Hallo allemaal!

Er is weer een week voorbij. Ongelofelijkhoe snel de tijd gaat hier. Hieronder een heel korte samenvatting vanvorige week.

* 23 maart
Tijdens het hardlopenzien wedat er eeneen lange stoet kinderen achter ons aan rennen. Ze vonden het allemaal maar gek. Drie blanken die in deze hitte een stuk gaan hardlopen! Toen ik op een gegeven moment achterom keek zag ik 12 kinderen huppelend, rennend en lachend ons volgen. Allemaal waren ze aan het schreeuwen en lachen. Onderweg groet iedereen of kijkt je met grote ogen aan. Sommige negeren je of springen snel in de berm. Tot aan ons huis hebben 8 die-hard fans ons gevolgd. Ik vond het prachtig en wilde ze allemaal een high five geven. Ik hief mijn hand op en hield deze hun voor. Ze dachten dat ik ze ging slaan en krompen ineen. Ahh dat was niet de bedoeling. Na een aantal keer voordoen wat ik bedoelde, dus lekker hard kletsen met die handen tegen elkaar, vonden ze het machtig mooi en wilden maar niet ophouden. Leuke blagen. Uitzicht is BEAUTIFUL. Hier kan ik wel uren lopen. Je kijkt heel ver over groene landschappen met mooie oude bomen, vreemde vogels, gekleurde bloemen terwijl je over een zandweg met hobbels, bulten en gaten loopt.
- In onze tuin staat en mooie boom met bijzondere vruchten. Het lijken wel artisjokken, in het Swahili heten ze: Matopetope. Vandaag de eerste vrucht uit de boom geproeft. Ze voelen in je mond als een lichee, maar smaakt een beetje naar... peer... of tja, moeilijk te
omschijven. Wel heel lekker en zoet.Buurtkinderen sneaken telkens af en aan om een vrucht te kunnen bemachtigen, ook al zijn ze nog niet helemaal rijp. Armoede is zo groot dat ze zelfs fruit stelen uit andermans tuin. Ik heb wel eens verhalen gehoord over een jongen uit Afrika die ook iets had gestolen. Toen ze erachter kwamen dat hij het was werden zijn handen afgehakt. Het klinkt middeleeuws, maar de gekste dingen gebeuren tegenwoordig nog steeds.
- Vandaag lekker weer. Zonnetje scheen. Korte broek, hempje aan. Heerlijk.

