Hii Habibties!

Ga er maar even goed voor zitten want mijn tweede verhaal is online!

Wist u datjes:

- Op de nieuwe afdeling word ik nu Malox genoemd. (Middel tegen maagpijn en darmproblemen, fijn hoor)
-De Isrealiers in elkopzicht macht uitoefenen op de Palestijnen. Een gemiddeld gezin in Palestina heeft ongeveer 80 liter water per dag tot zijn beschikking, in de zomer soms zelfs minder. Een zelfde gezin in Israel heeft per dag 350 (!) liter tot zijn beschikking. Oneerlijk. Water moet dusworden gespaard. Opletten met tanden poetsen, kraan dicht. Niet te lang douchen, kort de handen wassen, effectief de afwas doen etc. Mooie groene gazonnetjes en bloemetjeszul je hier niet zien.
- Granaatappels zorgen voor obstipatie. Fijn dat ze me dat na een week lang elke dag granaatappel te eten, me dat nu pas vertellen!
- Ze erg enthousiast zijn over mijn thuisfront (geskyped), vooral de grote enge hond en mijn knappe familie en vriendje maken indruk.
- Lucky de waakhond ligt al jaren vast aan een ketting om de duiven en konijnen te bewaken. Deze hebben ze voor de verkoop en om op te eten. Dat wij konijnen hebben om te knuffelen is vreemd!
- The Voice Arabic gezien. HAHA. Audities met alleen oude arabische liederen. Kan er niet aan wennen, ze zingen alsof ze telkens op het punt staan in huilen uit te barsten.
- Martine stuurt me voor de grap plaatjes van naakte negers. Christine ziet dit en schrikt zich het apelazerus. Kussen in het openbaar is niet toegestaan, samenwonen mag pas na het trouwen en handje vast houden is eigenlijk al te veel van het goede. Christine durft me niet meer aan te kijken, hoe leg ik dit uit?!

Dagje Taybeh.
- Veel nieuwe mensen ontmoet. O.a. uit Zweden, Denemarken, US, UK, Rusland en Frankrijk. Met zn 20-en in een bus richting Taybeh. Daar aangekomen de brouwerij van Taybeh gezien. Biertje gedronken, Amber bier. Je kon kiezen uit Gold, dark of Amber. Omdat het een Oktoberfeest is vond ik dat er natuurlijk wel een biertje geproefd moest worden. En ondanks dat ik nooit bier drink, was dit koude Taybeh biertje in de hete, maar prachtige omgeving erg goed te drinken! Toen met een gids een hike gemaakt van drie uur. Op onverharde wegen door dalen en over bergen, over rotsen en door grotten. Ik vond het super. De natuur is kaal, maar erg mooi. Veel olijfbomen en berggeiten gezien. Op een ezel gereden.
Het feest zelf was een oud regeringsgebouw wat nu wordt gebruikt als kinder-speelplaats en opvang. Het was niet groot, maar erg gezellig aangekleed. Binnen in een hal waren er allerlei lekkerneijen en souvenirs te koop. Nergens in Palestina is er een soortgelijk feest. In Palestina wordt er nauwelijks alcohol genuttigd. Maar in dit dorp zijn ze Christelijk en brouwen hun eigen bier. Reden genoeg voor een jaarlijks feestje. Er speelden erg goede bands! Toot Ard was mijn favoriet. Ook traditionele dansen werden er met veel enthousiasme opgevoerd. Leuk om eens te zien. Maar de punk/rock band en Arabische raps vond ik toch veel meer interresant. Om 11 uur in de ochtend vertrokken en 11 uur weer in centrum Bethlehem. Inmiddels heb ik het nummer van een betrouwbare taxichauffeur, een vriend van de familie Salman. Samen met jongen uit UK de taxi gedeeld. Hij werkt opeen refugeeskamp in Bethlehem. Hij schrijft artikelen voor de UN. Woensdag samen met een andere vrijwilliger, een Rus, gaan we een kijkje nemen.

