Hallo allemaal!

Ik zag dathet thuisfrontde foto's er heeft opgezet.Ik krijg veel leuke reacties, dankjulliewel!

De laatste weken gingen snel. Hieronder een kleinesamenvatting van de hoogte en diepte punten:

* 28 maart 2011
- Kwam een meisje binnen met weeen en 8 cm ontsluiting. Het hartje van de baby was niet te horen. Dan maar een echo maken misschien zien we het hartje wel. Het echo apparaat stamt zon beetje uit de middeleeuwen en is daarom lastig om het beeld te beoordelen. Er was geen hartje te zien. Zou het kindje dood zijn? Het is nooit met zekerheid te zeggen en misschien hebben we de beelden niet goed geiterpreteerd. Het enige wat we kunnen doen is afwachten. Ondertussen komt er nog een opname binnen. Een meisje van 20jaar, dit is haar 4e zwangerschap, ze heeft twee kinderen en 1 miskraam gehad met 8 maanden. We doen het
standaard onderzoek en komen tot de conclusie dat we ook bij haar het hartje van de baby niet kunnen horen. Ze heeft inmiddels 5 cm ontsluiting. Twee vrouwen op 1 dag waarbij we bij beide het hartje van het kind niet kunnen horen, hoe groot is die kans? We doen ook bij haar een echogram en kunnen wederom het hartje niet zien of horen. Weer is het enige wat we kunnen doen afwachten. Gatver is haat afwachten. Kunnen we de baby niet redden? De bevalling opwekken? Of in ieder geval íets doen?! Ik hoor dat dat geen goed idee is, we moeten het zijn natuurlijk beloop laten gaan. Het kan nog uren duren en besluiten om maar even snel iets te drinken. Wanneer we terug komen is de eerste vrouw al bevallen. De baby is overleden.. Er word bloed afgenomen om te kijken of de vrouw syfilis heeft. Misschien heeft het kind daardoor iets opgelopen. Het kindje ligt opgerold in een doek, opgebaard in de spoelkeuken. Naar de moeder wordt verder de hele dag niet gekeken. Op de gang staat een man, de vader? De moeder wordt overgeplaatst naar de andere afdeling en het kindje wordt meegenomen. Ik weet niet wat ze ermee gaan doen. Begraven, cremeren, in eigen tuin of kerkhof. Ik weet het niet en kreeg ook geen verduidelijking van de zusters. Niet veel later horen we een hoop gekreun bij het andere bed. Snel gaan we erheen. De andere vrouw heeft volledige ontsluiting en het hoofdje is al bijna te zien. Ik trek snel een paar handschoenen aan en ga als een malle op zoek naar de delivery-set. Wanneer ik weer bij het bed ben is het hoofdje er al uit. De navelstreng zit 4(!!) keer rond het nekje gedraaid en nog strak ook. Willem moet kracht zetten om de streng eraf te krijgen. Wanneer het kindje op de buik van de moeder ligt moet ik even slikken. Het kindje schreeuwt niet, ademt niet, beweegt niet en is blauw, haast wit van kleur. Tranen branden in mijn ogen. Vantevoren is ons meerdere keren gezegd dat we zeker confronteerd zou worden met kinder/baby-sterfte. Maar nu ik het in echt beleef, komt het hard aan. Hier kan niemand zich op voor bereiden. Dit is het meest heftige wat ik in al die weken heb meegemaakt. Willem. Het kindje is dus waarschijnlijk gestikt door zijn eigen navelstreng. Je ziet wel vaker dat de navelstreng 1 of 2 keer rond de nek is geslagen, maar 4 keer is best wel verwonderlijk. Ook dit kindje word gewikkeld in een doek in de spoelkeuken gelegd. De vrouw krijgt het kindje nog heel even te zien. Dit is de allereerste keer dat ik enige emotie zie bij een moeder. Er loopt een traan over haar wang en gaat opgerold op haar zij liggen. Ik heb nog geen
enkele keer echte vreugde gezien bij een moeder na de geboorte van een kind, nu ik deze moeder verdriet zie hebben vind ik het extra erg voor haar. Ik wil van alles tegen dr zeggen en begin in het Nederlands tegen dr te praten ze begrijpt er geen snars van. Ik leg een hand op haar knie en hoop dat ze begrijpt dat ik willaten zien ik met haar meeleef. Meer kan ik niet doen. Wat een klote dag.