* 24 maart 2011
Vierde dag op deze afdeling. En tot nu toe de leukste van allemaal. We komen binnen, na het ochtendgebed te hebben geskipt en lopen een rondje over de afdeling om bijzonderheden van de nachtdienst te horen. Vannacht is er weer een tweeling (jongen en meisje) geboren. Plus nog twee baby's. Toppy heeft een goede theorie voor het fenomeen dat baby's vaak in de nacht worden geboren. Zij zegt dat baby's worden gemaakt in de nacht, dus dat is ook de tijd om er weer uit te komen. Interessante theorie. Verder: de ernstig zieke vrouw ligt er stabiel bij, maar de controles zijn vannacht niet gedaan dus we weten niet of ze nog steeds een te lage bloeddruk en te hoge temp heeft. Straks meteen even checken dacht ik nog. Wanneer we terug komen op de labour ward ligt er een vrouw met de benen wijd. Ze heeft volledige ontsluiting en begint al te persen. Er is niemand van de vp bij haar! Ik trek snel mijn handschoenen aan en roep ondertussen Janet. Gelukkig komt zij direct in actie. Net wanneer Janet de handschoenen aanheeft, komt het hoodfje al tevoorschijn. Snel pakt ze het hoofdjebeet en begeleid ze het kindje naar buiten. De baby heeft de navelstreng om het nekje en geeft geen geluid. Ik zit vol spanning te kijken hoe ze met 1 hand het kindje vastheeft en met de andere de navelstreng verwijdert. De baby wordt op de buik gelegd en er wordt de moeder toegeroepen om haar kindje vast te houden. De navelstreng wordt vastgeklemt en ik mag het doorknippen! Dan krijg ik de baby in mijn handen gedrukt om te wegen. Vlug pakt Karin de camera uit mijn zak om foto's van dit bijzondere moment te maken. Beetje eng is het wel. Zo'n klein glibberig mensje
in je handen.. Het is een meisje, en weegt 3.1 kg. Daarna vlug in een kanga gewikkeld en onder de warmtelamp. Zo, dat was nog eens een geweldige ervaring! Ik heb nog gevraagd of ze het meisje nu naar mij zouden vernoemen, maar dat zat er niet in. Hoe het meisje wel heet is nog niet bekend. Eerst moet de vader de baby zien/keuren. Tijd om van dit moment na te genieten of bij te komen is er niet. Er komt een nieuwe opname binnen (20jr). Ze heeft al 8 cm ontsluiting. Het is haar eerte kindje en ze ziet er angstig uit. Na het onderzoek mag ze op een smerig verlos bed in de hoek gaan liggen en wordt aan haar lot over gelaten. Dan gaat het ineens heel snel. Ik was net met het babymeisje van de vorige bevalling aan het knuffelen toen we een geschreeuw hoorde. De nieuwe opname is aan het persen. En ja hoor, ze heeft
volledige ontsluiting en persweeen. Ik trek weer snel de handschoenen aan en ben klaar voor weer een snelle actie. Maar deze bevalling verliep niet zo soepeltjes. Het meisje perst op de verkeerde manier, ik wist niet eens dat dat bestond! Ze perst wel, maar spant de verkeerde spieren aan. Zo kan het kindje er niet uit. Na een half uur persen en de moeder extra energie geven (iv) besluiten ze om haar in te knippen. AUW. Zonder verdoving en met een botte (!!)
schaar knippen, of meer hakken, ze een stukje onder de vagina open. En bloeden dat het deed! Ik stond met samengeknepen ogen te kijken. Nu moest het gat groot genoeg zijn om de baby er door te krijgen. Bij elke wee word het meisje toe geschreeuwt en geroepen op een verschikkelijk onvriendelijke manier. Het gaat er hard aan toe en op een gegeven moment duwen ze op de buik, zitten ze met bijna de hele hand in de vagina en schreeuwen ze haar toe dat ze moet ontspannen of persen. Ik zou allang gillend zijn weggerent als ik haar was. Dan komt de moeder van het meisje even om het hoekje kijken. Ze is helemaal niet blij met
wat ze ziet en geeft het meisje enorm op haar donder. Om haar woorden kracht bij te zetten knijpt ze nog een flink met haar nagels in de voeten van het meisje. Het meisje schreeuwt het uit. Na nog wat vermoeiende en pijnlijke minuten verder komen ze tot de conclusie dat de baby niet zomaar geboren kan worden. De dokter moet erbij komen. Wanneer de dokter er is geeft hij 1 blik op het meisje en vraagt om de vacuumpomp. Dit vind ik reuze interessant en kijk gespannen toe hoe ze de materialen bij elkaar zoeken. De pomp ziet er baby onvriendelijk uit. Een matalen dop wordt op het hoofdje van de baby gezet en door middel van vacuumkracht zuigt deze zich vast op het hoofdje. Dr. Willem mag de pomp bedienen. Het ziet er een beetje uit alsof hij een ballon aan het oppompen is met zo'n opblaaspompje. Drie keer is de zuigkracht te laag en wanneer Dr. Munda dan aan het hoofdje trekt d.m.v. een ketting bevestigd aan de dop, horen we een harde plop en is de dop van het hoofdje geschoten. Op de plek waar ik zo-even had gestaan, maar weggeroepen werd, zitten nu enorme bloedspatten op de muur. Ook Dr. munda zit onder het bloed.Besmetting kan ook voortkomen wanneer je bloed in je oog krijgt. Daar weet Willem alles van en hij heeft uit voorzorg een prachtig plexiglazen bril op.
De vierde keer gaat het goed, de druk wordt opgehoogd naar 9barr en dr. Munda trekt met alle kracht die hij heeft. En ja hoor, het hoofdje komt eruit! Ik heb alles op film. De rest gaat gemakkelijk en de navelstreng wordt doorgeknipt. Alleen de baby wilt niet huilen en is stil en blauw. Vlug gaat ze (het is een meisje) naar het andere kamertje waar de neus en mond worden uitgezogen. Dan wordt ze nog enkele keer beademt met een handmatige adempomp. Het kindje ademt uiteindelijk uizichzelf, maar heel zwakjes. Gewikkeld in een kanga en onder de warmtelampt wordt ze nu alleen gelaten. Niemand houd haar nog in de gaten. Ik durf de baby niet alleen te laten en blijf de hele tijd bij haar. Telkens kijkend of ze nog ademt of beweegt. Omdat de moeder zo'n 4 cm is ingeknipt moet ze worden gehecht. De verpleegkundige doet het wel even. Zonder verdoving begint ze de wond dicht te hechten alsof
het niets is. Ik keek toe met samengeknepen ogen en kippenvel op mn armen. Wat moet die vrouw een pijn hebben! Hoewel het kindje kleine wondjes op het hoofd heeft van de dop die telkens losschoot en het hoofd lijkt op een hoofd van alien, maakt hij het goed.
- Komt een spoedgeval de verloskamer binnen. Onder het bloed en zand. Een vrouw
van rond de 20 jaar met een hypovolemische shock. (te weinig bloedcirulerend volume in het lichaam) De vrouw ziet heel bleekjes. Zelfs bij donkere mensen is dat te zien. Deze vrouw leek wel geel. De vrouw wordt op een ander bed gelegd, nouja, er wordt beveelt dat ze op het andere bed moet komen. Sterk verzwakt doet ze een poging, maar deze vrouw kan zich nauwelijks bewegen. Na veel pijn en moeite ligt ze uiteindelijk op het bed. Dr. Willem komt om te kijken wat er aan de hand is. Blijkt dat ze een incomplete abortus heeft gehad en veel bloed heeft verloren. Snel wordt er een infuus geprikt. Helaas is dat lastig te prikken omdat de aderen weinig bloed rond pompen en dus erg vernauwt zijn. Meerdere pogingen worden gedaan. Wij blanken, Willem, Karin en ik rennen, bijna hysterisch heen en weer. De rest van de verpleging kijkt een beetje bedrompt en lachen om ons. Willem vraagt om een een zak bloed en een hartmann infuus, (Ringerslactaat, een hoog aan eiwit gehalte infuusvloeistof) om de vrouw te vullen. Geen idee waar alles staat en ik voel met net een kip zonder kop. De vrouw is hevig onderkoelt en ik ga op zoek naar dekens. Nergens te vinden! Op de ICU krijg ik met veel pijn en moeite een dun laken mee. Het meisje heeft een bloeddruk die niet te meten is, zo laag en een snelle, maar zwakke hartslag. Het gaat niet goed, we moeten handelen en het infuus is nog steeds niet aangesloten. Hartmann hangt er nog niet aan en de zak met bloed is nergens te bekennen. Wat nu? Een beetje geergend maar vooral verbaasd worden de orders om bloed en Hartmann nog eens met spoed doorgegeven. Danzit eindelijk het infuusje op de goede plek en kan er vloeistof worden toegedient. Maar wat hangen ze eraan, gewone Nacl (nomal saline). Dat was niet gevraagd. Ze moet een infuus met eiwit! Niemand reageert. Ik ren naar de ICU en vraag om Hartmann en wissel dan snel de infuusfles om. Ondertussen houden we de vitale functies nauw in de gaten en regelen we nog wat dekens (we sturen een student nurse op pad, dat werkt heel goed zijn we al achter). Een echo wordt gemaakt, maar daar is vrij weinig op te zien. De vrouw is waarschijnlijk 28 weken zwanger, maar heeft zoveel bloed verloren dat de foetus waarschijnlijk niet meer in leven is. Ondertussen lopen de blanken nog steeds te stressen om de gesteldheid van deze vrouw terwijl de rest heel koeltjes erbij
staat of wegloopt. Dr. Munda komt erbij om te echo te beoordelen maar kan er ook niet veel wijzer uit worden. Hij vraagt om Oxytocine (middel waardoor de baarmoeder samentrekt met in dit geval als gevolg, abortus). Ik ga op zoek naar de ampullen en laat iemand de dosis nog eens controleren. Ik moet er niet aan denken dat ik degene ben die de onjuiste hoeveelheid heeft opgspoten. Alles is oke en ik geef de naald aan dr. Munda hij injecteerd het middel.
De vrouw is uiteindelijk stabiel en we laten haar even rusten. We kunnen op dit moment vrij weinig doen en gaan thee drinken. Inmiddels is het al na 1 uur geweest en hebben nog geen pauze gehad. Heerlijk om druk bezig te zijn en de tijd te vergeten. Wanneer we na een korte pauze terug op de afdeling komen zit de vrouw rechtop in bed en eet brood! We staan versteld! Later waren we aan het speculeren of wij misschien te hysterisch hebben gehandeld.
Want de vrouw lijkt een stuk beter en het leek wel of de rest van de vp dit al lang in de gaten hadden. Maar aan de andere kant. Zou ze er ook zo bij zitten als bij niet zo adequaat hadden gehandeld als nu? Later op de avond spraken we Willem die aangaf dat de foetus nog leeft! Hoe kan dat? En ik dacht meteen, we hebben haar oxytocine gegeven! Dat betekent dat het
kindje in de baarmoeder nog leeft, maar dat de moeder door het middel wat we haar hebben toegedient, toch het kind nog kan verliezen..Shit. De hele avond ennacht spookt het door mijn hoofd en ik hoopte maar dat de hoeveelheid Oxitocine te weinig is geweest om een abortus op te wekken.
- Vanmiddag even op de veranda gezeten. Net toen ik diep verzonken in mijn boek was kwamen er drie meiden (jaar of 18) de tuin inlopen. Ze zeiden vriendelijk goedendag in het engels en vroegen wat mijn naam was. Ze wilden wel vrienden met me worden. Huh, ik keek een beetje verbaasd en vroeg me af of dat een andere manier is om te zeggen: Ik kom julie huis leeg roven. Maar ik geloof dat ze gewoon even gezellig wilden kletsen. Helaas moesten wij weg en heb ik gezegd dat ze wel een andere keer terug mogen komen. Dat wilden ze wel.
- Vanavond pasta met gehakt in rode saus (samosa) gegeten bij Danique en Willem, samen met Hennie en Wilma. Gezellig.

