden geen stroom. Mn laptop was leeg, mn mobiel was leeg, mn boeken uitgelezen. Wat een saaie boel zonder stroom. Toch een geslaagd weekend gehad. Mooie foto's gemaakt, de markt over geweest, eten gekookt voor D&W, wonderbaarlijk toch nog prima vermaakt zonder elektriciteit.

Begin volgende week volgt de rest, misschienzelfs wel nog meer foto's! Heb mijn hele verhaal nog lang niet verteld!

Groetjes!

Xus Marlussi

Weinig tijd, veel te beleven!

Hallo allemaal!

Ik zag dathet thuisfrontde foto's er heeft opgezet.Ik krijg veel leuke reacties, dankjulliewel!

De laatste weken gingen snel. Hieronder een kleinesamenvatting van de hoogte en diepte punten:

* 28 maart 2011
- Kwam een meisje binnen met weeen en 8 cm ontsluiting. Het hartje van de baby was niet te horen. Dan maar een echo maken misschien zien we het hartje wel. Het echo apparaat stamt zon beetje uit de middeleeuwen en is daarom lastig om het beeld te beoordelen. Er was geen hartje te zien. Zou het kindje dood zijn? Het is nooit met zekerheid te zeggen en misschien hebben we de beelden niet goed geiterpreteerd. Het enige wat we kunnen doen is afwachten. Ondertussen komt er nog een opname binnen. Een meisje van 20jaar, dit is haar 4e zwangerschap, ze heeft twee kinderen en 1 miskraam gehad met 8 maanden. We doen het
standaard onderzoek en komen tot de conclusie dat we ook bij haar het hartje van de baby niet kunnen horen. Ze heeft inmiddels 5 cm ontsluiting. Twee vrouwen op 1 dag waarbij we bij beide het hartje van het kind niet kunnen horen, hoe groot is die kans? We doen ook bij haar een echogram en kunnen wederom het hartje niet zien of horen. Weer is het enige wat we kunnen doen afwachten. Gatver is haat afwachten. Kunnen we de baby niet redden? De bevalling opwekken? Of in ieder geval íets doen?! Ik hoor dat dat geen goed idee is, we moeten het zijn natuurlijk beloop laten gaan. Het kan nog uren duren en besluiten om maar even snel iets te drinken. Wanneer we terug komen is de eerste vrouw al bevallen. De baby is overleden.. Er word bloed afgenomen om te kijken of de vrouw syfilis heeft. Misschien heeft het kind daardoor iets opgelopen. Het kindje ligt opgerold in een doek, opgebaard in de spoelkeuken. Naar de moeder wordt verder de hele dag niet gekeken. Op de gang staat een man, de vader? De moeder wordt overgeplaatst naar de andere afdeling en het kindje wordt meegenomen. Ik weet niet wat ze ermee gaan doen. Begraven, cremeren, in eigen tuin of kerkhof. Ik weet het niet en kreeg ook geen verduidelijking van de zusters. Niet veel later horen we een hoop gekreun bij het andere bed. Snel gaan we erheen. De andere vrouw heeft volledige ontsluiting en het hoofdje is al bijna te zien. Ik trek snel een paar handschoenen aan en ga als een malle op zoek naar de delivery-set. Wanneer ik weer bij het bed ben is het hoofdje er al uit. De navelstreng zit 4(!!) keer rond het nekje gedraaid en nog strak ook. Willem moet kracht zetten om de streng eraf te krijgen. Wanneer het kindje op de buik van de moeder ligt moet ik even slikken. Het kindje schreeuwt niet, ademt niet, beweegt niet en is blauw, haast wit van kleur. Tranen branden in mijn ogen. Vantevoren is ons meerdere keren gezegd dat we zeker confronteerd zou worden met kinder/baby-sterfte. Maar nu ik het in echt beleef, komt het hard aan. Hier kan niemand zich op voor bereiden. Dit is het meest heftige wat ik in al die weken heb meegemaakt. Willem. Het kindje is dus waarschijnlijk gestikt door zijn eigen navelstreng. Je ziet wel vaker dat de navelstreng 1 of 2 keer rond de nek is geslagen, maar 4 keer is best wel verwonderlijk. Ook dit kindje word gewikkeld in een doek in de spoelkeuken gelegd. De vrouw krijgt het kindje nog heel even te zien. Dit is de allereerste keer dat ik enige emotie zie bij een moeder. Er loopt een traan over haar wang en gaat opgerold op haar zij liggen. Ik heb nog geen
enkele keer echte vreugde gezien bij een moeder na de geboorte van een kind, nu ik deze moeder verdriet zie hebben vind ik het extra erg voor haar. Ik wil van alles tegen dr zeggen en begin in het Nederlands tegen dr te praten ze begrijpt er geen snars van. Ik leg een hand op haar knie en hoop dat ze begrijpt dat ik willaten zien ik met haar meeleef. Meer kan ik niet doen. Wat een klote dag.

* 29 maart 2011
We zijn uitgenodigt om bij Suzy te komen, 16.00uur zijn we welkom. We nemen op hun verzoek soda's mee. Suzy woont samen met Upendo en Jane. Jane kennen we van de female ward en Upendo werkt net als Suzy op Matarnity ward. Anderhalf jaar geleden zijn ze hier heen verhuisd vanuit een plaats 6uur rijden hier vandaan. Ze kregen een baan voor 2jaar aangeboden in Sumve en wonen nu met zn 3en samen in een accomodatie van het ziekenhuis. Een kaal huis met 4 ruimtes. 1 keuken, zonder meubels en 3 slaapkamers. We komen binnen en Suzy leid ons rond. Er zijn geen tafels of stoelen en gaan maar op haar bed zitten. De kamer is een en
al kitsch. Blauwe gordijnen met rode roezeltjes. Dezelfde stof komt overal in terug, het dekbed, de deurmat, het kleed op de tv, het kleedje op de kleine salontafel, alles is kitsch! Hier en daar staan ook roze nepbloemen die totaal niet matschen met het blauw en rood. Aan de muur hangt een grote fel gekleurde poster van Jezus. Verder heeft ze een enorme stereotoren en flatscreen tv. Dat is de eerste keer dat we een tv bij iemand binnen zien. Suzy liet ons alleen
op haar slaapkamer om eten te koken. We mochten haar niet helpen en werden bediend alsof we van de koninklijke familie waren. Ik voelde me ontzettend ongemakkelijk. Na hard aandringen mocht ik uiteindelijk een paar aardappelen schillen. Er werd chipsy gemaakt en hebben het op haar slaapkamer op het bed opgepeuzeld.Ze hadden eigenlijk een bonen-maisgerecht gemaakt maar ze waren bang dat we dat niet zouden lusten. Suzy komt met een kommetje en een waterkan uit de keuken, zo kunnen we onze handen wassen voor het eten.We kregen ook heel bijzonder drinken, Karin is er nog misselijk van. Het was een soort thee met een grote schepgember en cacaopoeder. Om niet onbeschoft te zijn hebben we het met heel veel moeite opgekregen. We kletsen nog gezellig wat, er wordt nog hartelijk gelachen
om onze verhalen en ervaringen hier in Sumve, de cultuur verschillen, wat wij leuk en grappig vinden, wat hun gebruiken zijn en de misverstanden die kunnenontstaan. Rond een uur of half 8 zijn we weer naar huis gegaan. Daar had Lucia voor ons gekookt, chipsy! We hebben de chipsy bewaard voor morgen zodat Lucia een dagje vrij kan nemen. Geloof dat ze dat heel fijn vond, ze bedankte wel 10 keer.