* 29 maart 2011
We zijn uitgenodigt om bij Suzy te komen, 16.00uur zijn we welkom. We nemen op hun verzoek soda's mee. Suzy woont samen met Upendo en Jane. Jane kennen we van de female ward en Upendo werkt net als Suzy op Matarnity ward. Anderhalf jaar geleden zijn ze hier heen verhuisd vanuit een plaats 6uur rijden hier vandaan. Ze kregen een baan voor 2jaar aangeboden in Sumve en wonen nu met zn 3en samen in een accomodatie van het ziekenhuis. Een kaal huis met 4 ruimtes. 1 keuken, zonder meubels en 3 slaapkamers. We komen binnen en Suzy leid ons rond. Er zijn geen tafels of stoelen en gaan maar op haar bed zitten. De kamer is een en
al kitsch. Blauwe gordijnen met rode roezeltjes. Dezelfde stof komt overal in terug, het dekbed, de deurmat, het kleed op de tv, het kleedje op de kleine salontafel, alles is kitsch! Hier en daar staan ook roze nepbloemen die totaal niet matschen met het blauw en rood. Aan de muur hangt een grote fel gekleurde poster van Jezus. Verder heeft ze een enorme stereotoren en flatscreen tv. Dat is de eerste keer dat we een tv bij iemand binnen zien. Suzy liet ons alleen
op haar slaapkamer om eten te koken. We mochten haar niet helpen en werden bediend alsof we van de koninklijke familie waren. Ik voelde me ontzettend ongemakkelijk. Na hard aandringen mocht ik uiteindelijk een paar aardappelen schillen. Er werd chipsy gemaakt en hebben het op haar slaapkamer op het bed opgepeuzeld.Ze hadden eigenlijk een bonen-maisgerecht gemaakt maar ze waren bang dat we dat niet zouden lusten. Suzy komt met een kommetje en een waterkan uit de keuken, zo kunnen we onze handen wassen voor het eten.We kregen ook heel bijzonder drinken, Karin is er nog misselijk van. Het was een soort thee met een grote schepgember en cacaopoeder. Om niet onbeschoft te zijn hebben we het met heel veel moeite opgekregen. We kletsen nog gezellig wat, er wordt nog hartelijk gelachen
om onze verhalen en ervaringen hier in Sumve, de cultuur verschillen, wat wij leuk en grappig vinden, wat hun gebruiken zijn en de misverstanden die kunnenontstaan. Rond een uur of half 8 zijn we weer naar huis gegaan. Daar had Lucia voor ons gekookt, chipsy! We hebben de chipsy bewaard voor morgen zodat Lucia een dagje vrij kan nemen. Geloof dat ze dat heel fijn vond, ze bedankte wel 10 keer.

* 5 april 2011
- Kindje met keizersnee ter wereld gekomen. Aan elk handje een extra vingertje (pink) en aan elk voetje een extra teentje. Samen metBill heb ik de extra vingers en tenen afgebonden met een stukje hechtdraad. Niet te strak. maar wel stevig genoeg. Over een week zullen de extra vingers en tenen er vanzelf afvallen en zie je er later niets meer van. Heel vreemd om te zien!
- Prematuurtje eten gegeven. Koeienmelk. 20cc. Onmundig grote lepel en een inieminie mondje.
- Zelf bevalling gedaan! Samen met Sundi aanwijzigingen gaf. Een gezond meisje. Navelstreng zat om haar schouder, ging er gemakkelijk af. Moeder was prime gravida (1e zwangerschap-bevalling). Dus het ging niet zo snel. Wat een beleving! Dat wil ik nogwel veel vaker doen!

