* 27 maart 2010
- Feest van de Bisschop van Sumve. Hij is gepromoveerd tot bisschop en zal de RK kerk in Sumve verlaten. Ze noemen hem hier al 'the next pope'. De kerkdienst begint om 10 uur en we zorgen dat we opgedost in onze strakke warme nieuwe jurken om half 10 bij D&W zijn. Ze wonen recht tegenover de kerk. We zeggen Hennie en Wilma nog even goedendag voordat ze op safari gaan en krijgen nog een zak vol koffie, smeerkaas en leverpastei mee. Dat is lekker! Bij D & W drinken we nog een kopje thee en krijgen we bezoek van een arts uit het ziekenhuis die ook uitgenodigt is op het feest. Om iets over 10 lopen we de kerk in en mogen plaats nemen om kuipstoeltjes. Dat zat een stuk aangenamer dan de houten bankjes en latjes waar ik bang voor was. De dienst duurt tot half 2 en we zijn helemaal gaar als we 3 uur later de kerk uitlopen. De kerk zat stampvol en er moesten zelfs een heleboel mensen blijven staan. Eerst kwam er een stoet mensen aan die uit volle borst een prachtig lied zongen. Na vorige kerkdienst de mooie liederen van de meisjes van de secundairy school te hebben gehoord viel dit een beetje tegen. Er stond een orgel voor in de kerk waar een beat opgespeeld kon worden zoals met een keyboard. Telkens een ander ritme en harde beat. Wanneer de man achter achter de toetsen begon met spelen leek het net of er een breakdance act werd opgevoerd. Het leek niet op het kerkelijke geluid wat een orgel kan produceren. Het was best hip eigenlijk. Maar lang niet zo mooi en ontroerend zoals we de vorige keer gehoord hadden, waarbij ze grote drums gebruikten om de zang kracht bij te zetten. Toen het koor langs ons liep bleek dat Mama Lucia ook in het koor te lopen! Dat had ze ons nooit verteld. Ze was de laatste weken al erg druk aan het zingen en zei ook elke dag om 3uur dat ze naar de kerk ging. Maar wij dachten om te bidden of schoon te maken, weten wij veel. Leuke verassing. De dienst werd gehouden in het Swahili dus we konden er geen drol van verstaan, maar het was best indukwekkend. we mochten twee keer naar voren komen om de bisschop een hand te geven, te feliciteren en een geschenk (geld) te geven. Als bisschop Renatus ooit een keer echt de Volgende Paus mag worden, kan ik zeggen dat ik oog in oog met hem heb gestaan en hem de hand heb geschud! Ik voelde me vereerd. Verder was het, net als de vorige keer een drukte van jewelste. Overal vrouwen, kinderen, baby's in bont gekleurde outfits. Op het eind van de dienst nam de bisschop afscheid en kwamen mensen naar voren om te dansen. Ze gingen uit hun dak! Tijdens het zingen gaan mensen helemaal op in de muziek en vrouwen maken dan een heel bijzonder geluid die wij blanken nog niet helemaal beheersen. Het is een soort indianen geluid (met je hand tegen je o-gevormde mond slaan terwijl je oehoehoe geluiden maakt) maar dan zonder je hand maar met je tong. Heel apart. De tong vliegt razendsnel de hele mond door, gepaard met een hoog lililili-gekrijs. Wanneer je het voor de eerte keer hoort is het best lachwekkend. Na de kerkdienst waren we zo gaar als een klontje en konden we onzen jurken zowat uitwringen van het zweet. Gelukkig hoefden we niet naar de dienst tot 7uur in de avond, zoals op onze planning/uitnodiging stond aangegeven. We moesten wel even bijkomen van alle indrukken en hitte en hebben knakworst geluncht bij D&W Daarna omgekleed voor het grote feest die avond. Daarvoor nog even langs het sportveld achter ons huis. Er was een belangrijke voetbalwedstrijd. Sumve tegen Mwanza. Soort DES Angerlo tegen Longa. De mooie mannen van Sumve hebben gewonnen met 2-1. Dit werd uitbundig gevierd door de toeschouwers en de spelers gaven even een showtje weg door een aantal salto's, flikflaks en andere acrobatische moves uit te voeren. Sexy hoor. Toen snel terug naar het feest in de Wazi bar. Het was nog rustig toen we aankwamen (half 8) en hebben eerst maar even bij D&W vast de stemming erin gebracht. Met onze uitnodiging mochten we drie drankjes halen. dat was ons de week ervoor al meteen duidelijk gemaakt. Het eerste (serengeti)biertje wat we haalden was lauw en we kregen een aantekening op onze uitnodiging. Nog twee drankjes te gaan. Ik kom een medewerker van het ziekenhuis tegen. De man heeft zo te zien al heel wat alcoholische