* 5 april 2011
- Kindje met keizersnee ter wereld gekomen. Aan elk handje een extra vingertje (pink) en aan elk voetje een extra teentje. Samen metBill heb ik de extra vingers en tenen afgebonden met een stukje hechtdraad. Niet te strak. maar wel stevig genoeg. Over een week zullen de extra vingers en tenen er vanzelf afvallen en zie je er later niets meer van. Heel vreemd om te zien!
- Prematuurtje eten gegeven. Koeienmelk. 20cc. Onmundig grote lepel en een inieminie mondje.
- Zelf bevalling gedaan! Samen met Sundi aanwijzigingen gaf. Een gezond meisje. Navelstreng zat om haar schouder, ging er gemakkelijk af. Moeder was prime gravida (1e zwangerschap-bevalling). Dus het ging niet zo snel. Wat een beleving! Dat wil ik nogwel veel vaker doen!

* 7 april 2011
We staan klaar om naar outreach te gaan. Spullen gepakt, camera in de aanslag, lunchpakketje onder de arm en we gaan op weg naar de verzamelplek. We komen
aanlopen en het ziet er overal verdacht leeg en stil uit. Het gebouw is dicht. Wat nu? Dan maar weer teurg naar huis. Het is vandaag een nationale feestdag. Er is een aantal jaar geleden een president uit Zanzibar vermoord en sinsdien is 7 april een nationale vrije dag. Dus ook geen outreach. We vinden het maar vreemd. Vorige week is er toch echt afgesproken om op donderdag 7 april op outreach te gaan! Typisch Afrikaas, we nemen dan ook maar een
vrije dag. Lekker in de zon liggen en aan school werken.
- We hebben een nieuwe buurvrouw. Er is een klein hokje aan ons huis gevestigdwaar 1 bed en 1 wastafel in past. De vrouw die we tegenkwamen op de nursesschool blijkt onze nieuwe buurvrouw te worden. Das gezellig! Er word een sleutel ergens vandaan getovert (wij hadden de juiste sleutel niet) en een paar uur later komen er 6 meisjes, we herkennen ze van de NTC (nursing training centre), de zusterschool, schoonmaken. Allemaal hebben ze de handen vol met volle emmers water, ragebollen, bezems, doeken en ander schoonmaakgerei. Ze hebben dus een aantal studenten hierheen gestuurd om het nieuwe onderkomen van hun lerares schoon te maken. Zo kan het natuurlijk ook! Een halve dag later vertrekt de hele stoet en kan de lerares in een schoon kamertje.
- Tegen 6uur hebben we Suzy, Jane, Upendo, Willem en Danique uitgenodigt om te komen eten. Dat wordt gezellig. De drie meiden komen al om half 6 binnen. We hebben buiten de tafel gedekt en een kanga van mij als tafelkleed gebruik. Wauw dat staat in een keer een stuk chiquer. Mama Lucia is al twee dagenbezig om zacht vlees te maken voor onze pasta saus. Bij Mama Helana vraagt ze het recept. Het is goed gelukt, de saus is heeeerlijk. Verder heeft ze nog een pan vol met kool en canhum bali (tomaat en ui) gemaakt. Tijdens het koken gaat er overal een grote schep suiker en pindakaas doorheen. Smaakt verwonderlijk genoeg erg lekker. Danique en Willem komen om 6 uur. Zelf maken we kruidenboter en snijden we zelfgebakken brood in dunne plakken. S, J, en U kennen kruidenboter niet en genieten zichtbaar en smeren onafgebroken grote klodders boter op hun brood. Dan is de spaghettie gaar en kunnen we eten. Alle pannengaan op een rijtje en we maken een lopend buffet. Het is een succes. Iedereen smult van het eten. Het is erg gezellig en er wordt luid gelachen wanneer
het onderwerp over jongens, trouwen en liefde gaat. Ze willen alles weten over ons Liefdesleven en vinden het reuze interessant om te horen hoe het ten huwelijk vragen in Nederland gaat. Zelf zijn ze wwat terughoudender als het gaat over jongens. Jane heeft een vriend 3 uur verderop wonen, ze bellen geregeld, Ook onder het eten belt hij. Willem wil deze man wel eens ontmoeten en krijgt hem aan de telefoon. Na wat over en weer gepraat hangen ze op. Jane is een beetje verbaasd en vraagt waarom Willem niet aan haar vriendje heeft gevraagd wanneer hij haar ten huwelijk gaat vragen. Op de vraag of ze dat niet ooit zelf eens
zou moeten vragen kijkt ze verwonderd en reageert met: I can't ask that! You must do it for me! Hier wordt er niet openlijk over het huwelijk gesproken met je vriendje of vriendinnetje. Ook openbaar elkaar een kus geven zit er niet in. Wanneer we die vraag stellen schieten de drie meiden in de lach en kijken verlegen weg. Ook zo'n onderwerp waar eigenlijk niet over gepraat word, maar eigenlijk reuze interessant gevonden wordt. Een paar uur, volle buiken, lege borden en pannen later gaan ze terug naar huis. Suzy heeft nachtdienst en wil nog even een dutje doen. Met Willem en Danique nog een paar uur nagetafeld en dan lekker het bed in gedoken en de afwas op het aanrecht laten staan, dat komt morgen wel. Lucia heeft vandaag gewerkt terwijl het een Tanzaniaanse vrije dag was, en hebben haar gezegd dat ze morgen en zaterdag niet hoeft te komen maar vrij heeft. Ze krijgt een big smile op haar gezicht en bedankt
ons uitbundig. Ze heeft het verdient na al die lekkere gerechten.

