Jambo!

En jawel, we hebben een dongel! Die het nog doet ook! Met heeeeeeeeeel veel geduld kan ik mijn mailtjes checken, beantwoorden en zelfs een verhaal plaatsen op deze site. Foto's uploaden gaat helaas niet lukken. En dat is echt enorm jammer, want ik ben deze week begonnen op de kraamafdeling, Matirnity Ward (labour ward)genoemd. Ik zie elke dag snoezige baby's en heb mn camera al er helemaal mee volgeschoten.

Mijn verhalen worden veeeeel te lang want heb ook zoveel om te vertellen. Ik laat vorige week achterwege en begin meteen met mijn ervaringenoponze nieuwe werkplek.

* 21 maart 2011
Eerste dag op Maternity. Verzamelen in het zusterhok, daaropvolgend het ochtendgebed en dan door naar de afdeling. De eerste dingen die gedaan moeten worden zijn de overdracht en het delen en aftekenen van de medicatie. De afdeling is groter dan de Female Ward. Er is nog een aangrenzend gebouw waar de ICU zit en de Labour ward. Dit een een kleiner gebouw waar ook minder patienten liggen. Op deze afdeling liggen de patienten met een complicatie tijdens of na de zwangerschap en moeten dus extra in de gaten worden gehouden. De bedden zijn onwijs smerig en vaak ook kapot. De kussens/matrassen waar de zwangere vrouwen op liggen ruiken onaangenaam en zijn kapot en versleten aan alle kanten. Hup een Kanga erop
en ze zijn klaar voor de bevalling. Vrouwen nemen hun eigen doeken mee om in en op de bevallen. Dat is vaak ook het enige wat ze dan bij zich hebben. Geen schone kleren, toiletspullen, noem maar op. Er is zelfs geen familielid bij wanneer een vrouw op het punt staat een kind te baren. Ze zijn allemaal stil en zuchten of puffen niet eens. Wanneer ze onverhoopt toch een geluid produceren krijgen ze een tik op hun hoofd. Vrouwen zijn echt wel van het sterke geslacht. Mannen zijn hier watjes! Wanneer wij vertellen dat we in Nederland gewoon 8 uur of langer op een dag moeten werken en dan nog moeten koken, schoonmaken etc. geloven ze er geen snars van. En al helemaal niet als we dan zeggen dat er zelfs mannen zijn die koken en het huishouden doen. Haha! Onmogelijk in hun ogen.
De verpleegkundigen op deze afdeling weten wel van aanpakken. Moet er iets gebeuren, ze staan op en doen het! Wat goed om te zien! Onderzoeken worden gedaan en uitslagen netjes gerapporteerd. Dat is een hele verandering vegeleken met Female Ward. De eerste dagen zullen we het merendeel meekijken en vooral als bijen achter de kont met honing aan lopen. Maar ik hoop dat we het snel oppikken en zelfstandig rond kunnen gaan.Ook op deze afdeling is steriel werken niet hun sterkste punt. Het is niet dat ze niet weten hoe ze steriel of aspetisch te werk moeten gaan, maar vaak zijn de benodigheden en het gereedschap gewoonweg niet aanwezig om daaraan te voldoen. Infuusnaalden worden zo 4 keer achter elkaar gebruikt. Welliswaar bij dezelfde patient gelukkig, maar in Holland is dat allang uit den boze.
Vandaag een meisje van net 18 jaar op de afdeling. Haar eerste zwangerschap. Doodsbenauwd en angstig ligt ze dan op een vies oud verroest bedje te rillen en te wachten. Niemand praat met haar of zorgt dat ze het warm krijgt. Haar moeder kwam af en toe een kijkje nemen maar was dan ook gauw weer verdwenen. Ook lag er een vrouw met waarschijnlijk een tweeling in haar buik. Ik heb in ieder gevaléén hartje horen kloppen. Ze plaatsen dan een soort houten trechter op de buik waar je je oor tegenaan kan plaatsen en wanneer je op de juiste plek zit, het hartje hoort kloppen. Het ziet er heel middeleeuws uit, maarWAUW dat was echt mooi om te horen. En ook om die enorme buik te voelen waar al die voetjes en armpjes in rond drijven. Heb vandaag meerdere babyhartjes horen kloppen. En een heleboel baby's bij hun moeder gezien. De afdeling bestaan uit room A tot en met room F. Oftewel de hele afdeling, zo'n 36 vrouwen met bijna allemaal zo'n schattige kleinekrullebol in hun bed. Wat hebben sommige baby's al een volle bos met kroes haar!