* 25 maart 2011
Lekker lang ontbeten en het ochtendgebed overgeslagen, meteen door naar de afdeling. Hoe zou het met de vrouw van gisteren gaan? We komen de afdeling binnen en zien meteen dat ze een drukke nacht hebben gehad. Twee baby's geboren en er heeft een abortus plaatsgevonden. Slik, toch niet die vrouw van gisteren? Snel kijken achter het gordijn. Het is een andere vrouw. De vrouw van gisteren ligt er relax bij en het lijkt allemaal prima te gaan. Fieuw! Terwijl we wachten op deoverdracht lopen we een rondje langs alle pasgeborenen. Er is 1 kindje een aantal weken te vroeg geboren en ligt met een zuurstofmasker onder de warmtelamp. Zo klein en kwetsbaar. Op de andere tafel ligt een lekkere dikke baby. Dat is nog eens een gezond kind.
Tegen de middag zijn we naar het naaiatelier gelopen om onze ketenga's (jurk gemaakt van kanga's) op te halen. We zijn reuze benieuwd. De jurken zijn prachtig geworden. Echt bijzonder. Als je ze ziet hangen zijn het vierkante stukken stof, maar wanneer je ze aantrekt lijkt het ineens ergens op! Ik ben er blij mee. Als ik nog een mooi stofje tegenkom laat ik er misschien wel nog
een maken. Ik vind het wel stoer om een op maat gemaakte Afrikaanse jurk in mijn bezit te
hebben.
- Ik slaap de laatste nachten een stuk beter. Ik hoor geen gerammel meer aan de deuren of andere onverklaarbare geluiden. In de ochtend blijft het een heel spectakel. Standaard om stipt 6uur in de ochtend komt het eerste busje richting Mwanza langs. Dat gaat met een hoop kabaal. Tijdens de hele rit toetert de chauffeur als een gek om te laten weten dat de bus er is. De bus komt nog geen 10 meter voor ons huis langs. Inmiddels raak ik er steeds meer aan gewend. Maar daar is nog niet mee afgelopen. Rond een uur of 6 beginnen ook de enorme bijen te ontwaken en vliegen af en aan langs mijn raam. Nu denk je vast, een bij maakt toch helemaal niet zo veel geluid. Maar niets is minder waar. Deze bijen zijn wel zo groot dat ze een tsunami kunnen veroorzaken met hun vleugels. En dan komen ze ook nog in grote getalen. Nadat ik een beetje gewend ben aan het getoeter en de bijen laat de haan van de buren nog even van zich horen rond 6.15. En dan heb je nog de grote lelijke vogels met lange lellen die niet fluiten, tsierlpen of zingen, maar moord en brand krijsen. Tegen de tijd dat de wekker gaat
ben ik al klaar wakker. Wat zal ik de ochtenden in Tanzania missen.