* 8 april 2011
Gatver alle afwas staat er nog! Alsof er een bom is ontploft. Vandaag gaan we op outreach en besluiten om de afwas te doen als we terug komen. Wederom pakken we al onze spullen, smeren we broodjes en gaan bepakt en bezakt op weg naar de verzamelplaats voor de outreach. Het is geen feestdag vandaag en de deuren van het gebouw zijn open. We gaan er helemaal vanuit dat we vandaag mee kunnen. Binnen aangekomen is het leeg.. Wat nu dan weer? We vragen een zuster of er vandaag outreach is. Ze kijkt verbaasd en zegt dat het gisteren is geweest. We snappen er niets meer van, we waren hier gisteren en het was dicht. Oh nee krijgen we nu als antwoord, het was woensdag.. of toch dinsdag, ze weet het niet meer. Ze neemt ons mee naar een lijst waar datums op staan. Outreach was op dinsdag 7 april?? Huh, bedoelen ze dinsdag 5 april, of donderdag 7 april? De vrouw weet het ook niet. Maar volgende weekwoensdag de 13e is de volgende outreach. We reserveren een plekje voor volgende week 13 april en hopen maar dat er dan weliemand is.
- Nu we toch vrij zijn gaan we langs het CTC (clinical training centre). Hier word oa voolichting gegeven aan mensen die aids/hiv hebben. We gaan achterin het lokaaltje zitten. Vooraan het lokaaltje staan een grote bruine tv. Op de rest van de banken zitten mensen met vieze kapotte kleren en smoezelige ingevallengezichten. Ze zien er arm uit en een enkeling is erg mager, een typisch beeld wat ik heb van mensen met hiv/aids. Ongevallen wangen, diepe, donkere ogen en een extreem mager gezicht zorgt ervoor dat we weer eens enorm geconfronteerd worden met ernstige problemen van Afrika. De les gaat over diarree en is inhet swahili. De vrouw die verteld is een leuke vrouw die een luchtige draai weet te geven aan het zware onderwerp door telkens grapjes te maken en de mensen te betrekken in haar verhaal. Interactieve uitleg. Wat een energie, leuk. Ze lijkt alle mensen te kennen en noemt ze bij voornaam. Sommige patienten komen 3 keer per week om een voorlichting bij te wonen. Telkens krijgen ze uitleg over een anderwerp, worden ze gewogen en krijgen ze hun medicatie. De medicijnen Hoeven ze niet zelf te betalen, dat doet de overheid. Er zitten ook kleine kinderen in het lokaal. Ze krijgen van mij een felgekleurde ballon en fleurige armbandjes, dat vinden ze wel mooi en er verschijnt voorzichtig een glimlachje op hun gezicht. Een kleine jongen van een jaar of 5 gaat tijdens het weegmoment ook naar voren. Slik, dat kan natuurlijk ook, kleine kinderen met hiv/aids. Tot nu toe heb ik alleen nog volwassenen gezien die lijden onder deze
verschikkelijke ziekte. Hoe zal de toekomst van dit jochie eruit zien? Ik geef hem een mooie blauwe ballon. Om hem te troosten, op te vrolijken, omdat ik medelijden met hem heb, om zijn pijn te verzachten, ik weet het niet, maar de glimlach die om zijn mond verschijnt maakt mijn dag goed.

