Sjalom allemaal!

Inmiddels ben ik gearriveerd in Bethlehem! En heb het al naar mijn zin. Op dit moment zit ik in het gastgezin van de familie Salman. Bestaande uit dochter, twee zoons, moeder, schoondochter, kleinkind en twee oudtantes. Erg gezellig dus! Ik werd met open armen ontvangen en de gastvrijheid straalt ervan af! Ze zorgen er echt voor dat ik mij op mijn gemak voel. Ik heb een eigen kamer. Prachtig gedecordeerd met typische printen en tierelantijnen. Het huis staat in de westbank, in disctrict C. Wat inhoud dat dit Palestijns grondgebied is, wat door Israelische militaren wordt bewaakt. Voor de familie Salman of voor mij heeft dit geen consequenties. Af en toe zie je een soldaat langs wandelen met een geweer om zijn nek, en er staat een hoge betonnen muur die langs het huis loopt en het district afbakend. Foto's van de familie heb ik nog niet mogen maken, want ze willen eerst de haren in de krul hebben. Bijna heel de dag lopen ze in pyjama, wanneer ze vertrekken worden de meest chique kleren uit de kast getrokken. Deze familie is niet arm, wel erg beperkt invrijheid zoals alleburgers inPalestina.

Op het vliegveld in Tel Aviv werg ik aangehouden door de duane. Bij de laatste paspoort controle werd ik streng ondervraagd, ze wilde alles weten. Waar ik naar toe ging, voor hoe lang, waarom, wie ik in Palestina ken, wat ik allemaal wilde gaan zien, waar ik verbleef, hoeveel geld ik wilde gaan uitgeven, wat ik maandelijks verdien.. Ik kreeg het aardig warm! Somi had me voorbereid op het feit dat er vragen konden worden gesteld en samen hadden we een alibi opgesteld. Ik mocht onder geen beding zeggen dat ik aan het werk ging Bethlehem. Volgens de Israeliers is dat verboden. Echter ik mag het land wel in als toerist. Mijn alibi: Ik zou zogenaamd bij Somi logeren en ik kreeg een nep adres mee.Het vuur werd me aardig aan de schenen gelegd. Bij de vraag naar mijn salaris kreeg ze grote ogen en wilde mijn beroep weten. Toen ik antwoordde met 'Nurse' lachtte ze vriendelijk en kon ik doorlopen. Bijzondere eerste ontmoeting met Israel/Palestina

In Tel Aviv werd ik opgewacht door Somi, mijn contactpersoon van ProjectAbroad in Israel/Palestina. Via skype heb ik haar al meerdere maken gesproken, in het echt bleek ze net zo aardigte zijn, gelukkig. In eerste instantie is Isreal/Palestina precies wat ik ervan verwachtte. Zelfs om middernacht was het er drukkend warm. De stad is groot en overal zijn mensen. Toch is het er redelijk schoon en zijn de mensen beleefd en zien er verzorgd uit. Vanaf Tel Aviv zijn we met de Taxi naar het huis van de familie Salman gereden. Zo'n driekwartier rijden.
Om vanaf Israel in Palestina te komen is geen probleem. Bij de grensovergang stonden enkele soldaten en betonnen huisjes. Wij mochten zonder controle doorrijden. De wegen zijn best oke.

