Karibu! (welkom)

Eindelijk weer op internet! We werden lekker gemaakt dat er intenet in Sumve (sumcot) zou zijn, maar helaas, er waren problemen met de financien oid. Shit dus! We zullen nu elke weekendnaar Mwanzamoetenom te kunnen internetten. (het gaat btw enorm traaaaaaaaaaaaaaag. Pff vermoeiend.) Maar dat is niet eens zo erg want we zittenop dit moment heerlijk relax in hetTilapia hotel met prachtig uitzicht op Victoria Lake. Wat een luxe na twee weken werken, alleenmaar thee drinken, rijst eten en zitten op houten krakkemikkige stoeltjes.

Bedankt voor alle reacties! Fijn om te lezen dat iedereen zo meeleefd. Met mij gaat het super!Maar het is nog steeds enorm wennen. We zijn hier nu twee weken, waarvan 1 werkende weekin het ziekenhuis. En ondanks de verschikkelijke momenten die we ook al hebben meegemaaktvliegt de tijd toch wel voorbij.
De co-asistenten zijn vorige week geariveerd. Willem en Danique. Heel erg fijn om nog wat Mzungu's (blanken) in de buurt te hebben. En vooral dat er een kerel bij is geeft een veilig gevoel.We worden heel anders benaderd als er een blanke man bij is. En nee, hij is niet vrijgezel Martine! Ik zeg tegen iedereen dat ik getrouwd ben want anders kom je niet van ze af! De dokter van de afdeling heeft zichzelf al benoemd totmijn 'husband'. Nu is hij bezig, zoals hij dat zelf omschrijft, mij verliefd om hem te laten worden. Haha ik lach me rot. De beste man in 62!

Ik kan niet alles vertellen dus zal hieronder kort alle hoogtepunten beschrijven.

1 maart:
Onze Kasim scheurde als een malle over de weg en was ook niet van plan om vaart te minderen, zelf niet voor de kleine kinderen of de mensen die bepakt en bezakt met een hele lading op een fiets met lekke banden over de rot weg probeert te manouvreren. Nee, iedereen wijkt voor de auto. En als ze dat niet doen, dan drukt Kasim op zijn toeter en toetert zo hard dat ze van schrik wel de berm in vallen of duiken. Wij zouden zeggen: 'Wat een ASO'. Zijhebben ontzag voor de mensen die in een auto rijden en maken soms zelf een buiging wanneer we passeren. Uiteindelijk, na 1,5 uur komen we aan bij Sumve Hospital. Wat groot! Heel het dorpje Sumve is groter dan gedacht. Overal staan hutjes met rieten daken en lopen er geiten over de straat. De koeien zijn mager, ik vraag me af of ze uberhaupt wel melk geven. Mensen zijn schuchter en durven ons niet aan te kijken. Sommige vinden het juist bere interessant en komen met veel enthousisme op ons afgelopen om ons welkom te heten. Het handschudden gaat hier ook anders. Eerst geef je een hand (rechts) en pak je elkaars duim en dan schud je weer de hand. Heel bijzonder. De eerste dag hebben we een heleboel mensen ontmoet. Inwoners van Sumve, maar ook een hele hoop mensen uit het ziekenhuis. Sister Rita heeft ons rondgeleid.Wat een leuke tante is dat. Zuster Rita is een verpleegster-non en weet van aanpakken. Sumve hospital heeft meerdere afdelingen op een groot oppervlakte. Patienten lopen buiten rond of liggen op een verroest bedje en versleten matras. Ik heb medelijden met ze. De kinderen zijn bang voor ons en duiken weg. Ook oudere patienten komen liever niet bij ons in de buurt. De gebouwen zijn oud en vies. Alles is open en er hangen verdacht weinig muggennetten. Bedden staan naast elkaar en ze kennen geen tot weinig privacy. Er werd een
lumbaalpunctie punctie gedaan bij een doodzieke patient. De patient ernaast, ook zo ziek als een hond werd met een paar onvriendelijke woorden naar buiten gebonjourd. Zonder ondersteuning of hulp van wie dan ook. We waren nog geen dag op plek van bestemming en we mochten al aan het werk. Wij waren enorm enthousiast en namen de uitnodiging om bij de OK te kijken van harte aan. Ook ontmoette we onze huishoudster, mama Lucia. Ze spreekt heel gebrekkig Engels. Het is lastig communiceren met haar. Wij denken dat ze er ook soms
misbruik van maakt. Ze doet alsof ze ons niet snapt, maar ondertussen kookt ze veel te veel voor ons tweeën zodat ze haar kinderen thuis het overgebleven voedsel kan geven. Heel slim. Nu laten wij haar de booschappen opschrijven die ze gehaald heeft en hoeveel de kosten zijn, zodat wij kunnen zien waar het geld blijft. De eerste nacht was wel oke.Ik was zo vermoeid dat ik wel aardig geslapen heb. Er zijn een boel geluiden te horen in de avond. Zingende mensen, krijsende mensen, vogels die zingen, krekels, de wind, voetstappen om het huis. Toch wel eng. Ons huis is beveiligd met tralies en sloten. Dus ze kunnen er niet gemakkelijk in. Mijn hoofd zat helemaal vol de eerste dag. Alleen de reis was al een belevenis op zich, maar dan de indrukken van Sumve, de inwoners en het ziekenhuis. Pfff vermoeiend maar wel geweldig om mee te maken. Ik laat het allemaal over me heen komen en ben blij dat ik hier eindelijk ben.