Het spectaculaire feest van de Bisschop

* 27 maart 2010
- Feest van de Bisschop van Sumve. Hij is gepromoveerd tot bisschop en zal de RK kerk in Sumve verlaten. Ze noemen hem hier al 'the next pope'. De kerkdienst begint om 10 uur en we zorgen dat we opgedost in onze strakke warme nieuwe jurken om half 10 bij D&W zijn. Ze wonen recht tegenover de kerk. We zeggen Hennie en Wilma nog even goedendag voordat ze op safari gaan en krijgen nog een zak vol koffie, smeerkaas en leverpastei mee. Dat is lekker! Bij D & W drinken we nog een kopje thee en krijgen we bezoek van een arts uit het ziekenhuis die ook uitgenodigt is op het feest. Om iets over 10 lopen we de kerk in en mogen plaats nemen om kuipstoeltjes. Dat zat een stuk aangenamer dan de houten bankjes en latjes waar ik bang voor was. De dienst duurt tot half 2 en we zijn helemaal gaar als we 3 uur later de kerk uitlopen. De kerk zat stampvol en er moesten zelfs een heleboel mensen blijven staan. Eerst kwam er een stoet mensen aan die uit volle borst een prachtig lied zongen. Na vorige kerkdienst de mooie liederen van de meisjes van de secundairy school te hebben gehoord viel dit een beetje tegen. Er stond een orgel voor in de kerk waar een beat opgespeeld kon worden zoals met een keyboard. Telkens een ander ritme en harde beat. Wanneer de man achter achter de toetsen begon met spelen leek het net of er een breakdance act werd opgevoerd. Het leek niet op het kerkelijke geluid wat een orgel kan produceren. Het was best hip eigenlijk. Maar lang niet zo mooi en ontroerend zoals we de vorige keer gehoord hadden, waarbij ze grote drums gebruikten om de zang kracht bij te zetten. Toen het koor langs ons liep bleek dat Mama Lucia ook in het koor te lopen! Dat had ze ons nooit verteld. Ze was de laatste weken al erg druk aan het zingen en zei ook elke dag om 3uur dat ze naar de kerk ging. Maar wij dachten om te bidden of schoon te maken, weten wij veel. Leuke verassing. De dienst werd gehouden in het Swahili dus we konden er geen drol van verstaan, maar het was best indukwekkend. we mochten twee keer naar voren komen om de bisschop een hand te geven, te feliciteren en een geschenk (geld) te geven. Als bisschop Renatus ooit een keer echt de Volgende Paus mag worden, kan ik zeggen dat ik oog in oog met hem heb gestaan en hem de hand heb geschud! Ik voelde me vereerd. Verder was het, net als de vorige keer een drukte van jewelste. Overal vrouwen, kinderen, baby's in bont gekleurde outfits. Op het eind van de dienst nam de bisschop afscheid en kwamen mensen naar voren om te dansen. Ze gingen uit hun dak! Tijdens het zingen gaan mensen helemaal op in de muziek en vrouwen maken dan een heel bijzonder geluid die wij blanken nog niet helemaal beheersen. Het is een soort indianen geluid (met je hand tegen je o-gevormde mond slaan terwijl je oehoehoe geluiden maakt) maar dan zonder je hand maar met je tong. Heel apart. De tong vliegt razendsnel de hele mond door, gepaard met een hoog lililili-gekrijs. Wanneer je het voor de eerte keer hoort is het best lachwekkend. Na de kerkdienst waren we zo gaar als een klontje en konden we onzen jurken zowat uitwringen van het zweet. Gelukkig hoefden we niet naar de dienst tot 7uur in de avond, zoals op onze planning/uitnodiging stond aangegeven. We moesten wel even bijkomen van alle indrukken en hitte en hebben knakworst geluncht bij D&W Daarna omgekleed voor het grote feest die avond. Daarvoor nog even langs het sportveld achter ons huis. Er was een belangrijke voetbalwedstrijd. Sumve tegen Mwanza. Soort DES Angerlo tegen Longa. De mooie mannen van Sumve hebben gewonnen met 2-1. Dit werd uitbundig gevierd door de toeschouwers en de spelers gaven even een showtje weg door een aantal salto's, flikflaks en andere acrobatische moves uit te voeren. Sexy hoor. Toen snel terug naar het feest in de Wazi bar. Het was nog rustig toen we aankwamen (half 8) en hebben eerst maar even bij D&W vast de stemming erin gebracht. Met onze uitnodiging mochten we drie drankjes halen. dat was ons de week ervoor al meteen duidelijk gemaakt. Het eerste (serengeti)biertje wat we haalden was lauw en we kregen een aantekening op onze uitnodiging. Nog twee drankjes te gaan. Ik kom een medewerker van het ziekenhuis tegen. De man heeft zo te zien al heel wat alcoholische versnaperingen op en komt uitbundig op ons afgelopen. Beleefd schud ik zijn hand en maak ik een praatje. De man hebben we denk ik twee keer eerder gezien in het ziekenhuis. Normaal gesproken herkennen we donkere mensen niet en halen we iedereen door elkaar. Maar deze man is goed te herkennen, hij heeft namelijk enorme brede kaken en hebben hem omgedoopt tot de bijpasselijk titel: Breedbekkikker. Breedbekkikker komt steeds een stapje dichter bij me staan, waarop ik steeds een stapje verder naar achteren ga. En dan uit het niets slaat ie zijn armen om me heen en geeft me een stevige knuffel. Tja daar heb ik eigenlijk niet zo'n zin in en probeer hem af te wimpelen door de aandacht van Willem en Danique te trekken. Ze staan in de rij en zien me niet. Dan opeens uit het niets pakt ie me nog eens stevig vast en zet zn tanden in mijn nek met daaropvolgend een harttochtelijk vieze natte zoen. WHAA ik schrik me rot en spring van schrik en afgunst een meter naar achteren en probeer zo snel mogelijk op veilig terrein (bij Willem, Karin en Danique) te komen. Ik vertel hun wat me nou is overkomen en ze moeten keihard lachen terwijl ik nog van de schrik moet bekomen. Willem wilt me wel beschermen. Gelukkig. Maar nu moeten we nog de zaal in zien te komen, en dan moeten we langs breedbekkikker. Zo snel als ik kan loop ik langs hem heen. Nog net voel ik zijn hand over mn rug gaan. Gatver wegwezen hier. De verdere avond stond in het teken om breedbekkikker te ontwijken. Sinds ik in Tanzania ben kom ik geregeld mannen tegen die mn nummer willen, met me willen trouwen, kinderen met me willen maken, noem maar op. Vaak werd het op een beleefde manier gebracht en kon ik ze altijd vriendelijk afwijzen. Na een aantal biertjes gaat het er toch wel wat anders aan toe. Morgen maar meteen een ring ergens vandaan toveren en om mijn rechter ringvinger dragen (Om je middelvinger betekend dat je juist op zoek bent). Toen we eenmaal binnen kwamen wilden we achterin de zaal gaan zitten, maar dit mocht niet, we werden bij de hand genomen en helemaal naar voren genomen. We mochten plaats nemen op de tweede rij, vlak achter de nonnen. Volgens mij vonden ze het wel speciaal dat er blanke mensen aanwezig waren. Vaak voel ik me nogal ongemakkelijk wanneer we langslopen en mensen, zelfs oudere mensen knielen voor ons. Maar het heeft soms ook wel zn voordelen want van de non voor ons kregen we gratis biertjes aangeboden. (zelf dronken ze (liters) alcoholvrij bier) Wanneer we op onze stoel zitten kijk ik eens even goed om me heen. We zitten in een zaal met allemaal gele, rode en groene plastic opklapstoeltjes die allemaal zo gericht staan naar het podium waar de bisschop en nog wat belangrijke heren aan een tafel zaten. Dat hadden we niet verwacht. We dachten dat we eten aangeboden kregen en dan meteen voetjes van de vloer. Maar helaas dat liep iets anders dan gedacht. Mn fototoestel had ik niet mee, maar had ik dat maar wel gedaan. Ik wist niet wat ik zag. De inrichting van de ruimte was buitengewoon fout! Ten eerste die lelijke felgekleurde plastic stoelen, daarnaast hing er achter de bisschop een slinger van kleine knipperende lichtjes in de vorm van appeltjes die afwisselend snel en langzaam knipperden. Foei lelijk. Ik geloof dat hun het serieus heel chique vonden. En waren gele lakens achter de bisschop gedrapeerd opgehangen en vergeelde kanten gordijntjes die als slingers door de zaal hingen. Maar de topper van de avond was een eye catcher. In het midden van de zaal, recht voor de bisschop stond een tafel met daarop een... geit! De geit was in zijn geheel, poten, kop, hoorns, tandjes, haren, zelfs het sikje zat er nog aan, als troffee uitgestald op de tafel. Alle vier de poten waren naar voren geknoopt en ze hadden slierten aluminiumfolie op de plek gehangen waar normaal gesproken de poten staan. Ik denk dat ze op die manier het een iets aangenamer gezicht wilden geven. Dat lukte niet echt. Een dode geit die je aankijken met ale ledematen erop en eraan vlak voor je neus, is wel even schrikken! Het is een soort traditie om kleine stukjes van de achterkant van de geit af te snijden en dat aan een sateprikkertje te prikken. De bisschop ging met de schaal langs familie en collega's om ze een stukje in de mond te stoppen. Wij hebben het niet geproefd, maar ik geloof dat het een erg taai stukje geitenkont was, want de hele tafel zat na 10 min nog steeds te kauwen. De nonnen waren ontzettend gezellig vanavond. Telkens wanneer er een muziekje op werd gezet (er was een heuse DJ) gingen de nonnen los. Schuddend met hun, niet al te slanke lichaam, klappend in hun handen en joelent van vreugde dansten ze rondjes voor de bisschop. De DJ draaide begin van de avond voornamelijk hippe kerkelijk liederen. Maar af en toe sloeg de plaat over, of liep vast en hoorde we (ik hoop per ongeluk) nadat de bisschop net een preek of gebed had opgezegd de tekst: Push me, and than just touch me, till I can get my satisfaction. Haha wat een toepasselijke tekst voor zo'n vroom gezeldschap. Later ging er weer wat mis en hoorden we het liedje: 'Don't you know pump it up, you got to pump it up'.. De bisschop kreeg eerst van een aantal (groepen) mensen een toespraak of ander optreden, daarna kwam er een ronde waarin iedereen langs kon komen om de Bischop te feliciteren en een gift te geven (hij kreeg onder andere 3 levende geiten)en weer later kwam de familie nog in actie om te dansen voor de beste man. Al met al was het een lange zit op de harde plastic klapstoeltjes en waren we aardig aangeschoten van de lauwe biertjes op onze lege magen. Het was inmiddels al tegen 11 uur in de avond en we hadden nog niet gegeten. We hadden honger en dachten er al aan om thuis knakworsten op te warmen. Gelukkig werden we uitgenodigd om met zn allen naar buiten te komen. Buiten was er een lopend buffet klaargezet. We kregen een onmundig groot bord, met van die vlakken erop, die we ook op de camping gebruiken. Een voor een gingen we langs de bakken eten en kregen we van alles opgeschept. Eerst twee scheppen rijst, dan een schep rundvlees, gebakken banaan, soort loempia (Samosa), aardappelblokken en ook nog een stuk kip. Mijn bord was goed vol. Al het eten was gefrituurd, van de aardappel tot de kip en banaan. Het was best lekker, ondanks dat we geacht werden om met de handen te eten. Na het eten kwam er nog een urenlang durende toespraak van de bisschop waar we niets van konden verstaan maar volgens mij wel grappig gevonden werd onder de aanwezigen want er werd hard gelachen en ge-lililielt. Daarna werd de bisschop met een hoop, gedans, gezang en geklap naar buiten begeleid. Maar het feest was nog niet afgelopen. De stoelen werden opgeruimt en de dansvloer leeggemaakt. Alle heupen gingen los. Zo, wat kunnen die mensen dansen! Allemaal schudden ze met de billen alsof hun leven ervan afhangt. Erg mooi. Ik probeerde het ook, maar werd van alle kanten uitgelachen. Een kleine dikke man met de soepelste heupen van allemaal zou mij wel eens even leren hoe je echt moet dansen. Ik moest hem maar na doen. Hij ging door de knieen en zwiepte die billen van hem de hele dansvloer over, daarbij maakt hij een soort gorilla beweging met zn armen. Toen ik dat zag kon ik mijn lach niet inhouden. Ik liet me niet kennen en terwijl ik al gorilla-dansend de vloer over ging kreeg ik een beetje de smaak te pakken. Ik werd bemoedigend toegejoelt en mannen en zelfs de vrouwen hupten enthousiast tegen me aan en met me mee. Karin ging helemaal los op de dansvloer. Wat kan zij dansen zeg! Toen we even drinken waren halen en later terug kwamen leek Karin zich zeer goed te vermaken met het Afrikaanse mannelijk geslacht. Onbezorgd dansend met oa een grote knappe negerman in oversized wit pak heeft gezorgd voor een geweldig leuke avond. Breedbekkikker was ook op de dansvloer te vinden en maakte geregeld een move naar me. Die man had een bord voor zn kop. Snapt hij alle subtiele en onsubtiele hints dan echt niet?! Hij was niet weg te slaan. De kleine dikke man was nog steeds druk bezig mij de heupbeweging aan te leren, die ik nog steeds niet onder de knie heb, dat ik niet in de gaten had dat breedbekkikker me (hoorde ik later) zon beetje de hele avond heeft geobserveerd. Ik hoop dat hij de volgende ochtend een enorme kater heeft gehad. Tegen een uur of half 3 zijn we kletsnat van het zweet naar huis gedanst. Zo swingen als deze Tanzanianen hoop ik ooit ook te kunnen. Ben stiekem best een beetje jaloers op die soepele heupen. Het was al met al een super geslaagde avond.