* 7 april 2011
We staan klaar om naar outreach te gaan. Spullen gepakt, camera in de aanslag, lunchpakketje onder de arm en we gaan op weg naar de verzamelplek. We komen
aanlopen en het ziet er overal verdacht leeg en stil uit. Het gebouw is dicht. Wat nu? Dan maar weer teurg naar huis. Het is vandaag een nationale feestdag. Er is een aantal jaar geleden een president uit Zanzibar vermoord en sinsdien is 7 april een nationale vrije dag. Dus ook geen outreach. We vinden het maar vreemd. Vorige week is er toch echt afgesproken om op donderdag 7 april op outreach te gaan! Typisch Afrikaas, we nemen dan ook maar een
vrije dag. Lekker in de zon liggen en aan school werken.
- We hebben een nieuwe buurvrouw. Er is een klein hokje aan ons huis gevestigdwaar 1 bed en 1 wastafel in past. De vrouw die we tegenkwamen op de nursesschool blijkt onze nieuwe buurvrouw te worden. Das gezellig! Er word een sleutel ergens vandaan getovert (wij hadden de juiste sleutel niet) en een paar uur later komen er 6 meisjes, we herkennen ze van de NTC (nursing training centre), de zusterschool, schoonmaken. Allemaal hebben ze de handen vol met volle emmers water, ragebollen, bezems, doeken en ander schoonmaakgerei. Ze hebben dus een aantal studenten hierheen gestuurd om het nieuwe onderkomen van hun lerares schoon te maken. Zo kan het natuurlijk ook! Een halve dag later vertrekt de hele stoet en kan de lerares in een schoon kamertje.
- Tegen 6uur hebben we Suzy, Jane, Upendo, Willem en Danique uitgenodigt om te komen eten. Dat wordt gezellig. De drie meiden komen al om half 6 binnen. We hebben buiten de tafel gedekt en een kanga van mij als tafelkleed gebruik. Wauw dat staat in een keer een stuk chiquer. Mama Lucia is al twee dagenbezig om zacht vlees te maken voor onze pasta saus. Bij Mama Helana vraagt ze het recept. Het is goed gelukt, de saus is heeeerlijk. Verder heeft ze nog een pan vol met kool en canhum bali (tomaat en ui) gemaakt. Tijdens het koken gaat er overal een grote schep suiker en pindakaas doorheen. Smaakt verwonderlijk genoeg erg lekker. Danique en Willem komen om 6 uur. Zelf maken we kruidenboter en snijden we zelfgebakken brood in dunne plakken. S, J, en U kennen kruidenboter niet en genieten zichtbaar en smeren onafgebroken grote klodders boter op hun brood. Dan is de spaghettie gaar en kunnen we eten. Alle pannengaan op een rijtje en we maken een lopend buffet. Het is een succes. Iedereen smult van het eten. Het is erg gezellig en er wordt luid gelachen wanneer
het onderwerp over jongens, trouwen en liefde gaat. Ze willen alles weten over ons Liefdesleven en vinden het reuze interessant om te horen hoe het ten huwelijk vragen in Nederland gaat. Zelf zijn ze wwat terughoudender als het gaat over jongens. Jane heeft een vriend 3 uur verderop wonen, ze bellen geregeld, Ook onder het eten belt hij. Willem wil deze man wel eens ontmoeten en krijgt hem aan de telefoon. Na wat over en weer gepraat hangen ze op. Jane is een beetje verbaasd en vraagt waarom Willem niet aan haar vriendje heeft gevraagd wanneer hij haar ten huwelijk gaat vragen. Op de vraag of ze dat niet ooit zelf eens
zou moeten vragen kijkt ze verwonderd en reageert met: I can't ask that! You must do it for me! Hier wordt er niet openlijk over het huwelijk gesproken met je vriendje of vriendinnetje. Ook openbaar elkaar een kus geven zit er niet in. Wanneer we die vraag stellen schieten de drie meiden in de lach en kijken verlegen weg. Ook zo'n onderwerp waar eigenlijk niet over gepraat word, maar eigenlijk reuze interessant gevonden wordt. Een paar uur, volle buiken, lege borden en pannen later gaan ze terug naar huis. Suzy heeft nachtdienst en wil nog even een dutje doen. Met Willem en Danique nog een paar uur nagetafeld en dan lekker het bed in gedoken en de afwas op het aanrecht laten staan, dat komt morgen wel. Lucia heeft vandaag gewerkt terwijl het een Tanzaniaanse vrije dag was, en hebben haar gezegd dat ze morgen en zaterdag niet hoeft te komen maar vrij heeft. Ze krijgt een big smile op haar gezicht en bedankt
ons uitbundig. Ze heeft het verdient na al die lekkere gerechten.