2 maart:
Na het ontbijt snel naar het ziekenhuis voor onze eerste echte operatie. Spannend! Wat moeten we ons erbij voorstellen? De patron (soort hoofd van de afdeling)liet ons een lumbaalpunctie zien (6 keer mis prikken) Ik werd er misselijk van. Ik vond het zo ontzetend zielig voor de zieke
patient. Er werd niet verteld wat er ging gebeuren of wat ze moest doen. Haar hoofd werd naar beneden geduwt en de naald zo in haar rug gestoken. Bah, kippenvel kreeg ik ervan.Wat zijn ze hier hardhandig. Ze prikken zo een keer of 6 en draaien de naald (10cm lang) alle kanten op. En de patient geeft geen kik! Na veel pijn en moeite werd er wat liquor afgetapt. Dit werd gecontroleerd op Meningitis. De uitslag was negatief. Later kwamen we aan bij de operating theatre, daar troffen we de dokter van gisteren. Hij vond het leuk dat we er waren en we mochten meteen onze schoenen uitdoen en van die witte operatie klompen (4 maten tegroot, boeit niet!) aandoen. Toen werden we rondgeleid. Er is een Eye operating room (minor) en een Major operating room. Handen werden geschud met wel 10 verschillende mensen.. verpleegkundigen, student verpleegkundigen, dokters en een anesthesist. Erg vriendelijk allemaal. Toen werden we in een prachtig groen/grijze jurkje gehezen. De operatieoutfit. Niet echt steriel, zo uit een stoffige kast. Daarbij krgen we een groen mond kapje en hoofddoekje van katoen. Er stonden 4 operaties gepland. De tweede operatie was een prostaatectomie. De patient komt binnen, word op de operatietafel gekieperd en er wordt niet echt vriendelijk gezegd wat hij moet doen. De man moest gaan zitten en voorover bukken, zijn rug werd ontsmet en steriel gemaakt voor een lumbale verdoving. Weer werd er een keer of 6 geprikt voordat de anesthesist op de juiste plek in de ruggengraat zat. De man vloog bij elke punctie rechtop maar werd net zo hardhandig weer voorover geduwt. Tenenkrommend. Ik had het zo met die man te doen.. Dan de operatie zelf. Dat ging ook niet heel soepeltjes. De prostaatwordt handmatig stukje voor stukje afgepeld, en niet heel zachtig, maar met grote halen en hard gedruk. Door en gat in de blaas te maken kunnen ze met de hand bij de urethra waar de prostaat ligt. De volgende patient had een sepsis doordat de blaaswand na een prostaatectomie niet goed is dicht gehecht. De patient was meer dood dan levend en Karin en ik zaten in spanning te kijken hoe het af zou lopen. De artsen waren bijzonder kalm en zagen het niet echt als kritieke toestand. Dat de bloeddruk gevaarlijk laag was, hadden ze niet eens in de gaten. Het buikvlies was aan aan het irriteren en de blindedarm werd uit voorzorg verwijdert, daarbij werd al het geinfecteerde prut uit de buikwand gespoeld en de blaaswand netjes aan elkaar gehecht. Klaar operatie! Meine gute.. De darmen van de patient hingen uit het lichaam, helemaal rood en geirriteerd, ramen stonden open, vliegen kwamen binnen, en de artsen waren een lolletje aan het maken. Ik vond het bizar. De patient heeft het nog overleefd ook, gelukkig. Privacy... kennen ze niet. Net als empathie. Hopelijk brengen wij ze dat nog eenbeetje bij. De artsen willen het beste voor hun patienten, ze brengen het alleen niet heel subtiel. En de patienten luisteren wel. Zij weten dat de arts gelijk heeft en doen alles wat hen op wordt gedragen. De patienten zijn zo bang voor wat er komen gaat, hierin worden ze totaal niet begeleid. Grooot verschil met Nederland.Steriel, dat kan je de operatiekamers in Sumve ook niet noemen, al vinden ze zelf van wel. De steriele instrumenten worden in het kantoor/de kantine op de grond gezet en in de bak gedaan. Ook de gaasjes die worden gebruikt tijdens de operatie zijn steriel gemaakt. Dit gebeurt door ze in een metalen bak te doen die word verwarmt tot een bepaald aantal graden. De gaasjes zijn vantevoren gemaakt door de nurses en artsen in de kantine. Ze worden daar geknipt en gevouwen. Voor elke operatie gebeurt dit, elke dag. De operatiekamers zijn oud en verroest. Overal afgebladderd verf aan de muur en (oude bloed)vlekken op de grond.Roest en vuil aan elke poot en op elk werkblad. Foto's komen nog!