versnaperingen op en komt uitbundig op ons afgelopen. Beleefd schud ik zijn hand en maak ik een praatje. De man hebben we denk ik twee keer eerder gezien in het ziekenhuis. Normaal gesproken herkennen we donkere mensen niet en halen we iedereen door elkaar. Maar deze man is goed te herkennen, hij heeft namelijk enorme brede kaken en hebben hem omgedoopt tot de bijpasselijk titel: Breedbekkikker. Breedbekkikker komt steeds een stapje dichter bij me staan, waarop ik steeds een stapje verder naar achteren ga. En dan uit het niets slaat ie zijn armen om me heen en geeft me een stevige knuffel. Tja daar heb ik eigenlijk niet zo'n zin in en probeer hem af te wimpelen door de aandacht van Willem en Danique te trekken. Ze staan in de rij en zien me niet. Dan opeens uit het niets pakt ie me nog eens stevig vast en zet zn tanden in mijn nek met daaropvolgend een harttochtelijk vieze natte zoen. WHAA ik schrik me rot en spring van schrik en afgunst een meter naar achteren en probeer zo snel mogelijk op veilig terrein (bij Willem, Karin en Danique) te komen. Ik vertel hun wat me nou is overkomen en ze moeten keihard lachen terwijl ik nog van de schrik moet bekomen. Willem wilt me wel beschermen. Gelukkig. Maar nu moeten we nog de zaal in zien te komen, en dan moeten we langs breedbekkikker. Zo snel als ik kan loop ik langs hem heen. Nog net voel ik zijn hand over mn rug gaan. Gatver wegwezen hier. De verdere avond stond in het teken om breedbekkikker te ontwijken. Sinds ik in Tanzania ben kom ik geregeld mannen tegen die mn nummer willen, met me willen trouwen, kinderen met me willen maken, noem maar op. Vaak werd het op een beleefde manier gebracht en kon ik ze altijd vriendelijk afwijzen. Na een aantal biertjes gaat het er toch wel wat anders aan toe. Morgen maar meteen een ring ergens vandaan toveren en om mijn rechter ringvinger dragen (Om je middelvinger betekend dat je juist op zoek bent). Toen we eenmaal binnen kwamen wilden we achterin de zaal gaan zitten, maar dit mocht niet, we werden bij de hand genomen en helemaal naar voren genomen. We mochten plaats nemen op de tweede rij, vlak achter de nonnen. Volgens mij vonden ze het wel speciaal dat er blanke mensen aanwezig waren. Vaak voel ik me nogal ongemakkelijk wanneer we langslopen en mensen, zelfs oudere mensen knielen voor ons. Maar het heeft soms ook wel zn voordelen want van de non voor ons kregen we gratis biertjes aangeboden. (zelf dronken ze (liters) alcoholvrij bier) Wanneer we op onze stoel zitten kijk ik eens even goed om me heen. We zitten in een zaal met allemaal gele, rode en groene plastic opklapstoeltjes die allemaal zo gericht staan naar het podium waar de bisschop en nog wat belangrijke heren aan een tafel zaten. Dat hadden we niet verwacht. We dachten dat we eten aangeboden kregen en dan meteen voetjes van de vloer. Maar helaas dat liep iets anders dan gedacht. Mn fototoestel had ik niet mee, maar had ik dat maar wel gedaan. Ik wist niet wat ik zag. De inrichting van de ruimte was buitengewoon fout! Ten eerste die lelijke felgekleurde plastic stoelen, daarnaast hing er achter de bisschop een slinger van kleine knipperende lichtjes in de vorm van appeltjes die afwisselend snel en langzaam knipperden. Foei lelijk. Ik geloof dat hun het serieus heel chique vonden. En waren gele lakens achter de bisschop gedrapeerd opgehangen en vergeelde kanten gordijntjes die als slingers door de zaal hingen. Maar de topper van de avond was een eye catcher. In het midden van de zaal, recht voor de bisschop stond een tafel met daarop een... geit! De geit was in zijn geheel, poten, kop, hoorns, tandjes, haren, zelfs het sikje zat er nog aan, als troffee uitgestald op de tafel. Alle vier de poten waren naar voren geknoopt en ze hadden slierten aluminiumfolie op de plek gehangen waar normaal gesproken de poten staan. Ik denk dat ze op die manier het een iets aangenamer gezicht wilden geven. Dat lukte niet echt. Een dode geit die je aankijken met ale ledematen erop en eraan vlak voor je neus, is wel even schrikken! Het is een soort traditie om kleine stukjes van de achterkant van de geit af te snijden en dat aan een sateprikkertje te prikken. De bisschop ging met de schaal langs familie en collega's om ze een stukje in de mond te