Matopetope en een sponsorloop

Hallo allemaal!

Er is weer een week voorbij. Ongelofelijkhoe snel de tijd gaat hier. Hieronder een heel korte samenvatting vanvorige week.

* 23 maart
Tijdens het hardlopenzien wedat er eeneen lange stoet kinderen achter ons aan rennen. Ze vonden het allemaal maar gek. Drie blanken die in deze hitte een stuk gaan hardlopen! Toen ik op een gegeven moment achterom keek zag ik 12 kinderen huppelend, rennend en lachend ons volgen. Allemaal waren ze aan het schreeuwen en lachen. Onderweg groet iedereen of kijkt je met grote ogen aan. Sommige negeren je of springen snel in de berm. Tot aan ons huis hebben 8 die-hard fans ons gevolgd. Ik vond het prachtig en wilde ze allemaal een high five geven. Ik hief mijn hand op en hield deze hun voor. Ze dachten dat ik ze ging slaan en krompen ineen. Ahh dat was niet de bedoeling. Na een aantal keer voordoen wat ik bedoelde, dus lekker hard kletsen met die handen tegen elkaar, vonden ze het machtig mooi en wilden maar niet ophouden. Leuke blagen. Uitzicht is BEAUTIFUL. Hier kan ik wel uren lopen. Je kijkt heel ver over groene landschappen met mooie oude bomen, vreemde vogels, gekleurde bloemen terwijl je over een zandweg met hobbels, bulten en gaten loopt.
- In onze tuin staat en mooie boom met bijzondere vruchten. Het lijken wel artisjokken, in het Swahili heten ze: Matopetope. Vandaag de eerste vrucht uit de boom geproeft. Ze voelen in je mond als een lichee, maar smaakt een beetje naar... peer... of tja, moeilijk te
omschijven. Wel heel lekker en zoet.Buurtkinderen sneaken telkens af en aan om een vrucht te kunnen bemachtigen, ook al zijn ze nog niet helemaal rijp. Armoede is zo groot dat ze zelfs fruit stelen uit andermans tuin. Ik heb wel eens verhalen gehoord over een jongen uit Afrika die ook iets had gestolen. Toen ze erachter kwamen dat hij het was werden zijn handen afgehakt. Het klinkt middeleeuws, maar de gekste dingen gebeuren tegenwoordig nog steeds.
- Vandaag lekker weer. Zonnetje scheen. Korte broek, hempje aan. Heerlijk.