* 26 maart 2011
Uitgeslapen tot 6.15. Want de Tanzaniaanse natuur geluiden gaan gewoon keihard door op de zaterdagochtend. Daarna een lekker ontbijtje in de warme ochtendzon in onze tuin gegeten en onze buurkindjes goedemorgen gezegd. Ik zie ze vrijwel elke ochtend en avond. In de avond komt er een hele groep kleine kinderen van de leeftijd 3 tot 12jaar hout sprokkelen. Zelfs de aller kleinsten dragen een grote bos taken op hun hoofd. Onze fruitboom in de tuin is helemaal leeg geplukt, maar toch komen er dagelijks kinderen langs om te kijken of er toch niet stiekem nog iets te halen valt.
- Fruit is hier genoeg. Heerlijke ananasen, watermoelen, peren, (groene!) sinaasappels en manderijnen, papaya's en matopetope's in overvloed. Dus onze dagelijkse vitamientjes krijgen we wel binnen. Verder kookt Mama Lucia alles in een vette olie. Zelfs de aardappelen worden in de olie gaar gekookt. Ook kookt ze met enorme hoeveelheden zout. In die 4 weken dat wij hier zijn heeft ze al wel 150gr zuut opgemaakt. Dat eten wij nog niet in een jaar met het hele gezin! Sinds een paar dagen hebben we Lucia duidelijk kunnen maken dat we de aardappelen ook wel lusten als ze alleen in het water worden gekookt en dat ze echt niet zoveel zout
hoeft te gebruiken. Het eten smaakt nog steeds heerlijk, maar nu minder zout en vet. Ik geloof niet dat ik ben aangekomen in gewicht de laatste tijd. We eten genoeg op een dag, maar vrij weinig. Wat we eten is: Brood, rijst, paprika, kool of aardappel. Dat zijn wel de meestvoorkomende ingredienten. Niet heel gevarieerd. We eten eigenlijk elke dag wel vegatarisch. En ik mis het niet eens. Het enigste waar ik nog wel eens zin in heb is yoghurt en kaas, of een lekkere tosti!!
- Eind van ochtend even langs het atelier om onze rokken iets in te laten nemen. Er zit nu een naad precies op de heupen waardoor ik extra dikke heupen heb. Nu weet ik dat het hier in Afrika helemaal niet opvalt tussen al die vrouwen (en mannen!) met spring-maar-achterop-billen. Maar ik zie er toch liever iets gestroomlijnder uit. Binnen twee minuten was het klusje, op kosten van de zaak, geklaard.
- Heel veel patienten worden uit het ziekenhuis ontslagen omdat ze om wonderbaarlijke reden geen klachten meer hebben. De doktoren laten de patienten ook gewoon
gaan. Later kwamen we erachter dat dit het seizoen is om te werken om het land. Op de Shamba zoals ze dat hier noemen. Iedereen, groot, klein, oud of jong
gaat aan het werk op de velden. Rijst, specerijen en groenten worden geplant en geoogst. Heel Sumve loopt uit om te werken op de Shamba. Zelfs Mama
Lucia gaat geregeld naast het werk dat ze hier, en in de kerk doet naar de velden. Drukke tante.