In het ziekenhuis:
Laatste dag van introductieweek op kinderafdeling. Ging al een stuk beter, raak gewend aan het tempo. Werkbespreking met alle disciplines bijgewoond. Lastig in het Arabisch! Voor mij vertellen ze in gebrekkig engels al hun bevindingen. Artsen zijn erg behulpzaam en staan zichtbaar op een lijn met alle medewerkers in het ziekenhuis. Hiearchie bestaat hier niet. Schoonmakers hebben bij wijze van spreken nog inbreng in het beleid.
Feestje van een patientje. Deze jongen kwam na een ernstig auto ongeluk binnen op de ER. De jongen blijft weken in coma. Maar na maanden van intensieve training en therapie op oa de kinderrehabilitatieafdeling loopt deze jongen van 5 jaar weer kip lekker rond. Hij is bijna helemaal hersteld. Alleen een linker spastisch handje blijft onveranderd. Doordat dit een ongelofelijk verhaal is en als een soort van wonder wordt gezien, wordt er als verrassing een feest voor hem, Ibrahim, georganiseerd. Ik denk dan aan mooie versieringen, muziek, taart en spelletjes voor de kinderen. Maar nee, in de kelder is een een soort speech van de directeur en de kinderen van de kinderafdeling worden achter in de zaal gedropt. Voorin wordt er taart uitgedeeld, wat binnen 2 min. naar binnen wordt gewerkt, de kinderen staan er verloren in hun rolstoeltjes bij. Medewerkers komen ineens uit alle uithoeken om ook een hapje mee te eten. Niet veel later, als iedereen de taart naar binnen heeft geschrokt, sjokken ze weer naar hun werkplek. Naar de kinderen word nog steeds niet omgekeken. Ik sta ar tussen acht kinderen in een rolstoel en kijk verbaasd naar dit tafereel. Bijna iedereen is nu weg en ik ben alleen met acht kinderen in een rolstoel in een kelder in een ziekenhuis.. Vreemd! Dan wordt ik vol agressie aangesproken en naar boven gecommandeerd. Zo goed en kwaad als het gaat probeer ik alle kids in de lift te krijgen. Lukt niet helemaal.. Er blijven er een paar in de kelder.. Iemand anders haalt ze met de tweede liftronde op, gelukkig. Terug op de afdeling worden de kids aan een ronde tafel gedropt en krijgen ze een koekje toegeworpen. Met papiertje en al. Terwijl ik de kids help met eten (bijna allemaal hebben ze een coordinatie- en slikprobleem) zie ik mijn collega's op de gang de rest van de koekjes en taart opeten. Dan komt er en dramatherapeut, zij zet een muziekje op, als wijze van entertainment en voegt zich bij de rest op de gang. Het liedje is afgelopen, de dramatherapeut neemt haar radio mee en de kinderen worden zonder pardon in bed gegooid en moeten stil zijn. Einde feestje.

12 oktober+ Klaagmuur
Heb gewerkt tot 13.00. Van 13.00 tot 15.00 Arabische les van Somi. Krijg het onder de knie!
15.30 opgehaald door Sergey (vriend uit Rusland) + taxi chauffeur. Worden afgezet bij bus 21, we gaan naar Jerusalem. Bij de grensovergang worden we gecontroleerd door militairen met grote geweren. Ze komen met zn drieen de bus in en iedereen moet hun paspoort laten zien. alles is oke, we kunnen doorrijden. Ik vond het indrukwekkend, van grote geweren recht in je gezicht wordt ik toch wel nerveus.
Op vrijdag begint de sjabbat voor de Joden. Dit houdt in dat de Joden zich moeten onthouden van alle arbeid. Heden ten dage betekent dit bijvoorbeeld dat men geen gas aansteekt en ook geen elektriciteit aanzet. Tijdens de sjabbat wordt dan ook geen auto gereden, worden geen elektrische apparaten gebruik etc. Voor het aan- en uitzetten van elektrisch licht wordt soms een dienst verleend door een (niet joodse) buurman! De sjabbat begint op vrijdagavond met zonsondergang en eindigt ongeveer 25 uur later, op zaterdagavond wanneer het volledig donker is.