* 24 maart 2011
Vierde dag op deze afdeling. En tot nu toe de leukste van allemaal. We komen binnen, na het ochtendgebed te hebben geskipt en lopen een rondje over de afdeling om bijzonderheden van de nachtdienst te horen. Vannacht is er weer een tweeling (jongen en meisje) geboren. Plus nog twee baby's. Toppy heeft een goede theorie voor het fenomeen dat baby's vaak in de nacht worden geboren. Zij zegt dat baby's worden gemaakt in de nacht, dus dat is ook de tijd om er weer uit te komen. Interessante theorie. Verder: de ernstig zieke vrouw ligt er stabiel bij, maar de controles zijn vannacht niet gedaan dus we weten niet of ze nog steeds een te lage bloeddruk en te hoge temp heeft. Straks meteen even checken dacht ik nog. Wanneer we terug komen op de labour ward ligt er een vrouw met de benen wijd. Ze heeft volledige ontsluiting en begint al te persen. Er is niemand van de vp bij haar! Ik trek snel mijn handschoenen aan en roep ondertussen Janet. Gelukkig komt zij direct in actie. Net wanneer Janet de handschoenen aanheeft, komt het hoodfje al tevoorschijn. Snel pakt ze het hoofdjebeet en begeleid ze het kindje naar buiten. De baby heeft de navelstreng om het nekje en geeft geen geluid. Ik zit vol spanning te kijken hoe ze met 1 hand het kindje vastheeft en met de andere de navelstreng verwijdert. De baby wordt op de buik gelegd en er wordt de moeder toegeroepen om haar kindje vast te houden. De navelstreng wordt vastgeklemt en ik mag het doorknippen! Dan krijg ik de baby in mijn handen gedrukt om te wegen. Vlug pakt Karin de camera uit mijn zak om foto's van dit bijzondere moment te maken. Beetje eng is het wel. Zo'n klein glibberig mensje
in je handen.. Het is een meisje, en weegt 3.1 kg. Daarna vlug in een kanga gewikkeld en onder de warmtelamp. Zo, dat was nog eens een geweldige ervaring! Ik heb nog gevraagd of ze het meisje nu naar mij zouden vernoemen, maar dat zat er niet in. Hoe het meisje wel heet is nog niet bekend. Eerst moet de vader de baby zien/keuren. Tijd om van dit moment na te genieten of bij te komen is er niet. Er komt een nieuwe opname binnen (20jr). Ze heeft al 8 cm ontsluiting. Het is haar eerte kindje en ze ziet er angstig uit. Na het onderzoek mag ze op een smerig verlos bed in de hoek gaan liggen en wordt aan haar lot over gelaten. Dan gaat het ineens heel snel. Ik was net met het babymeisje van de vorige bevalling aan het knuffelen toen we een geschreeuw hoorde. De nieuwe opname is aan het persen. En ja hoor, ze heeft
volledige ontsluiting en persweeen. Ik trek weer snel de handschoenen aan en ben klaar voor weer een snelle actie. Maar deze bevalling verliep niet zo soepeltjes. Het meisje perst op de verkeerde manier, ik wist niet eens dat dat bestond! Ze perst wel, maar spant de verkeerde spieren aan. Zo kan het kindje er niet uit. Na een half uur persen en de moeder extra energie geven (iv) besluiten ze om haar in te knippen. AUW. Zonder verdoving en met een botte (!!)
schaar knippen, of meer hakken, ze een stukje onder de vagina open. En bloeden dat het deed! Ik stond met samengeknepen ogen te kijken. Nu moest het gat groot genoeg zijn om de baby er door te krijgen. Bij elke wee word het meisje toe geschreeuwt en geroepen op een verschikkelijk onvriendelijke manier. Het gaat er hard aan toe en op een gegeven moment duwen ze op de buik, zitten ze met bijna de hele hand in de vagina en schreeuwen ze haar toe dat ze moet ontspannen of persen. Ik zou allang gillend zijn weggerent als ik haar was. Dan komt de moeder van het meisje even om het hoekje kijken. Ze is helemaal niet blij met
wat ze ziet en geeft het meisje enorm op haar donder. Om haar woorden kracht bij te zetten knijpt ze nog een flink met haar nagels in de voeten van het meisje. Het meisje schreeuwt het uit. Na nog wat vermoeiende en pijnlijke minuten verder komen ze tot de conclusie dat de baby niet zomaar geboren kan worden. De dokter moet erbij komen. Wanneer de dokter er is geeft hij 1 blik op het meisje en vraagt om de vacuumpomp. Dit vind ik reuze interessant en kijk gespannen toe hoe ze de materialen bij elkaar zoeken. De pomp ziet er baby onvriendelijk uit. Een matalen dop wordt op het hoofdje van de baby gezet en door middel van vacuumkracht zuigt deze zich vast op het hoofdje. Dr. Willem mag de pomp bedienen. Het ziet er een beetje uit alsof hij een ballon aan het oppompen is met zo'n opblaaspompje. Drie keer is de zuigkracht te laag en wanneer Dr. Munda dan aan het hoofdje trekt d.m.v. een ketting bevestigd aan de dop, horen we een harde plop en is de dop van het hoofdje geschoten. Op de plek waar ik zo-even had gestaan, maar weggeroepen werd, zitten nu enorme bloedspatten op de muur. Ook Dr. munda zit onder het bloed.Besmetting kan ook voortkomen wanneer je bloed in je oog krijgt. Daar weet Willem alles van en hij heeft uit voorzorg een prachtig plexiglazen bril op.
De vierde keer gaat het goed, de druk wordt opgehoogd naar 9barr en dr. Munda trekt met alle kracht die hij heeft. En ja hoor, het hoofdje komt eruit! Ik heb alles op film. De rest gaat gemakkelijk en de navelstreng wordt doorgeknipt. Alleen de baby wilt niet huilen en is stil en blauw. Vlug gaat ze (het is een meisje) naar het andere kamertje waar de neus en mond worden uitgezogen. Dan wordt ze nog enkele keer beademt met een handmatige adempomp. Het kindje ademt uiteindelijk uizichzelf, maar heel zwakjes. Gewikkeld in een kanga en onder de warmtelampt wordt ze nu alleen gelaten. Niemand houd haar nog in de gaten. Ik durf de baby niet alleen te laten en blijf de hele tijd bij haar. Telkens kijkend of ze nog ademt of beweegt. Omdat de moeder zo'n 4 cm is ingeknipt moet ze worden gehecht. De verpleegkundige doet het wel even. Zonder verdoving begint ze de wond dicht te hechten alsof
het niets is. Ik keek toe met samengeknepen ogen en kippenvel op mn armen. Wat moet die vrouw een pijn hebben! Hoewel het kindje kleine wondjes op het hoofd heeft van de dop die telkens losschoot en het hoofd lijkt op een hoofd van alien, maakt hij het goed.
- Komt een spoedgeval de verloskamer binnen. Onder het bloed en zand. Een vrouw
van rond de 20 jaar met een hypovolemische shock. (te weinig bloedcirulerend volume in het lichaam) De vrouw ziet heel bleekjes. Zelfs bij donkere mensen is dat te zien. Deze vrouw leek wel geel. De vrouw wordt op een ander bed gelegd, nouja, er wordt beveelt dat ze op het andere bed moet komen. Sterk verzwakt doet ze een poging, maar deze vrouw kan zich nauwelijks bewegen. Na veel pijn en moeite ligt ze uiteindelijk op het bed. Dr. Willem komt om te kijken wat er aan de hand is. Blijkt dat ze een incomplete abortus heeft gehad en veel bloed heeft verloren. Snel wordt er een infuus geprikt. Helaas is dat lastig te prikken omdat de aderen weinig bloed rond pompen en dus erg vernauwt zijn. Meerdere pogingen worden gedaan. Wij blanken, Willem, Karin en ik rennen, bijna hysterisch heen en weer. De rest van de verpleging kijkt een beetje bedrompt en lachen om ons. Willem vraagt om een een zak bloed en een hartmann infuus, (Ringerslactaat, een hoog aan eiwit gehalte infuusvloeistof) om de vrouw te vullen. Geen idee waar alles staat en ik voel met net een kip zonder kop. De vrouw is hevig onderkoelt en ik ga op zoek naar dekens. Nergens te vinden! Op de ICU krijg ik met veel pijn en moeite een dun laken mee. Het meisje heeft een bloeddruk die niet te meten is, zo laag en een snelle, maar zwakke hartslag. Het gaat niet goed, we moeten handelen en het infuus is nog steeds niet aangesloten. Hartmann hangt er nog niet aan en de zak met bloed is nergens te bekennen. Wat nu? Een beetje geergend maar vooral verbaasd worden de orders om bloed en Hartmann nog eens met spoed doorgegeven. Danzit eindelijk het infuusje op de goede plek en kan er vloeistof worden toegedient. Maar wat hangen ze eraan, gewone Nacl (nomal saline). Dat was niet gevraagd. Ze moet een infuus met eiwit! Niemand reageert. Ik ren naar de ICU en vraag om Hartmann en wissel dan snel de infuusfles om. Ondertussen houden we de vitale functies nauw in de gaten en regelen we nog wat dekens (we sturen een student nurse op pad, dat werkt heel goed zijn we al achter). Een echo wordt gemaakt, maar daar is vrij weinig op te zien. De vrouw is waarschijnlijk 28 weken zwanger, maar heeft zoveel bloed verloren dat de foetus waarschijnlijk niet meer in leven is. Ondertussen lopen de blanken nog steeds te stressen om de gesteldheid van deze vrouw terwijl de rest heel koeltjes erbij
staat of wegloopt. Dr. Munda komt erbij om te echo te beoordelen maar kan er ook niet veel wijzer uit worden. Hij vraagt om Oxytocine (middel waardoor de baarmoeder samentrekt met in dit geval als gevolg, abortus). Ik ga op zoek naar de ampullen en laat iemand de dosis nog eens controleren. Ik moet er niet aan denken dat ik degene ben die de onjuiste hoeveelheid heeft opgspoten. Alles is oke en ik geef de naald aan dr. Munda hij injecteerd het middel.
De vrouw is uiteindelijk stabiel en we laten haar even rusten. We kunnen op dit moment vrij weinig doen en gaan thee drinken. Inmiddels is het al na 1 uur geweest en hebben nog geen pauze gehad. Heerlijk om druk bezig te zijn en de tijd te vergeten. Wanneer we na een korte pauze terug op de afdeling komen zit de vrouw rechtop in bed en eet brood! We staan versteld! Later waren we aan het speculeren of wij misschien te hysterisch hebben gehandeld.
Want de vrouw lijkt een stuk beter en het leek wel of de rest van de vp dit al lang in de gaten hadden. Maar aan de andere kant. Zou ze er ook zo bij zitten als bij niet zo adequaat hadden gehandeld als nu? Later op de avond spraken we Willem die aangaf dat de foetus nog leeft! Hoe kan dat? En ik dacht meteen, we hebben haar oxytocine gegeven! Dat betekent dat het
kindje in de baarmoeder nog leeft, maar dat de moeder door het middel wat we haar hebben toegedient, toch het kind nog kan verliezen..Shit. De hele avond ennacht spookt het door mijn hoofd en ik hoopte maar dat de hoeveelheid Oxitocine te weinig is geweest om een abortus op te wekken.
- Vanmiddag even op de veranda gezeten. Net toen ik diep verzonken in mijn boek was kwamen er drie meiden (jaar of 18) de tuin inlopen. Ze zeiden vriendelijk goedendag in het engels en vroegen wat mijn naam was. Ze wilden wel vrienden met me worden. Huh, ik keek een beetje verbaasd en vroeg me af of dat een andere manier is om te zeggen: Ik kom julie huis leeg roven. Maar ik geloof dat ze gewoon even gezellig wilden kletsen. Helaas moesten wij weg en heb ik gezegd dat ze wel een andere keer terug mogen komen. Dat wilden ze wel.
- Vanavond pasta met gehakt in rode saus (samosa) gegeten bij Danique en Willem, samen met Hennie en Wilma. Gezellig.