3 maart:
We gaan een dag naar Mwanza. Op zoek naar de busjes die ons er heen kunnen brengen voor 2000TSH (ong. 1,3 euro). De weg naar Mwanza is ongeveer 55 km. Waarvan de helft over een hobbelig zandweggetje. Ik zag er al tegenop om tussen alle zwetende en stinkende mensen in een veel te vol gepropte bus 1,5uur naar Mwanza te rijden. Gelukkig en geheel toevallig kwamen we onze held Kasim tegen. Hij ging ook naar Mwanza! YES we konden met hem meerijden is zijn toch ietsje meer conmfortabele busje. Maar eerst moesten we nog wat mensen ophalen die ook naar Mwanza gingen. Via een miljoen omwegen en tig keer stoppen en wachten was iedereen in de auto. De dokter die ons uitnodigde om de operaties bij te wonen, en nog vijf andere medewerkers van het ziekenhuis. Toch nog tjokvol in het busje. Maar
ik vond het allang prima, ik kon zitten. Twee voorin, 3 midden in en drie achterin. Helaas zatern er mensen in de bus die zo enorm stonken dat Karin en er haast onpasselijke van werden. Karin zat naast een zuster die waarschijnlijk nog nooit haar mooie zwarte met wit gespikkelde jurk had gewassen. Wij hoopten maar dat ze niet te veel bewegingen zou maken waardoor de stank zijn uitweg vond in onze neus. Heel veel mensen stinken hier, of ruiken in ieder geval heel apart. Of ze nooit hun kleren wassen, of die geur in de porien zit. Ik weet het niet, het is in ieder geval soms niet te harden. Na een paar uur rondlopen in Mwanza centrum;Pff het was warm, we hadden dorst en we werden chagrijnig. Maar mijn laptop, fototoestel en telefoon waren bijna leeg en ik kon niet zomaar de stekker in het contact van het huisje steken anders zou er misschien een te hoge voltage komen en waren mij apparaten kapot, dat wil ik niet riskeren. Dus toch nog op zoek naar een wereldstekker.Na wat gezeur van mijn kant toch maar Mwanza weer ingelopen, op weg naar de andere kant van stad. Wie komen we onderweg tegen?! Jawel, onze reddende engel Kasim. En zuser Rita! Wat was ik opgelucht, zij spreken tenminste een goed woordje engels.. dat scheelt een hele hoop. Kasim wees onsde weg naar de juiste winkel en hielp ons met de prijs. We konden ook nog wel hun mee terug rijden naar Sumve. Haleluja! Onderweg nog wortels en een watermeloengekocht voor totaal 3500TSH (ong. 2,3euro). De terugweg mochten we in de achterbak zitten. Zat best lekker na een hele dag in de hitte lopen. Onderweg stopten we bij een busstation met marktjes eromheen. Ik ging even op zoek naar een Vodakaart om mijn mobiel op te waarderen. Wist ik veel wat ik moest hebben, hoe ik dat moest zeggen in het Kiswahili en hoeveel dat ging kosten.. Ik stond volgens mij best voor lul en mensen vonden het maar al te grappig. Ik kon er zelf ook wel om lachen, maar had mijn Vodakaartje nog steeds niet. Zuster Rita schoot te hulp. Ze gingen op pad, en met een paar ferme passen en zelfverzekerde bevelingen had ik binnen no-time mijn kaartje in mijn bezit. Haha, hulde aan de non.