* 22 maart 2011
De eerste bevalling gezien! Om 8 uur vanmorgen kwamen we op de afdeling voor de overdracht. De labour ward lag helemal vol. Er waren gisteravond, vannacht en
vonmorgen in totaal 4 baby's geboren. Waaronder de vrouw met de tweeling van gisteren (pas 34 weken zwanger)Ontzettend schattig! We zijn een rondje over de afdeling gelopen, maar direct weer terug gegaan naar labour ward. We wisten dat er nog 1 vrouw lag die op het punt stond een baby te krijgen. En dat wilden we natuurlijk niet missen. De vrouw had al volledige ontsluiting en de vliezen waren al gebroken. Nu was het wachten op de rest. En dat ging snel. Binnen ander half uur was de baby er. Tijdens de bevalling stond ik aan het voeteneinde van het bed en had volledig beeld. Zat er met mn neus bovenop. Ik kreeg een schort aan en moest mn handschoenen aantrekken. Ze wilden dat ik ging assisteren. Ohjee! Hoe moet dat?! Gelukkig was Willem erbij en heeft samen met Toppy de bevalling begeleid. Ik heb alles goed kunnen observeren. Wat een ervaring! De vrouw was helemaal alleen en kreeg bevelen van de nurse. De vrouw zuchtte enkele keren, maar dat werd niet gewaardeerd. Ze moest niet zo zeuren, maar persen. Ik zal verder niet in details treden van wat ik heb gezien, gehoord of geroken. Maar ik kan wel zeggen dat bloed, vruchtwater en ontlasting geen lekkere geur verspreid. Maar goed, dat hoort er allemaal bij en ik vond het allang mooi om te zien dat het kindje zonder complicaties ter wereld is gekomen. Het is een kerngezond jongetje. Met een blanke huid. Mooi om te zien hoe baby's later bijkleuren. Het meest merkwaardige wat ik heb gezien vandaag was, dat toen de baby er eindelijk was, het op de buik van de moeder werd gelegd, maar de moeder er helemaal niet naar omkeek. Ze lag met haar armen achter haar hoofd gevouwen en keek schuin naar achteren, zo ver mogelijk weg-kijkend van het kind. De vrouw heeft nu 5 kinderen en het leek wel alsof deze bevalling pure noodzaak voor haar was, waar ze ook absoluut geen plezier of vreugde aan beleefde. In Nederland is het kind (meestal) ontzettend gewenst en ben je enorm blij als hij/zij er eindelijk is. Hier heb ik dat nog niet terug gezien. Vrouwen lijken haast wel depressief. De baby's liggen bij kun moeder in bed maar er
wordt niet naar gekeken, laat staan geknuffeld, voor gezongen of gekust. Dat is wel een heel erg groot verschil met Nederland. Karin en ik waren vandaag zo vaak mogelijk bij de kleine schatjes. Ik wilde ze de hele tijd oppakken en knuffelen. De meeste tijd heb ik me in kunnen houden, want we worden raar aangekeken als we die baby's zo vertroetelen. Nu ik zelf een bevalling van dichtbij heb ervaren kan ik zeggen dat het me totaal niet heeft afgeschrikt. Dus, mam, verwacht maar een stuk of kleinkinderen van mij!
Opmerkelijk: - Vrouwen hebben een grote emmer naast hun bed staan waar ze hun behoefte in kunnen doen. Geen scherm eromheen, gewoon door de knieen en goed mikken. Diezelfde emmer wordt ook gebruikt als afval emmer. Dus alle gebruikte handschoenen, watjes, verpakkingsmaterialen en zelfs de placenta worden daar in gedeponeerd. Later op de dag wordt de emmer erbij gepakt en de inhoud gesorteerd. Afval gaat dan in een andere emmer (die staat buiten) en de urine en ontlasting word ergens anders weggegooid. Waar de placenta heen gaat ben ik nog niet achter. De emmer kan in ieder geval niet te lang buiten staan, want dan kan het zijn dat de honden de inhoud (lees: placenta) opeten. Karin keek mij aan en zei meteen: 'Denk maar niet dat ik die emmers eind van de dag ga uimesten!' Groot gelijk. Het is ook te vies voor woorden. En onvoortelbaar inefficient. Thomas, jij PP-er zal wel trots zijn op deze vrouwen!

* 23 maart 2011
We komen de afdeling op en er staan een vrouw op het punt te bevallen. Wij snel de handschoenen aan en kijken. Twee zuchten een een puf en de baby was er. Een meisje! Vanmiddag zijn we langer gebleven om nog een bevalling mee te maken, maar helaas het duurde wat langer dan gepland. Er lagen twee vrouwen, een vrouw is 20 jaar en de andere 17. Zo jong nog. Beide moeten bevallen van hun 1e kind en duurt vaak wat langer. We zijn twee uur langer gebleven maar het vorderde niet al te snel duszijn we maar gegaan.Vandaag ook een paar keer bij de prematuurtjes binnen gelopen. Ik verwonder me telkens weer als ik zie dat ze nog in leven zijn.

Vanavond ga ik met Danique en Willem hardlopen. Ja teamgenootjes van D1, bereid je maar voor op een strak afgetrainde Marloes over 7 weken! 2-3 keer per week werken wij ons een uur lang in het zweet. En ik haaat hardlopen! Vooral in deze hitte, maar ik doe het toch, wat een doorzettingsvermogen haha.

Spiet mien donders, het is toch een aardig verhaal geworden. Hopelijk lezen jullie het met evenveel plezier als dat ik het heb meegemaakt.

Tot snel!

Xus Marloes