Dit betekend ook dat alle winkels in de stad gesloten zijn. Jerusalem is een geweldige en moderne winkelstad met alle bekende winkels die we in Europa ook kennen. Maar helaas, ontspannen shoppen zat er voor mij even niet in. Het werd daarentegen een educatief avondje. Sergey heeft me van alles in Jerusalem laten zien. Hij heeft er zelfs een aantal maanden Hebreeuws gestudeerd en weet alle ins en out van de stad. Hij is en soort wandelende geschiedenisboek die alle jaartallen tot de datum precies weet en een hoop kan vertellen over de gebouwen en bijbehorende verhalen over religies. Na de trip was ik een stuk wijzer.
Alle Joden gaan tussen16.00u en17.00u naar de klaagmuur om daar het begin van de Sjabbat aan te kondigen d.m.v. gebeden en zang. Allemaal staan ze in hun typische Joodse kledij tot pruik aan toe richting de muur te bidden. Het hele plein was stampersvol met toeristen en Joden. Bijzondere combi om mee te maken. Het plein is gescheiden in twee gedeeltes, de kant voor vrouwen, den de kant voor mannen. Natuurlijk heb ik aan de vrouwenkant de muur ook aangeraakt en mijn dromen/ wensen in de muur gestopt. Op het moment dat ik tussen de jubelende en jammerende mensenmassa stond voelde me alsof ik een sekte was beland. Ik heb weinig met religie, maar waardeer en respecteer iedereen die dat wel heeft. Toch kon ik het niet laten te denken dat bij deze mensen hun hele leven in teken staat om te dienden voor een hogere macht, die helemaal niet te zien is. Ze bidden tegen een muur! En natuurlijk weet ik dat het veel meer betekend dan dat, maar een rare gewaarwording is het zeker. Na deze bijzondere ervaring zijn we op zoek gegaan naar eten. Uiteindelijk vonden we een klein cafeetje waar we Arabische koffie met kardamon hebben gedronken en kipshoarma met humus (humus is niet mijn ding..) hebben gegeten. Jerusalem is net als Bethlehem, enorm gastvrij. Al lijk de rest in geen enkel opzicht op elkaar. Bethlehem is arm en oud, Jerusalem is prachtig opgeknapt en straalt rijkdom uit. Maar de sfeer is in beide steden heel fijn. Ook hier in Jerusalem merk je dat je als toerist/vrijwilliger erg wordt gewaardeerd. In de tijd dat ik hier ben heb ik me nog nergens onveilig gevoeld, ook niet als ik alleen in een donkere straat loop.
Ik raakte in gesprek met een oud poezenvrouwtje, ze gaf de poezen rondom het cafe brokjes. En al na een paar minuten gaf ze mij haar adres en was ik uitgenodigd om een keer bij haar te komen eten. Wat een gastvrijheid! Waarschijnlijk zie ik haar nooit meer, maar ik zal haar zeker een kaartje vanuit Holland sturen als ik terug ben.

Tegen 9uur terug in Bethlehem. We zijn via via uitgenodigd op een feestje in Beit Jala van een Duitse jongen, al kennen we hem helemaal niet. Sergey heeft via internet een Palestijnse jongen ontmoet en met hem afgesproken vanavond in Beit Sahour, hij gaat ook mee. We weten niet hoe hij eruit ziet maar krijgen een telefoontje waar we moeten zijn met als plan dat hij ons ophaalt. Niet veel later ariveert hij in een snelle sportauto, met nog een vriend. We schudden elkaar de hand en de gastvrijheid straalt er bij deze generatie ook weer van af. En ook al zit ik een vreemde auto, in Palestina, met drie vreemde jongens ik voel me direct om mijn gemak. Op naar het feestje. Maar eerst langs de slijterij voor wat drank. Natuurlijk wilt onze beste vriend, de Rus, Vodka. Na een paar flessen en chips te hebben ingeslagen kunnen we verder. Onderweg verteld Sare (de jongen die de Rus kent van internet) dat hij wiet heeft gekocht. De jongens reageren enthousiast, ik iets minder. Dat vinden ze raar, ik kom toch uit Amsterdam! Er staat een gevangenisstraf op het bezitten en/of gebruiken van wiet in Palestina, zo'n vier tot acht jaar. Eenmaal op plaats van bestemming veel nieuwe mensen ontmoet, voornamelijk Duitse vrijwilligers van de Thalita-(German)school. Er waren ook veel Palestijnse gasten. Waaronder een advocaat en een rechter. BIjna iedereen gaat hier naar de Universiteit en probeert iets goed van het leven te maken. De advocaat, Mahmoud, nodigt mij uit om bij zijn familie te komen eten in Hebron. Hij is heel oprecht en ik merk dat hij heel trots is op zijn cultuur en me dit in volle overtuiging wilt laten zien. Dit feestje is een geweldige ervaring. Op het begin van de avond kende in vrijwel niemand, toen het feestje ten einde liep, was ik met iedereen bevriend. Iedereen is erg vrij en gezellig op een positieve manier. Muziek was gevarrieerd, van Hardrock tot aan de traditionele Palestijnse dansen. Zelfs serieuse Sergey leerde ons de typische Russische dans waarbij je gehurkt met je billen zowat de grond raakt en met je benen het plafond. Zeer waarschijnlijk speelde de invloed van de wiet en Vodkaeen grote rol. Heb hard gelachen in ieder geval.

Zo, jullie zijn weer een avondje zoet met mijn verhaaltje! Met mij gaatdus alles goed, al kan ik het niet laten om af te tellen tot ik weer terug ben in Hollanda! Nog 6 weken :)

Ik denk aan jullie in het regenachtige kikkerlandje! Hier elke dag zon.

Xus Marloes