* 25 maart 2011
Lekker lang ontbeten en het ochtendgebed overgeslagen, meteen door naar de afdeling. Hoe zou het met de vrouw van gisteren gaan? We komen de afdeling binnen en zien meteen dat ze een drukke nacht hebben gehad. Twee baby's geboren en er heeft een abortus plaatsgevonden. Slik, toch niet die vrouw van gisteren? Snel kijken achter het gordijn. Het is een andere vrouw. De vrouw van gisteren ligt er relax bij en het lijkt allemaal prima te gaan. Fieuw! Terwijl we wachten op deoverdracht lopen we een rondje langs alle pasgeborenen. Er is 1 kindje een aantal weken te vroeg geboren en ligt met een zuurstofmasker onder de warmtelamp. Zo klein en kwetsbaar. Op de andere tafel ligt een lekkere dikke baby. Dat is nog eens een gezond kind.
Tegen de middag zijn we naar het naaiatelier gelopen om onze ketenga's (jurk gemaakt van kanga's) op te halen. We zijn reuze benieuwd. De jurken zijn prachtig geworden. Echt bijzonder. Als je ze ziet hangen zijn het vierkante stukken stof, maar wanneer je ze aantrekt lijkt het ineens ergens op! Ik ben er blij mee. Als ik nog een mooi stofje tegenkom laat ik er misschien wel nog
een maken. Ik vind het wel stoer om een op maat gemaakte Afrikaanse jurk in mijn bezit te
hebben.
- Ik slaap de laatste nachten een stuk beter. Ik hoor geen gerammel meer aan de deuren of andere onverklaarbare geluiden. In de ochtend blijft het een heel spectakel. Standaard om stipt 6uur in de ochtend komt het eerste busje richting Mwanza langs. Dat gaat met een hoop kabaal. Tijdens de hele rit toetert de chauffeur als een gek om te laten weten dat de bus er is. De bus komt nog geen 10 meter voor ons huis langs. Inmiddels raak ik er steeds meer aan gewend. Maar daar is nog niet mee afgelopen. Rond een uur of 6 beginnen ook de enorme bijen te ontwaken en vliegen af en aan langs mijn raam. Nu denk je vast, een bij maakt toch helemaal niet zo veel geluid. Maar niets is minder waar. Deze bijen zijn wel zo groot dat ze een tsunami kunnen veroorzaken met hun vleugels. En dan komen ze ook nog in grote getalen. Nadat ik een beetje gewend ben aan het getoeter en de bijen laat de haan van de buren nog even van zich horen rond 6.15. En dan heb je nog de grote lelijke vogels met lange lellen die niet fluiten, tsierlpen of zingen, maar moord en brand krijsen. Tegen de tijd dat de wekker gaat
ben ik al klaar wakker. Wat zal ik de ochtenden in Tanzania missen.