4 maart:
Met Lucia naar de markt in Sumve. We voelden ons daar niet op ons gemak. We werden als indringers gezien. We mochten geen foto's maken van de waterput, die ook nog eens door Nederland, onze school, was gefinancierd! Prijzen werden hoger dan normaal met ons in de buurt. Volgende keer gaat ze maar weer mooi alleen. De terugweg naar ons huis kwamenwe een meneer tegen waar we netjes goedendag tegen zeiden. Hij praatte Engels terug! Das leuk, wij gingen een praatje maken. Hij bleek een leraar te zijn op de basisschool van Sumve en nodigde ons uit in zijn huis. Klein maar fijn huis. Met slingers van piepschuim verpakkingspmateriaal en een tafelkleed met paarse konijnen en eieren erop van Pasen. Toch best gezellig.Bezoekje gebracht aan de secundairy school (middelbaar onderwijs) voor meisjes. Het stond niet in onze planning om er heen te gaan. Maar er stonden zo'n 20 kinderen voor een dicht hek naar ons te zwaaien en te roepen. Wij werden nieuwsgierig. Op mijn aandringen zijn we er toch maarheen gelopen. Wat goed dat we dat hebben gedaan! Het was overweldigend om daar rond te lopen. Kinderen wilden onze namen weten, onze haren voelen, en onze witte huid aanraken. Wat een beleving! We werden verwelkomd door de bewaker van het terrein. Hij sprak gebrekkig Engels. Een meisje moest hard lachen om zijn versprekingen. KABATS hij sloeg met zn knokkel tegen haar borst, later nog eens tegen haar hoofd. Dat ging echt heel hard. Ik denk dat de man zich beledigd voelde.. Eenmaal binnen werden we hartelijk ontvangen door de directeur van de school. Die we blijkbaar al eerder ontmoet hadden de eerste kennismakingsdag in het ziekenhuis. Karin en in herkende hem allebei niet. Alle mensen lijken hier ook ontzettend op elkaar! Het is heel bijzonder als blanken het schoolterrein betreden. We werden toegeproken en ontvangen alsof we lid waren van een koningklijke familie! Ook was het blijkbaar heel bijzonder om in het hokje van de directeur te komen want een leraar van de school kwam heel eerbiedig binnen en moest in eerste instantie blijven staan. De leraar heeft ons rondgeleid over het terrein. Het was er groot! De school heeft plek voor 600 meisjes. Ze wonen 6 maanden op het schoolterrein en gaan dan voor 6 weken naar huis. Op school slapen ze opgekropt met ong. 40 meiden in een gebouw, in stapelbedden. De school heeft verschillende lokalen zoals de library, labratory, en ong. 10 gewone leslokalen met krijtborden. De borden stonden volgeschreven met woorden en lastige rekensommen. Een meisje probeerde mij wiskunde uit te leggen.. Ik begreep er niets van! Later bleek dat dat meisje in de 'slimste' klas zat. Ze wil later dokter worden. Ik hoop dat ze de kans krijgt om door de leren. In dit land gaat dat niet zo gemakkelijk als bij ons. School is duur en vaak onbetaalbaar voor gezinnen. Kinderen gaan naar schooltot de leeftijd van 12 jaar. Het merendeel gaat na de basisschool thuis aan het werk om geld te verdienen voor hun familie. (vandaar al die kindjes aan de kant van de weg) De meisjes op de secundairy school koken, wassen, maken schoon en studeren elke dag. Daar de gewoonste zaak van de wereld, ik zou er niet aan moeten denken om met 599 andere meiden op één terrein te verblijven een half jaar lang! In grote ketels wordt het eten bereidt, nouja eten, het is meer een rijstdrapje (ik heb er foto's van). Er is daar geen elektriciteit of stromend water. Er zijn grote reservoirs met regenwater en diepe waterputten. Het is elke dag hard werken in de hitte om iets te eten of een beker drinken te maken. De wc's zijn laatst vernieuwd. Van een klein stinkend hokje met gat in de vloer naar een iets groter stinkendhokje met ietsje groter gat in de vloer. Wij zouden er doodongelukkig zijn.Het zijn allemaal ontzettend aardige en lieve mensen. We gaan snel nog een kijkje nemen, maar dan voorbereid met presentjes om uit te delen.