- We zitten al een aantal dagen lang diep na te denken wat we voor de mensen in het ziekenhuis kunnen betekenen, wat is er hier hard nodig aan apparatuur en andere benodigheden? We kwamen tot de conclusie dat bloeddrukmeters hier verschikkelijk slecht zijn en totaal niet accuraat. Ook de thermometers en bloedsuikerapparaten zijn uit het jaar 0. Ik heb al een aantal giften vanuit Angerlo ontvangen (bedankt gulle gevers!!) en kan er heel goede dingen mee doen. Een nieuwe elektrische deken voor de prematuurbaby's. Of misschien wel een nieuwe schommel voor de children ward. De kinderen hier hebben niks geen speelgoed oid. Wat ze de hele dag doen op de afdeling is mij een raadsel. Ik zie ze eigenlijk alleen maar op de rug van moeder hangen. Daar moet toch iets leuks voor te bedenken zijn. Een schommel of traptrekker leek me wel een goed plan. Maandag even invertariseren of er behoefte aan is en of het realiseerbaar is. Om nog meer geld op te halen hebben D&W iets geweldigs bedacht. Het is heel leuk en vooral goed voor onze conditie dat we zo fanatiek en intensief aan het hardlopen zijn, maar eigenlijk moeten we er nog iets meer mee doen. Hardlopen met een doel dus. Toen kwam het idee om een marathon of sponsorloop/wedstrijd te organiseren van 5 km om geldin te zamelen voor Sumve Hospital. Waar, wanneer, hoe, met wie ed moeten we nog even verder uitwerken. Maar misschien kunnen we het voor elkaar krijgen om een aantal straten in Angerlo af te zetten en daar ons beste beentje voor te zetten! Ik vind het een tof plan! Moest er eerlijk gezegd wel een nachtje over slapen. 5 km rennen is toch helemaal niks voor mij! Met steun van jullie moet het lukken. Dus, trek allemaal jullie sportschoenen aan en ga vast oefenen. Danrennen we samen voor een beter Afrika!

Ik heb nog veel meer te lullen, dus zalsnel nog een verhaaltje erop zetten, wil jullieop dit momentniet overbelasten met te veel informatie!

Bedankt voor alle reacties! Foto's erop zetten wil nog steeds niet lukken. Volgend weekend zitten we in het chique Tilapia hotel en zal ik nog eens een poging wagen.

Xus Marlussi