* 26 maart 2011
Uitgeslapen tot 6.15. Want de Tanzaniaanse natuur geluiden gaan gewoon keihard door op de zaterdagochtend. Daarna een lekker ontbijtje in de warme ochtendzon in onze tuin gegeten en onze buurkindjes goedemorgen gezegd. Ik zie ze vrijwel elke ochtend en avond. In de avond komt er een hele groep kleine kinderen van de leeftijd 3 tot 12jaar hout sprokkelen. Zelfs de aller kleinsten dragen een grote bos taken op hun hoofd. Onze fruitboom in de tuin is helemaal leeg geplukt, maar toch komen er dagelijks kinderen langs om te kijken of er toch niet stiekem nog iets te halen valt.
- Fruit is hier genoeg. Heerlijke ananasen, watermoelen, peren, (groene!) sinaasappels en manderijnen, papaya's en matopetope's in overvloed. Dus onze dagelijkse vitamientjes krijgen we wel binnen. Verder kookt Mama Lucia alles in een vette olie. Zelfs de aardappelen worden in de olie gaar gekookt. Ook kookt ze met enorme hoeveelheden zout. In die 4 weken dat wij hier zijn heeft ze al wel 150gr zuut opgemaakt. Dat eten wij nog niet in een jaar met het hele gezin! Sinds een paar dagen hebben we Lucia duidelijk kunnen maken dat we de aardappelen ook wel lusten als ze alleen in het water worden gekookt en dat ze echt niet zoveel zout
hoeft te gebruiken. Het eten smaakt nog steeds heerlijk, maar nu minder zout en vet. Ik geloof niet dat ik ben aangekomen in gewicht de laatste tijd. We eten genoeg op een dag, maar vrij weinig. Wat we eten is: Brood, rijst, paprika, kool of aardappel. Dat zijn wel de meestvoorkomende ingredienten. Niet heel gevarieerd. We eten eigenlijk elke dag wel vegatarisch. En ik mis het niet eens. Het enigste waar ik nog wel eens zin in heb is yoghurt en kaas, of een lekkere tosti!!
- Eind van ochtend even langs het atelier om onze rokken iets in te laten nemen. Er zit nu een naad precies op de heupen waardoor ik extra dikke heupen heb. Nu weet ik dat het hier in Afrika helemaal niet opvalt tussen al die vrouwen (en mannen!) met spring-maar-achterop-billen. Maar ik zie er toch liever iets gestroomlijnder uit. Binnen twee minuten was het klusje, op kosten van de zaak, geklaard.
- Heel veel patienten worden uit het ziekenhuis ontslagen omdat ze om wonderbaarlijke reden geen klachten meer hebben. De doktoren laten de patienten ook gewoon
gaan. Later kwamen we erachter dat dit het seizoen is om te werken om het land. Op de Shamba zoals ze dat hier noemen. Iedereen, groot, klein, oud of jong
gaat aan het werk op de velden. Rijst, specerijen en groenten worden geplant en geoogst. Heel Sumve loopt uit om te werken op de Shamba. Zelfs Mama
Lucia gaat geregeld naast het werk dat ze hier, en in de kerk doet naar de velden. Drukke tante.

- We zitten al een aantal dagen lang diep na te denken wat we voor de mensen in het ziekenhuis kunnen betekenen, wat is er hier hard nodig aan apparatuur en andere benodigheden? We kwamen tot de conclusie dat bloeddrukmeters hier verschikkelijk slecht zijn en totaal niet accuraat. Ook de thermometers en bloedsuikerapparaten zijn uit het jaar 0. Ik heb al een aantal giften vanuit Angerlo ontvangen (bedankt gulle gevers!!) en kan er heel goede dingen mee doen. Een nieuwe elektrische deken voor de prematuurbaby's. Of misschien wel een nieuwe schommel voor de children ward. De kinderen hier hebben niks geen speelgoed oid. Wat ze de hele dag doen op de afdeling is mij een raadsel. Ik zie ze eigenlijk alleen maar op de rug van moeder hangen. Daar moet toch iets leuks voor te bedenken zijn. Een schommel of traptrekker leek me wel een goed plan. Maandag even invertariseren of er behoefte aan is en of het realiseerbaar is. Om nog meer geld op te halen hebben D&W iets geweldigs bedacht. Het is heel leuk en vooral goed voor onze conditie dat we zo fanatiek en intensief aan het hardlopen zijn, maar eigenlijk moeten we er nog iets meer mee doen. Hardlopen met een doel dus. Toen kwam het idee om een marathon of sponsorloop/wedstrijd te organiseren van 5 km om geldin te zamelen voor Sumve Hospital. Waar, wanneer, hoe, met wie ed moeten we nog even verder uitwerken. Maar misschien kunnen we het voor elkaar krijgen om een aantal straten in Angerlo af te zetten en daar ons beste beentje voor te zetten! Ik vind het een tof plan! Moest er eerlijk gezegd wel een nachtje over slapen. 5 km rennen is toch helemaal niks voor mij! Met steun van jullie moet het lukken. Dus, trek allemaal jullie sportschoenen aan en ga vast oefenen. Danrennen we samen voor een beter Afrika!

Ik heb nog veel meer te lullen, dus zalsnel nog een verhaaltje erop zetten, wil jullieop dit momentniet overbelasten met te veel informatie!

Bedankt voor alle reacties! Foto's erop zetten wil nog steeds niet lukken. Volgend weekend zitten we in het chique Tilapia hotel en zal ik nog eens een poging wagen.

Xus Marlussi