stoppen. Wij hebben het niet geproefd, maar ik geloof dat het een erg taai stukje geitenkont was, want de hele tafel zat na 10 min nog steeds te kauwen. De nonnen waren ontzettend gezellig vanavond. Telkens wanneer er een muziekje op werd gezet (er was een heuse DJ) gingen de nonnen los. Schuddend met hun, niet al te slanke lichaam, klappend in hun handen en joelent van vreugde dansten ze rondjes voor de bisschop. De DJ draaide begin van de avond voornamelijk hippe kerkelijk liederen. Maar af en toe sloeg de plaat over, of liep vast en hoorde we (ik hoop per ongeluk) nadat de bisschop net een preek of gebed had opgezegd de tekst: Push me, and than just touch me, till I can get my satisfaction. Haha wat een toepasselijke tekst voor zo'n vroom gezeldschap. Later ging er weer wat mis en hoorden we het liedje: 'Don't you know pump it up, you got to pump it up'.. De bisschop kreeg eerst van een aantal (groepen) mensen een toespraak of ander optreden, daarna kwam er een ronde waarin iedereen langs kon komen om de Bischop te feliciteren en een gift te geven (hij kreeg onder andere 3 levende geiten)en weer later kwam de familie nog in actie om te dansen voor de beste man. Al met al was het een lange zit op de harde plastic klapstoeltjes en waren we aardig aangeschoten van de lauwe biertjes op onze lege magen. Het was inmiddels al tegen 11 uur in de avond en we hadden nog niet gegeten. We hadden honger en dachten er al aan om thuis knakworsten op te warmen. Gelukkig werden we uitgenodigd om met zn allen naar buiten te komen. Buiten was er een lopend buffet klaargezet. We kregen een onmundig groot bord, met van die vlakken erop, die we ook op de camping gebruiken. Een voor een gingen we langs de bakken eten en kregen we van alles opgeschept. Eerst twee scheppen rijst, dan een schep rundvlees, gebakken banaan, soort loempia (Samosa), aardappelblokken en ook nog een stuk kip. Mijn bord was goed vol. Al het eten was gefrituurd, van de aardappel tot de kip en banaan. Het was best lekker, ondanks dat we geacht werden om met de handen te eten. Na het eten kwam er nog een urenlang durende toespraak van de bisschop waar we niets van konden verstaan maar volgens mij wel grappig gevonden werd onder de aanwezigen want er werd hard gelachen en ge-lililielt. Daarna werd de bisschop met een hoop, gedans, gezang en geklap naar buiten begeleid. Maar het feest was nog niet afgelopen. De stoelen werden opgeruimt en de dansvloer leeggemaakt. Alle heupen gingen los. Zo, wat kunnen die mensen dansen! Allemaal schudden ze met de billen alsof hun leven ervan afhangt. Erg mooi. Ik probeerde het ook, maar werd van alle kanten uitgelachen. Een kleine dikke man met de soepelste heupen van allemaal zou mij wel eens even leren hoe je echt moet dansen. Ik moest hem maar na doen. Hij ging door de knieen en zwiepte die billen van hem de hele dansvloer over, daarbij maakt hij een soort gorilla beweging met zn armen. Toen ik dat zag kon ik mijn lach niet inhouden. Ik liet me niet kennen en terwijl ik al gorilla-dansend de vloer over ging kreeg ik een beetje de smaak te pakken. Ik werd bemoedigend toegejoelt en mannen en zelfs de vrouwen hupten enthousiast tegen me aan en met me mee. Karin ging helemaal los op de dansvloer. Wat kan zij dansen zeg! Toen we even drinken waren halen en later terug kwamen leek Karin zich zeer goed te vermaken met het Afrikaanse mannelijk geslacht. Onbezorgd dansend met oa een grote knappe negerman in oversized wit pak heeft gezorgd voor een geweldig leuke avond. Breedbekkikker was ook op de dansvloer te vinden en maakte geregeld een move naar me. Die man had een bord voor zn kop. Snapt hij alle subtiele en onsubtiele hints dan echt niet?! Hij was niet weg te slaan. De kleine dikke man was nog steeds druk bezig mij de heupbeweging aan te leren, die ik nog steeds niet onder de knie heb, dat ik niet in de gaten had dat breedbekkikker me (hoorde ik later) zon beetje de hele avond heeft geobserveerd. Ik hoop dat hij de volgende ochtend een enorme kater heeft gehad. Tegen een uur of half 3 zijn we kletsnat van het zweet naar huis gedanst. Zo swingen als deze Tanzanianen hoop ik ooit ook te kunnen. Ben stiekem best een beetje jaloers op die soepele heupen. Het was al met al een super geslaagde avond.