Eerste dag in het ziekenhuis. Uniform gekregen, de gaten zitten erin. Mensen zijn er oprecht vriendelijk. Kinderafdeling; kinderen zijn lichamelijk gehandicapt. Twee liggen er zwaar gewond in coma en worden 24uur per dag verzorgd door familie/verpleegkundigen. Er zijn genoeg atributen en hulpmiddelen voor de kinderen. Het ziekenhuis krijgt geld gesponsord vanuit allerlei landen. Genoeg geld om kinderen een rolstoel en therapie aan te bieden. Het is hier goed geregeld. De kinderen krijgen dagelijks therapie. allerlei disciplines zijn er werkzaam op de afdeling, ergotherapeut, sociaal werkster, fysiotherapeut en een optrimist. Kinderen verblijven in het ziekenhuis totdat ze zodanig zijn opgeknapt dat ze thuis kunnen worden verzorgd. De meeste kinderen worden d.m.v. outreaches naar het ziekennhuis gebracht. Deze kinderen wonen zodanig ver weg dat ze het ziekenhuis niet kunnen bereiken, of ouders zijn zo arm dat ze de reis naar het ziekenhuis niet kunnen betalen. Er wordt de hele week voor de kinderen gezorgd en om het weekend gaan ze naar huis als het mogelijk is. Op dit moment is er een blind kindje wat moet leren te lopen, twee kinderen die door een (RCA; road car asccident) gehandicapt zijn geraakt, twee kinderen met zuurstof tekort tijdens de geboorte en een meisje met een waterhoofd (hydrocefalus). Gemiddelde leeftijd is 5 jaar.

De verpleegkundigen zijn net als in Tanzania erg traag. Ze lopen liever geen stap te veel. De afdeling waar ik vandaag begonnen ben ismeer een kinderopvang dan een verpleekundige afdeling. Van onderbezetting is er zeker geen sprake. Op de5/6 kinderen zullen er 4/5 verpleegkundigen aanwezig zijn. Op dit moment zijn de kinderen zo goed opgeknapt dat er niet veel crisis is. Voor de meeste kinderen is het wachten op ontslag. Ze moeten nog net een beetje meer opknappen, maar dan zullen ze naar huis mogen. Het valt me op de de kinderen weinig aandacht krijgen. Er wordt wel met ze gepraat, maar op een commanderende toon. Ze worden niet opgepakt of mee gespeeld. De verpleegkundigen zijn druk met powernaps en koffiehalen. Luiers verschonen vinden ze veel werk en doen ze liever niet. Deja vú met Sumve Hosptial. Ik merk dat ik niet snel meer van dingen opkijk. In Afrika was alles erger. Toch zijn er, na wat ik na2 dagen kan zeggen, een hoop dingendie kunnen worden verbeterd. Vooral deacurratie en effectiviteitvan de zusters kan worden opgeschroefd.
Opmerkelijk: In het rehalbilitatieziekenhuis heeft elke patient een beperking, geestelijk en/of lichamelijk. Maar er zijn ook collega's werkzaam met een handicap. Bijvoorbeeld: De directrice van het outreachprogramm: Rima, is blind maar gaat mee naar elk outreach bezoek ook de fysiotherapeut is blindmaar is elke dag effectief werkzaam op de afdeling én er is een verpleegkundige die haar werk doet vanuit een rolstoel.

Rose is een erg aardige spontane energieke vrouw. Ze is nieuwsgierig naar Holland en wilvan alles leren. Het eerste Arabische gerecht heb ik al op dag 1 geleerd te koken. Ook is ze erg behulpzaam in het leren van de Arabische taal. Spreken lukt aardig, al vergeet ik de woorden snel. Ik blijf oefenen! Schrijven is een ander verhaal, dat is echt onmogelijk! Elk woord heeft een eigen teken. Ze werken niet met letters. Ze praten hier veel met 'g' en 'sch'. Nederlanders hebben daar geen problemen mee, en dat vinden ze maar al te mooi. Van de Hollandse taal snappen ze niks. Mijn naam is probleematisch om te onthouden. Christine (de dochter) heeft de betekenins van mijn naam even gegoogled. Nu wordt ik Marie-Louise genoemd, want dat bijkt de voorganger van 'Marloes' te zijn. Rose noemt me gewoon 'habibti', wat schatje betekend.

Ik hoopte op een kort bericht, maar er gebeurt hier zoveel, en ontmoet zoveel mensenmet verhalen!
Het aankomende weekend is er een Oktoberfeest in de buurt. Daar ben ik wel nieuwsgierig naar. Bier en feesten in Palestina is haast onmogelijk. Ik houd jullie op de hoogte!

Hopelijk gaat het ook goed in Holland!

Liefs uit Beit Jala (Bethlehem)