5 maart:
Francis (technicus van het ziekenhuis) op bezoek geweest. Vertelde over het gezang en geschreeuw dat we elke avond horen. Blijkt een kerk achter ons huis te zijn opgericht waar ze heel actief en intensief hun god eren. Hij vond het maar niets aan zijn uitdrukking te zien. Francis is RK. Verder vandaag rustig gelezen, aanklooien. Wassen. De eerste regenbui!! Wat ruikt dat lekker, de temperatuur daalde sterk. Heb een lange broek en lange mouwen aangedaan. Lekker. Rondje lopen op zoek naar waar nog meer lawaai vandaan komt. Blijkt een groot veld achter ons huisje daar spelen ze volleybal, de mannen. Foto's van kinderen gemaakt. Te LIEFF. Onze bewaker ontmoet. Ernest. Geeft een veilig gevoel dat er daadwerkelijk iemand rondloopt om alles te checken.Vandaag een dode geit op de kop aan een boom zien hangen. Van een afstandje gezien hoe ze het lieve diertje doormidden sneden..

6 maart:
07:00uur opstaan. 08:00uur begint de kerk dienst. Op eigen initiatief een kijkje gaan nemen. Een dokter van de operatiekamer had ons uitgenodigt en zou ons ophalen die ochtend. Hij kwam niet, wij zijn toen alleen gegaan. Onderweg kwamen we de basisschoolleraar tegen die ons een plekje aanwees in de kerk. De kerkdienst was in eenwoord prachtig! De kerk was helemaal vol, ongeveer 500 mensen waren er binnen. Er zaten kinderen van de meisjes school, oudere mensen, jonge mensen, baby's. De mannen en vrouwen zaten gescheiden. Baby hingen op de rug en waren dood stil, bijzonder om te zien. Ook de kleine kinderen bleven stil op hun plek zitten en zaten met grote ogen te kijken en te luisteren naar het gezang. Ze waren allemaal in hun mooiste kleren uitgedost. Schoenen waren gepoets en allemaal een jurk aan. Wat voor hun goede zondagse kleren zijn, gooien wij thuis weg. Er liep een vrouw met zwart gelakte sandalen, de ene sandaal was haar te groot en de ander veelste klein, maar het waren waarschijnlijk haar mooiste, of misschien wel haar enige paar schoenen. Er liep een klein jochie door de kerk met een veel te grote broek die hij dan telkens met twee handen omhoog moest hijsen. Vrouwen dragen jurken met drukke gekleurde prints met daarover en totaal niet bijpassende kleuren omslag- en hoofddoeken. Of ze hadden een jurk van glimmend materiaal met strikjes en plooien aan alle kanten. Toen iedereen binnen was kwam er een stoet van kinderen in uniform binnen. Twee jongens vooraan hielden een groot kruis vast.
Meisjes in een lijn erachteraan. Allemaal liepen ze op de maat en zongen ze in canon een lied. Ik heb nog nooit zoiets moois gehoord in de kerk. De klanken weergalmden door de ruimte. Karin zat snotterend en totaal ontroerd naast me.

7-11 maart 1e werkweek. (zie volgend verhaal). Te veel om nu te beschrijven!!

WIST JE DAT:

- Er hier een vogel rondvliegt die niet zingt of tjierlpt, maar M'kundu roept!
- We hier geen koelkast hebben en dus alles in poedervorm of vers in huis hebben.
- Er 's nachts mensen rond ons huis lopen en aan de deuren rammelen.
- De kinderen hier alleen kleren dragen met scheuren en gaten erin.
- Wij dagenlijks huwelijksaanzoeken krijgen.
- Wij douchen met een teiltje regenwater.
- Ik immens grote kakkerlakken op mijn slaapkamer en badkamer heb zitten.
- Er ook joekels van bijen achter het huis vliegen (Annebeth ik geloof je nu!)
- Ik overal kleine lieve briefjes tussen mn spullen vind. (Thnx sis!)
- Alle bedden naast dat ze vuil en verroest zijn, er ook geen werkende rem op zit en de hoog/laagfunctie al jaren geleden is vergaan.
- Het hier regenseisoen is en het 's nachts met bakken uit de hemel komt vallen.
- Mijn naam 'Malussi', speeksel betekent in het Ugandees?! Lekker is dat.
- Ik na één dag al kats verbrand ben.
- Wij al dagen rijst met wortel eten.
- Ik graag nu al thuis kom om al mn verhalen te vertellen.
- Jullie dan nog maar 8 weken hoeven te wachten.