* 8 april 2011
Gatver alle afwas staat er nog! Alsof er een bom is ontploft. Vandaag gaan we op outreach en besluiten om de afwas te doen als we terug komen. Wederom pakken we al onze spullen, smeren we broodjes en gaan bepakt en bezakt op weg naar de verzamelplaats voor de outreach. Het is geen feestdag vandaag en de deuren van het gebouw zijn open. We gaan er helemaal vanuit dat we vandaag mee kunnen. Binnen aangekomen is het leeg.. Wat nu dan weer? We vragen een zuster of er vandaag outreach is. Ze kijkt verbaasd en zegt dat het gisteren is geweest. We snappen er niets meer van, we waren hier gisteren en het was dicht. Oh nee krijgen we nu als antwoord, het was woensdag.. of toch dinsdag, ze weet het niet meer. Ze neemt ons mee naar een lijst waar datums op staan. Outreach was op dinsdag 7 april?? Huh, bedoelen ze dinsdag 5 april, of donderdag 7 april? De vrouw weet het ook niet. Maar volgende weekwoensdag de 13e is de volgende outreach. We reserveren een plekje voor volgende week 13 april en hopen maar dat er dan weliemand is.
- Nu we toch vrij zijn gaan we langs het CTC (clinical training centre). Hier word oa voolichting gegeven aan mensen die aids/hiv hebben. We gaan achterin het lokaaltje zitten. Vooraan het lokaaltje staan een grote bruine tv. Op de rest van de banken zitten mensen met vieze kapotte kleren en smoezelige ingevallengezichten. Ze zien er arm uit en een enkeling is erg mager, een typisch beeld wat ik heb van mensen met hiv/aids. Ongevallen wangen, diepe, donkere ogen en een extreem mager gezicht zorgt ervoor dat we weer eens enorm geconfronteerd worden met ernstige problemen van Afrika. De les gaat over diarree en is inhet swahili. De vrouw die verteld is een leuke vrouw die een luchtige draai weet te geven aan het zware onderwerp door telkens grapjes te maken en de mensen te betrekken in haar verhaal. Interactieve uitleg. Wat een energie, leuk. Ze lijkt alle mensen te kennen en noemt ze bij voornaam. Sommige patienten komen 3 keer per week om een voorlichting bij te wonen. Telkens krijgen ze uitleg over een anderwerp, worden ze gewogen en krijgen ze hun medicatie. De medicijnen Hoeven ze niet zelf te betalen, dat doet de overheid. Er zitten ook kleine kinderen in het lokaal. Ze krijgen van mij een felgekleurde ballon en fleurige armbandjes, dat vinden ze wel mooi en er verschijnt voorzichtig een glimlachje op hun gezicht. Een kleine jongen van een jaar of 5 gaat tijdens het weegmoment ook naar voren. Slik, dat kan natuurlijk ook, kleine kinderen met hiv/aids. Tot nu toe heb ik alleen nog volwassenen gezien die lijden onder deze
verschikkelijke ziekte. Hoe zal de toekomst van dit jochie eruit zien? Ik geef hem een mooie blauwe ballon. Om hem te troosten, op te vrolijken, omdat ik medelijden met hem heb, om zijn pijn te verzachten, ik weet het niet, maar de glimlach die om zijn mond verschijnt maakt mijn dag goed.